Wacht even. Ik moet eerst aan die gele handel trekken en dan duwen. Of was het nou andersom? Sjonge, wat sta ik hier te stunten zeg. Oh wacht, het bankje is naar beneden. He? Maar hoe deed ik dat nou? Geen idee. Lekker dan, sta ik volgende keer dat ik het bankje weer laag moet zetten, net zo te etteren.
Naast me blaast een krachtpatser hard zijn adem uit. Een haarlok hangt in zijn oog. Zal ik die lok even uit zijn oog halen? Nee natuurlijk niet, dat is raar. Gewoon negeren. Goed. Waar is mijn trainingsschema. De flat dumbell press (draai). Daar gaan we. Oh heerlijk, zo even op mijn rug liggen. Ik houd de gewichten nog even bij me. Beheerst strek ik mijn armen en draai halverwege de gewichten. Dat doe ik 15 keer. Vervolgens loop ik naar het borstspierenapparaat, hang aan beide kanten vijf kilo en duw mijn armen naar voren. Na vijftien keer voel ik die spiertjes wel trillen ja. Tijd om op adem te komen heb ik niet. Ik moet door, naar de flat dumbell flies. Nadat ik alle oefeningen heb gedaan, heb ik een superset af. En zo heb ik er nog twaalf te gaan.
Dat ik mezelf in de fitnesszaal begeef, is een wonder. Dat ik vervolgens daar in die fitnesszaal aan de slag ga met flinke gewichten had ik nooit kunnen verzinnen. Maar steeds vaker lees ik dat krachttraining heel effectief is. Niet alleen voor mannen, ook voor vrouwen. Misschien wel juist voor vrouwen. En ik moet toegeven: sinds ik twee keer in de week train met gewichten, zie ik resultaat. En omdat ik resultaat zie, blijf ik gemotiveerd om de gang naar de sportschool te maken en lees ik alles wat los en vast zit over krachttraining voor vrouwen. Zo weet ik dat ik in rust veel meer verbrand als ik mijn spieren train. Dus, denk ik dan, ik werk me een uur lang in het zweet, en daar heb ik de rest van de dag profijt van. Mooi meegenomen. “Maar Ka, spin je dan helemaal niet meer?”, vroeg een sportmaatje mij laatst. Jazeker, want juist de combinatie is ideaal. Bovendien kan ik met spinnen mijn hoofd uitzetten wat bij de krachttraining misschien niet zo’n goed idee is.
Even kijken. Hoe stel ik dat apparaat ook al weer in? De Smith Machine, zo heet ie ja. Voor ik het weet loopt die krachtpatser naar me toe, lacht vriendelijk naar me en stelt het ding voor me in. Wat ontzettend aardig. En ik maar denken dat ze niet kunnen praten maar alleen maar spieren kunnen kweken. Ik verdenk ‘m ervan dat ie alleen maar het eiwit van zijn gekookte eitje opeet. Dat hij de dooier weggooit. Ja, dat denk ik. Ik zak in een diepe squat. Dit ziet er vast heel raar uit, denk ik paniekerig. Als ik om me heen kijk, zie ik werkelijk niemand naar me kijken. Niemand is met mij bezig. Ik stap uit de Smith Machine. Wis het zweet van mijn voorhoofd, strek mijn kuiten.
Ik kijk op, en zie een medesportster oorlog voeren met een bankje dat niet naar beneden wil. En daar ben ik, de reddende engel die ook nog eens weet hoe het voelt om zo te stunten, en ik zet het bankje, hoppetee, zo naar beneden. We highfiven en geven elkaar een knipoog. Een feest der herkenning.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
