Vorige week konden we er met z’n allen aan proeven. Zomer. Warmte. Eindelijk. File rijden naar de tuincentra, file rijden naar het strand en in de file voor het lekkerste ijs bij de Italiaanse ijsverkoper. Dondert niet dat lange wachten. Het is zomer! Ineens zijn we veel toleranter. Logisch: als je drie keer op een dag zeiknat bent geregend, is die glimlach ver te zoeken. Maar met die zon: een eitje! Heerlijk.
Ik pakte mijn snelle fiets en trapte met de zon in mijn gezicht, blote armen en benen door het Gooi. Ik was vroeg; veel Gooise inwoners lagen nog op een oor. Maar ik niet. Met de wind in mijn rug zag ik de wereld wakker worden. Andere fietsers groette mij vriendelijk en ik rook tijdens het passeren het wasmiddel van hun sportkleding. Zo’n snufje Morgendauw in mijn neus is zomer. Echt zomer.
Ik kwam thuis, maakte een cappuccino en las in de tuin de krant. Maar toen ik ging douchen en in mijn ondergoed voor mijn kledingkast stond sloeg de paniek toe. Want: wat moest ik aan op zo’n zomerse dag? Kon moeilijk mijn dagelijkse dingetjes doen gestoken in mijn fietsbroek met zo’n zeem erin waarin mijn billen nog enormer lijken. Maar wat dan?
Ik vluchtte naar mijn favoriete kledingwinkel. Daar waar gewoon hardop wordt gezegd dat die broek je echt niet staat. Het is even incasseren, maar wel helder. Verhit holde ik binnen. “Sally, je moet me helpen. Wat moet ik aan als het zomer is. Echt zomer. En ik wil geen rok.” Sally grijnsde en antwoordde: “Een jurk.” Ook niet dus. Ik heb in mijn leven een enkele rok gedragen en dat was omdat het moest. Omdat ik op korfbal zat en je als ‘dame’ een rokje aan moest. Verder nooit. Sally pakt een zomerse broek. Met een streepje. En een veilige, luchtige, zwarte blouse uit het rek. Bingo. Echt zomer.
Ik was blij met mijn nieuwe zomerse kleding. Toen ik niet veel later op zoek was naar een verjaardagscadeau en daarvoor in een outdoor-winkel belandde, zag ik allemaal korte broeken hangen. Voor dames. Van die sneldrogende, zo lekker voor op vakantie korte broeken. Dat ik daar niet eerder aan had gedacht; dat was de oplossing. Sportief, comfortabel en kort. Nou ja zeg. Ik griste wat korte broeken uit het rek, de afritsbare lange broeken systematisch negerend. Dat ging me te ver. Ik stond in het pashokje. Fel licht. Grote blote benen. Die fietskuiten een lust voor het oog, maar die bovenbenen… Ik wurmde me in die sportieve, comfortabele korte broeken. Ik keek in de spiegel en schrok me rot. Ik leek wel een akela van de scouting. Zo’n hoed met van die zwiepende kurken ontbrak er nog maar aan. Verschrikkelijk. Er hing nog een korte spijkerbroek om gepast te worden. ‘Met comfortabel stretch’ juichte het kaartje. De broek zoog vacuum over mijn bovenbenen. Het was zo treurig.
Het ziet er naar uit dat ik komende zomer of in mijn fietsbroek of in mijn zomerse broek met een streepje rondloop. Ik kan niet wachten tot het weer frisser wordt en ik mijn comfortabele vesten en dikke sokken weer aan kan…..
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
