Heel lang houd ik het vol om kalm te blijven. Ik heb alles onder controle. Heus. De laatste week voordat de mannen zes lange weken vakantie krijgen, is een gekkenhuis. Ik voel wat druk. Want: ik moet nog cadeautjes voor de juffen kopen, maar wat? Juf van de jongste is jarig en ik vind dat een mooie gelegenheid om een appeltaart te bakken. Wanneer moet ik die bakken? Ik moet ook nog werken. ’s Ochtends om zes uur sta ik de appels te schillen. Kwestie van je dag optimaal benutten, houd ik de moed erin.
De musical van groep 8 nadert de ontknoping. Wat? Gaat je oudste al van school? Nee. Al drie jaar lang help ik de juf van groep 8 met de musical. Krijg dan die liedjes niet uit mijn hoofd. Dagenlang. Ik zwem van de ene activiteit naar de andere en vink het vrolijk af. En dan. Dan heb ik ineens nog maar twee dagen voordat we op vakantie gaan. Twee dagen! Ik moet nog alles doen. Had me nog zo voorgenomen om lijstjes te maken. Waarom heb ik dat niet gedaan?
Lees ook: 5 tips om vakantiestress te voorkomen
Ik haal diep adem. Daar ga ik. Op naar de sportwinkel om dat badpak op te halen dat ik vier weken terug online bestelde, korte sokjes voor mijn oudste kopen, niet vergeten om nieuwe lenzen te halen. Had ik de opticien eigenlijk al gebeld? Straal vergeten. Het levert me een zuchtende medewerkster op. “U bent niet de enige, het lijkt wel of iedereen op het laatste moment lenzen wil hebben”, zegt ze meer tegen zichzelf dan tegen mij. Geloof ik. Hoop ik. Gelukkig heeft ze de lenzen waardoor ik de wereld een stuk scherper zie op voorraad. “Wij brengen wel kosten in rekening”, snauwt ze me toe. Ja ja. Is goed, is goed. Nu is het zaak om niet te vergeten die kijkglaasjes ook daadwerkelijk op te halen. Ik schrijf het op een geeltje. Misschien helpt het. Ik worstel me door de was. Eigenlijk wil ik ook nog even de ramen lappen voordat we op vakantie gaan. En mijn nachtkastje opruimen. Mijn nachtkastje opruimen? Why? Koffers pakken. De Man pakt zijn eigen koffer in, dat scheelt. Ik maak stapeltjes voor mijn oudste en jongste. Ik pas het badpak. Mijn hemel. Wat zie ik eruit. Ik spring op de fiets en gooi met een verhit hoofd het afschuwelijke badpak op de toonbank van de sportwinkel. Zal ik op zoek gaan naar een andere? Het idee om me in tig badpakken te hijsen in dat veel te krappe hokje met standaard verkeerd licht, doet me gruwelen. Laat maar. Op naar huis. Zoveel te doen. Ik heb nog zoveel te doen.
En opeens verlam ik. Ik ga naar beneden. Zet koffie. Staar voor me uit. Pak mijn tas en ga lekker shoppen. Ik ga als een malle. Koop die tas waar ik al maanden op loer, maar te duur vind en die me nu toe lacht voor de helft van de prijs. Tik ook nog eens twee paar Palladiums in de uitverkoop op de kop. Wat leuke shirtjes. Ik voel dat ik ontspan. En bedenk me dat ik niet naar een of andere bananenrepubliek ga, maar na een prima land met enorme supermarkten waar ze werkelijk alles in de schappen hebben staan.
Mijn hartslag daalt, maar mijn koffer blijft nog leeg. Ik mik er verschillende kledingstukken in en gok op warm weer. Mocht het gaan vriezen, dan shop ik wel een outfit bij elkaar. Want dat kan ik. Als geen ander. Als ik de avond voor vertrek op bed lig, verstar ik. Ik wist dat ik iets vergat. Ik had een blog beloofd. Ik plop mijn lenzen weer in en tik als een malle. Het is het laatste werkkunstje dat ik doe. Voor me liggen vier weken. Vier lange weken zonder deadlines. Grijnzend val ik in een diepe slaap.
Lees ook: Drumsticks met Provençaalse kruiden en Couscoussalade
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
