Zes jaar geleden was het zover. Mijn eerste Moederdag werd een feit. Na een jaar redderen, gierende hormonen, slapeloze nachten, maar god, wat een lief kind, was die tweede zondag in mei voor mij, zo schreeuwden alle damesbladen. De Man raakte lichtelijk in paniek. Want wat moest hij mij namens ons spruitje geven? Hij gooide een balletje op. Ik gaf lauw sjoege. Vond dat hij mij goed genoeg kende om iets prachtigs uit te zoeken. Ik had de verhalen wel gehoord van moeders om me heen. Die werden tot op het bot verwend. Verrast zoals ze nog nooit waren verrast. Ze kregen een ontbijt op bed. Met bloemen. En zon. En iedereen happy. Nou, ik verheugde me erop.
Ik heb het verdrongen, maar ik weet dat het allemaal teleurstellend was. Niet omdat De Man mij niets gunde, integendeel, maar omdat ik het zelf allemaal niet zo goed kan. Eten in bed vind ik gedoe. Een bed is namelijk niet gemaakt om in te zitten, laat staan in te eten. In een bed moet je liggen, heel comfortabel en heel lang. Dat is het talent van een bed. Bovendien had mijn oudste echt geen boodschap aan mijn eerste Moederdag en krijste om eten, poepte zijn luier grijnzend vol en trok hard aan mijn haar.
Toen mijn kleinste ook was geboren en ik chronisch moe was en wallen tot op mijn knieën had, wenste ik maar een ding voor Moederdag: uitslapen. Dat had ik sinds de geboorte van mijn oudste niet meer gedaan. De Man keek me intens gelukkig aan. Hij hoefde niet winkel in, winkel uit om mij te verrassen. Gewoon mij laten uitslapen, hoe moeilijk kon het zijn? Nou heel moeilijk. Ik heb namelijk early birdies die het goud in de ochtendstond graag zoeken. De Man is vooral geen early birdie. Dus die sleepte zichzelf om zes uur naar beneden. Ik hoorde hem sissen. Dat ze rustig moesten doen en niet zo hard met de Teletubies mee hoefden te tellen omdat ik dan wakker zou worden. De werkelijke reden was dat hij het geluid van die stembandjes slecht trok zo ’s ochtends. Ik lag me op te vreten in bed. Zo vond ik er niks aan. Ik vond het zielig voor allemaal. En dus viel mijn moederdagcadeau, uitslapen, in het water.
De koele knutsels die mijn boenders op school voor mij maken, zijn ontroerend, maar onbruikbaar en onbewaarbaar. Zo heb ik een etagère met een voetafdruk van mijn kleinste gekregen. Zitten uren noeste arbeid in. Maar wat moet ik ermee? Of witte sportsokken met bloemen erop geverfd. Met plakkaatverf. Ik waardeer het allemaal zeer, maar ben er te praktisch voor.
Sinds twee jaar doe ik het anders. Ik laat mij niet meer verrassen. In de weken voor Moederdag word ik bedolven met folders vol cadeau-ideeën. Als ik daarin iets zie dat me wel wat lijkt, knip ik dat uit. Ik plak dat op een papier, schrijf erbij wat het kost, waar het te koop is en eventueel een ander adres als het is uitverkocht.
Ik verheug me nu al op zondagochtend zes uur. Als ik samen met mijn oudste en kleinste de cadeautjes uitpak die ik heel graag wilde hebben. Er is een tijd geweest dat ik Moederdag een commerciële toestand vond. Maar sinds ik zelf de cadeautjes uitzoek, is het goed te doen.
Vorig jaar kon mijn dag niet meer stuk toen zelfs de juf van mijn oudste het snapte. Ik kreeg van mijn oudste namelijk een kaartje, keurig geplastificeerd, met een lippenstiftkus erop. Het was een mee-neem-kusje. Die kon dus in mijn portemonnee! God. Wat was ik blij. Nog een paar jaar en ik ga Moederdag nog leuk vinden ook.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
margriet -
elke keer als ik mijn klein(groot alweer 12/6)zoon Tychro zie krijg ik nog steeds een knuffel (hoe lang nog) en die neem ik dan weer mee en bewaar het in mijn hart. Ik ben zo blij dat ik wel tig keer per jaar Moederdag mag beleven . Als mijn dochters even langs wippen voor een babbel en een bakkie. Of even bellen mamaatje zullen we een dagje weggaan en dan heerlijk getrakteerd worden op koffie met iets heeeel lekkers.
Of zomaar een cadeautje krijg. Ach ik geniet en denk vaak , vandaag heb ik en morgen is een verrassing . Dus moeders een wijze raad van een gepensioneerde moeder kijk elke dag naar je kindjes en hou van ze want morgen kan zomaar!!!!