Juul is een leuke vrouw. Ze heeft een twinkeling in haar ogen en straalt vriendelijkheid uit. “Er is dan ook bijna niemand die gelooft dat ik behoorlijk kan ontploffen. Zeker in schoenenwinkels.” Ze moet er zelf om lachen en weet misschien wel waar het vandaan komt. “En van mijn trauma zijn mijn kinderen nu de dupe. Die staan strak als een veer als ze schoenen nodig hebben.”
Als meisje was Juul flink. Ze groeide in de laatste klas van de basisschool als kool. Ook haar voeten maakten een groeispurt en nog maar elf jaar oud had ze maat 39. “Dat is groot voor een jong meisje en het probleem was dat schoenen die ik leuk vond, maar tot maat 37 gingen. Ik viel in de damesmaten maar was geen dame. Ik was een kind.” Ze herinnert zich de schoenenjacht met haar moeder die steeds wanhopiger en bozer werd. In die tijd liepen ze in de stad waarin ze woonde alle schoenwinkels af. En altijd wees Juul schoenen aan die ze niet in haar maat hadden.
Sissende moeder
“Mijn moeder siste dan in mijn oor dat ik een keuze moest maken, dat ze niet uren de tijd had om in de stad te slenteren. Ik kreeg daardoor een opgejaagd gevoel en koos dan maar schoenen die in elk geval paste, maar die ik afschuwelijk vond.” Inmiddels heeft Juul maat 41, een gangbare damesmaat en kan ze schoenen kopen die ze leuk vindt. Einde verhaal zou je denken. Niets is minder waar.
Frustratie
Het lijkt wel of ze haar frustratie van jaren terug botviert op de huidige schoenverkopers. “Ik ben moeder van twee jongens en erger me helemaal kapot aan het personeel dat vooral in sportzaken staat. Want mijn jongens willen geen degelijke leren schoenen, maar die willen Nikes aan hun voeten.” Juul merkt dat ze al geirriteerd raakt als zo’n jonge gast verveeld om zich heen staat te kijken en te beroerd is om goed te helpen. “Mijn oudste had een linker schoen uit het rek gepakt en het duurde heel lang voordat die natnek met de rechter terug kwam. Toen hij er was, haalde hij zijn schouders op en zei dat hij de rechter niet kon vinden. Mijn mond viel open. Hoedan? dacht ik. Ik bitste dat ie nog maar eens goed moest zoeken want die schoen moest er toch zijn?” De filiaalmanager biedt de oplossing: hij noteert Juul haar telefoonnummer en zegt haar te bellen zodra hij de andere gymp vindt. “En dat gebeurde. Prima dus.”
Onnozele verkoper
De keer erna was het kopen van nieuwe patta’s al wat gespannen. Haar oudste vraagt haar of ze alsjeblieft niet boos wil worden. Juul schrikt daarvan. Wil haar kind niet in verlegenheid brengen maar de bal in haar die buik die ze voelt als ze onnozel wordt geholpen schiet als een komeet omhoog. Zonder dat ze daar iets aan kan doen.
Vlassig snorretje
“Ik beloofde het mijn oudste. En daar stonden we. In een andere stad, andere winkel, andere verkoper maar zelfde scenario. De jongen met vlassig snorretje kwam met lege handen terug. Ik haalde adem, mijn oudste keek me verwachtingsvol aan. Mijn stem trilde, maar ik bleef correct, tot grote opluchting van mijn kind. Maar het is toch niet normaal?”
Juul snapt wel dat internet winkels floreren. “Ik baal van dat onverschillige personeel dat te beroerd is een stap harder te zetten. Schoenen met mijn kinderen kopen doe ik niet meer, ik heb mijn man gevraagd die klus op zich te nemen. Hij heeft meer geduld dan ik en ik wil niet dat mijn kinderen een zelfde schoenentrauma oplopen zoals ik deed.”
Herken je in wat Juul ervaart en voelt? Wat raad jij haar aan? We zijn heel benieuwd. Praat met ons mee in de comments onder dit artikel!
