“Alright, Stees. Vertel op, wat is er?” ik werd ongeduldig. “Mam, het is niet goed met mam. Het ziet er slecht uit. Heel slecht.”
Kanker. In haar borsten. Uitzaaiingen? Mijn zusje wist het niet. Vertelde dat mama werd onderzocht. “Ik kom naar je toe, gaan we samen naar het ziekenhuis.” Toen Stacey belde zat ik net mijn broek op mijn knieen. Klaar om even de druk eraf te halen. Ik deed mijn knoop vast, zocht mijn schoenen en pakte mijn tas. Stacey wachtte me buiten al op. Samen fietsten we naar het ziekenhuis. Ze was overstuur, de tranen bleven maar stromen. Ik niet. Ik wilde eerst mijn moeder zijn en horen wat er was. In de stress raken kon altijd nog. Bovendien was één paniekvogel nu wel genoeg. Ik was nog steeds opgewonden. Ik schoof met mijn kruis over het zadel. Ik schaamde me dood dat ik nu aan seks en klaarkomen dacht terwijl mijn moeder te horen kreeg wat ze mankeerde. Seks in het ziekenhuis is opwindend, fantaseerde ik stoïcijns door. Verschillende keren had ik er een hoogtepunt.
Hockeyrokje omhoog
Ik hinkelde de eerste hulp post binnen. Tijdens hockey was ik in een kuiltje gestapt en gevallen. Mijn enkel was gezwollen en pijnlijk en de coach vond het beter dat ik het liet checken. Een arts in opleiding keek zorgelijk naar het gewricht. Pakte mijn voet met vuurrode nagels voorzichtig op. Snel keek ik op zijn naamkaartje. Floris. “En, Floor, wat denk je?” vroeg ik. Ik beet sexy in mijn onderlip. Hij sloot het gordijn, draaide de deur op slot en spreidde mijn benen. O, maar deze arts was wel heel snel van begrip. “Wat ik denk? Ik denk dat deze sportvrouw even flink moet worden genomen.” Hij schoof mijn hockeyrokje omhoog, mijn slip omlaag. Ik kreunde dat hij zijn witte jas moest aanhouden. Hij liet zijn broek zakken en wapperende jas nam hij mij vakkundig. Omdat ik begreep dat zijn tijd duur was, hielp ik hem een handje en drukte met mijn wijsvinger ritmisch op mijn clit. Ingetogen kwam ik klaar. Door mijn sportshirt heen graaide hij naar mijn tieten. “O, Fleur, fleurrrrrrr, ik kom.” Fleur? Nahja, het maakte niet uit. Ik fatsoeneerde mijn shirt en rokje. Met een papieren handdoek veegde hij het zaad van mijn bovenbeen. “Goed koelen met ijs en zoveel mogelijk omhoog met dat been. En volgende week terugkomen.” Hij knipoogde en gaf me een hand. Ik hinkte de behandelkamer uit.
Piepende mobiel
Mijn moeder zat bij de ingang, samen met mijn vader die snel van zijn werk naar huis was gekomen. Er was een stukje weefsel weggenomen en het wachten was op de uitslag. “Dat kan nog wel even duren, maar ik ga ervan uit dat het in orde is.” Mijn moeder was strijdvaardig. Ik omhelsde haar en hoorde mijn mobiel piepen.
“Meisje, laat wat van je horen. Ik wil je zien. Ik ben zo benieuwd naar je lichaam. Ik wil je ruiken. Voelen. Likken. Vingeren. Alles.”
Lees ook de andere blogs van nymfomane Laura!
Laura (36 jaar) is een nymfomane. Ze woont samen met haar Engelse bulldogs Cash en Munchkin in de Jordaan. Ze werkt bij de gemeente Amsterdam op de afdeling communicatie. Wekelijks schrijft ze voor ons een blog over haar spannende leven als nymfomane. In verband met privacy redenen schrijft Laura onder een andere naam.
