“Oke, mam. Hoeveel tijd hebben we nog?”, is een vraag die mijn oudste mij dagelijks een aantal keer stelt. Vermoeiend. Want als ik heb gezegd dat we een uur hebben, dan wil hij weten hoeveel minuten. En als ik dan ‘zestig’ heb geantwoord, ja precies, dan wil hij weten hoeveel seconden. Dat kan ik niet zo snel uitrekenen, sterker: dat wil ik niet zo snel uitrekenen, maar daar neemt mijn oudste geen genoegen mee, en voor ik het weet sta ik het toch foeterend uit te rekenen terwijl ik heel heel slecht ben in rekenen.
Als we ergens met de auto naar toe gaan, hebben we hetzelfde probleem. Hoe lang is het nog? Daar kan ik geen zinnig antwoord op geven, want ik weet niet of we in een file terecht komen. Luister dan naar de verkeersinformatie! Ja, dat doe ik ook, maar dat gaat zo snel en dan weet ik niet zo snel op welke snelweg ik stuur. Dus antwoord ik: “Ik denk nog een half uur.” Mijn oudste fronst. Mijn jongste houdt godzijdank zijn mond; hij is toen we de hoek van onze laan uitreden al in een diepe slaap gestort. Eén toeter op de achterbank minder. “Een half uur. Is dat net zo ver als naar opa in Wassenaar?” Ik zucht. “Nee, dat is net zo ver als we naar Wim en Nel in Utrecht gaan.” Het is stil op de achterbank. Verdacht. “Maar we gaan nu toch niet naar Wim en Nel?” Ik knijp in mijn stuur. Hard. Gewoon rustig blijven, normaal antwoord geven, hij vraagt gewoon iets. Waarom weet ik niet, maar al die vragen over ‘tijd’ en ‘hoelang’ irriteren me mateloos. Wellicht omdat ik er niet zo goed antwoord op kan geven.
Eigenlijk, als ik er aan terug denk, had mijn oudste dat al toen ie twee was, dat vragen. Ik was zwanger. Maar besloot wijselijk mijn mond te houden tegen dat bijdehandje. Toch kreeg die wijsneus er lucht van. Bovendien zag hij mijn buik en de rest van zijn moeder opzwellen.
Als een oud vel liet ik mij op de bank zakken en riep hem. Hij kwam naast me zitten. Ik vertelde dat er een baby in mijn buik zat. Paniek. Een baby?! Hoe kwam die nou in mijn buik. Het zweet brak me uit. Om nou dát verhaal aan te snijden, ging me net even te ver. Mijn tweejarige peuter keek stuurs voor zich uit. Hoe de baby eruit moest?! Ja, dat was nog even een dingetje, maar ik had er al eentje uitgebroed, dus dat zou nu ook wel goed komen.
Na ons goede gesprek, was het hek van de dam. Elke dag weer vroeg hij hoe lang het nog duurde voordat zijn broertje werd geboren. Niet te doen. Het was een bloedhete zomer, de hormonen gierden in elke uithoek van mijn lijf, en mijn peuter, mijn peuter vroeg vrolijk verder.
Aan dit alles moest ik denken toen ik de Zwangerschaps Aftelkalender zag liggen. Wat een idee! Wat een uitkomst. “De vraagstelling ‘hoe lang nog’ breidde zich dagelijks uit. “Hoe groot is de baby nu? Kan de baby mij horen als ik tegen je buik praat?”, schrijft Hester Zitvast in haar voorwoord. Zij bedacht de aftelkalender, simpelweg omdat deze niet te koop was en haar dochter wijsneusde: ‘Dan maak je er toch één?’ En zo was het idee geboren: de aftelkalender voor broertjes of zusjes. Elke week informatie die voorgelezen kan worden. Heel overzichtelijk de weken aftellen en nog een naslagwerk voor later maken ook. Hoe leuk is dat? Voor mij komt de kalender te laat, ik ben klaar met de boenders, maar voor wie het wel aangaat: doe er je voordeel mee. Voor nog geen 15,00 euro worden vragen voor je beantwoord. Kom daar nog maar eens om.
De Zwangerschaps Aftelkalender (uitgeverij Snor) voor broertjes en zusjes van Hester Zitvast kost 14,95 en is onder meer te koop bij Bol.com
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
