Een huwelijk red je niet in je eentje, weet Janna (34) inmiddels. “Ik heb er alles aan gedaan om ons gezin bij elkaar te houden. Praten, hulp zoeken, aanpassen, wachten. Maar op een gegeven moment hield het op. De sfeer was thuis onveilig geworden, vooral voor mezelf. Hij was vaak agressief, verbaal en soms ook fysiek. Toen ik de stap zette om bij hem weg te gaan, voelde dat als bevrijding. Maar mijn ouders zagen het anders. Zij vinden dat ik gefaald heb. En dat doet pijn.”
Een goede keuze
Janna is moeder van twee jonge kinderen. “Ze waren zes en vier toen ik de knoop doorhakte. De situatie was niet langer houdbaar. Hij was snel kwaad, riep nare dingen naar me waar de kinderen bij waren en soms gooide hij met spullen. Gelukkig nooit naar hen, maar de spanning was voelbaar. Ik voelde me constant op eieren lopen. Toen hij tijdens een ruzie een stoel omver trapte en mijn dochter in tranen raakte, wist ik: dit kan niet meer.”
Opluchting na de beslissing
Toen Janna eenmaal een eigen woning vond en verhuisde, viel er een last van haar schouders. “Ik sliep voor het eerst in jaren weer een beetje ontspannen. De kinderen moesten wennen, maar er kwam rust. Geen geschreeuw meer, geen spanning. Alleen… de pijn kwam van een andere kant.”
Teleurstelling van haar ouders
Haar ouders reageerden totaal anders dan verwacht. “Ik dacht dat ze opgelucht zouden zijn dat ik veilig was. Dat ze het zouden begrijpen. Maar ze waren juist boos. Mijn vader zei letterlijk: ‘Vroeger werkte je ook gewoon aan je huwelijk. Jij geeft te snel op.’ Mijn moeder noemde me ondankbaar omdat hij ‘altijd zijn best heeft gedaan om voor ons te zorgen’. Volgens hen had ik beter moeten volhouden. Ze spraken zelfs van ‘falen’.”
Verwijten in plaats van steun
Wat Janna het meest raakt, zijn de verwijten. “Mijn moeder zei dat ik mijn kinderen een normaal gezin had moeten geven. Dat ik hun vader heb afgepakt. Alsof ik dit voor mijn plezier heb gedaan. Alsof ik niet elke dag met buikpijn heb rondgelopen, twijfelend of ik de juiste beslissing nam. Maar ik deed het juist voor mijn kinderen. Zodat ze opgroeien in een huis zonder angst en dat ze weten dat je dit gedrag nooit moet pikken.”
Weinig begrip
Sinds de scheiding is het contact met haar ouders veranderd. “Ze helpen soms nog met oppassen, maar er hangt altijd iets. Als mijn vader komt, zie ik hem kijken naar de lege plek aan de eettafel. Mijn moeder vraagt nog steeds: ‘Heb je al geprobeerd om met hem in therapie te gaan?’ Dan denk ik: hóór je me wel?”
Alleen in je keuze
In plaats van zich gesteund te voelen, voelt Janna zich alleen. “Ik sta achter mijn beslissing, honderd procent. Maar het zou zoveel schelen als ik niet steeds hoef te verdedigen waarom ik ben weggegaan. Ik heb het al moeilijk genoeg gehad. Ik wil geen medelijden, maar gewoon: een beetje begrip. Dat iemand zegt: ‘Je hebt iets heel moeilijks gedaan, en je doet het goed.’”
Agressie is geen privézaak
Wat Janna steekt, is dat haar ouders de agressie niet serieus nemen. “Ze doen alsof ik overdrijf. Maar ze hebben nooit bij ons gewoond. Ze weten niet hoe het voelde als hij weer begon te schreeuwen of deuren sloeg. Ze vonden hem charmant, aardig, behulpzaam. En ja, dat kón hij ook zijn. Maar niet als de voordeur dichtging. Dan zag je een andere man.”
Maar het blijft schrijnen
Het blijft lastig dat haar ouders haar niet steunen. “Ik ben hun dochter. Ik had gehoopt dat hun liefde onvoorwaardelijk zou zijn. In plaats daarvan kijken ze me aan alsof ik iets kapot heb gemaakt. Terwijl ik juist heb geprobeerd iets te redden: mezelf, en mijn kinderen.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Je hebt iets heel moeilijks gedaan, en je doet het goed.