Ka heeft zich een abonnement op straat laten aansmeren. Wat nu?

“Wat? Heb jij je een abonnement aan laten praten? Niet!” Mijn vriendin valt zo ongeveer van haar stoel. Ik knik beschaamd. “Hoe dan?”, heft ze haar armen ten hemel. Nou. Gewoon. Toen ik aan het winkelen was. Het kwam zo.

In de winkelstraat in de stad waar ik woon, heb ik leren slalommen. Ik ben daar meester in. Dat moet wel, want om de haverklap staat er een student met een klembord mij stralend aan te kijken met van die puppyogen. “Die moet wat van me”, denk ik grimmig, terwijl ik nog dieper in mijn jas duik. “Mevrouw. Mevrouw. Ja u daar, mevrouw met die groene tas. Hallo.” Ik weet het zeker, dat is tegen mij. Ik heb namelijk een groene tas in mijn hand. Ik doe alsof ik niets hoor. “Mevrouw met die groene tas, wat kijkt u boos. Nergens voor nodig toch?”. Wat?! Wijst die snotneus met klembord mij nou terecht? “Ja, daar bent u”, grijnst de student. Ik grom. De student deinst achteruit. Ik sis dat ik altijd zo kijk. Omdat mijn gezicht dan zo lekker zit. En stamp door.

Vorige week was ik aan het winkelen. Alles zat mee. Kleding kocht ik met kortingen waarvan ik oprecht blij werd, alles wat ik nodig had, was voorradig en het personeel was vriendelijk tegen me. Zo’n dag. Wind mee.

Als ik het warenhuis verlaat, word ik aangesproken. Die had ik niet aan zien komen. Een uitstrekte arm geeft mij een opgerolde krant aan. Ik schud mijn hoofd. “Dan moet ik zeker ook een abonnement nemen?”, smaal ik. De jongen, type surfboy met festivalbandjes om zijn pols, kek spijkerjasje aan, blauwe puppyogen en door de zon gebleekt haar, schudt zijn hoofd.

Of ik kranten las. Zo! Een regionaal dagblad én een kwaliteitskrant? Toe maar! Maar nou, naar dat soort mensen was hij op zoek. Die hun mening gaven over de krant, die hij in zijn nog steeds uitgestrekte arm had. Die wekelijks even de tijd namen feedback te geven. Zo fijn voor de redactie, kritische lezers. Mijn ego groeide en glom. Ik was de verlosser, zoveel werd me duidelijk. Ik was degene waarop de krantenwereld jaren had gewacht.

Hij kon me een mooi aanbod doen. Eigenlijk kwam het erop neer dat ik de krant kreeg omdat ik, kritische lezer, zou bouwen aan een nog betere krant. Ik moest alleen tegemoet komen in wat kleine kosten. Logisch toch? Ongeveer vier eurootjes per week. Nou, die kon ik toch wel missen? Ik knikte. En ondertekende een formuliertje. Twaalf maanden zat ik er aan vast. En ik moest er wel even aan denken het abonnement op te zeggen als ik het niet meer wilde. Hij dook in zijn plunjezak en toverde er een dvd van een BBC-serie tevoorschijn. Kreeg niemand, maar voor mij de verlosser, maakte hij een uitzondering. Hij graaide verder. Och nee, een herroepingsformulier kon hij niet vinden. Werd me wel toegestuurd. Ik kon altijd vragen naar Bas B. Ze kenden hem wel. Bas B. gaf me een ferme hand en een knipoog. En ergens, ergens voelde het niet goed. Iets met een addertje en gras.

Thuisgekomen zet ik mijn computer aan. Zie op de krantensite dat ik gewoon een volledig abonnement aan mijn broek heb hangen. Niks ‘tegemoetkoming in wat kleine kosten’. Gewoon hardcore een abonnement. Met zweet op mijn voorhoofd tik ik ‘ik heb me een abonnement op straat laten aansmeren. Wat nu?’ in in Google. Ik haal opgelucht adem. Ik kan er nog vanaf. Ik kopieer een herroepingsformulier en mail het naar de uitgever van de krant. Drie dagen later krijg ik het verlossende mailtje: de overeenkomst tussen Bas B. en mij is ontbonden. Door een simpel mailtje, heb ik 160 euro bespaard. En voortaan treft men mij weer slalommend aan door de Kerkstraat. Diep weggedoken in mijn jas.

Lees ook: Mara test een zelfzuigende stofzuiger

Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.