“En? Hoe gaat het met afvallen?”, werd mij afgelopen weken regelmatig gevraagd. Tja. Hoe gaat het met afvallen? Nou, ik vermoed dat ik, wat afvallen betreft, even in zwaar weer zit. Dat het vet op mijn lijf zich vastklampt, nestelt rond mijn organen en vooral niet van plan is los te laten. Het valt me zwaar in december. De verleidingen liggen op de loer. Overal waar ik kom, hebben mensen ‘wat lekkers’. Een zalig kerstkransje, een stukje kerstbrood met spijs (kind, doe er lekker een beetje roomboter op), een amandelstaaf (ik heb ‘m warm gemaakt hoor). En ik ben een slappe zak. Denk: vooruit. Het is maar een keer per jaar Kerst.
Als ik op een ochtend Health Works Fitness binnen stiefel, staat ze al te glimmen. Ratna. “Zo, wat heb je vandaag ontbeten?”, vraagt ze. Ik denk na. “Twee geroosterde broodjes met blauw- witte muisjes.” Ratna tuit haar lippen. “Volkoren brood?”, vraagt ze streng. Ik knik. Pff. Daar scoor ik punten mee. Nu nog even afwachten of die muisjes door de keuring komen. “Blauw-witte muisjes zei je he? Ze denkt na. Dan komt het verlossende antwoord: er zit anijs in die muisjes dus toch nog een soort van gezond. Opgelucht haal ik adem en kleed me op.
“We”, zo begint Ratna, “gaan werken aan meer spieren.” Nou, niet we, maar ik ga daar aan werken. Met die spieren van Ratna zit het wel snor.
Sinds ik lid ben van de sportschool, en dat is meer dan drie jaar, heb ik me werkelijk nog nooit in de fitnessruimte vertoond. Ik doe alleen aan groepslessen. Maar daar gaat nu dus verandering in komen. Ratna legt me een been-apparaat uit. Ik ben het spoor volledig bijster. Hoe stel je zo’n ding in? Ik worstel met een stang en gele knop die ik moet indrukken. Het instellen van die fitnessapparaten is al een work-out op zich. Als ik zit, gaat het allemaal wel. Zo legt Ratna mij een stuk of twintig apparaten uit. Als ik me zelf in een apparaat voor mijn benen frommel, komen mijn sportmaatjes die op weg zijn naar de groeples-zaal gaan niet meer bij. Lucht om mee te gieren heb ik niet. De dag na dit Ratna-Rondje, kan ik amper lopen of zwaaien. Mijn romp gaat nog wel, maar alles wat daar aan hangt, is verschrikkelijk.
Dan breekt de dag aan dat ik er aan moet geloven. Normaal gesproken drink ik ’s ochtends veel, maar deze dag beperk ik me tot een kopje thee. Niet te veel innemen, is allemaal extra gewicht. Ik vrees het ergste. En dat is terecht. Voordat ik op de weegschaal stap, kijk ik Ratna aan en zeg: ‘beloof dat je een positief punt gaat melden’. Ratna grijnst. Daar ga ik. Ik ben 2,5 kilo zwaarder dan het laatste weegmoment. Alles is toegenomen. Stoïcijns vult Ratna de gegevens in op mijn kaartje. Ze overhandigt het mij en zegt: “Ka, je hebt meer spieren. Niet veel maar wel iets meer.” Ik vergeet die extra 2,5 kilo erbij. Missie meer spieren gaat goed. “Wil je ook wat over je vet en zo horen?” Ik stop mijn vingers in mijn oren, loop naar de bodypumpzaal en neem me voor om heel goed mijn best te doen de komende weken.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
