fb

Ik Laura, nymfomane #40: Buuf Sjaan belandt in het ziekenhuis en Laura doet het in het herentoilet

Nadat Pieter mijn appartement had verlaten, deed ik mijn joggingbroek aan en floot naar Munchkin. “Kom, buddy, we gaan naar buiten. Even een frisse neus, daar ben ik aan toe.” Ik pakte mijn sleutels en de riem en denderde de trap af. Halverwege bleef ik staan. Wie lag daar nou?

Mijn hart bonsde in mijn keel. Het was Sjaan, de buurvrouw. Ik knielde op de grond, haalde haar arm voor haar gezicht weg. Ze deed even haar ogen open. Wat gek dat Pieter haar niet had gezien. “Sjaan, hoor je me? Ze knikte.” Gelukkig, ze was niet buiten bewustzijn. Ik belde 112 en zette de voordeur vast open. Munchkin liep naar buiten en bleef voor de open deur dribbelen. Niet veel later werd mijn buurvrouw in de ambulance geschoven. Ik bracht Munchkin naar binnen en reed met de buuf mee. In het ziekenhuis werd ze onderzocht en ik wachtte al die tijd op de gang. Tegenover mij zat een man. Lang. Grote handen. Blinkende trouwring. Wat als ik met hem even de spanning eraf kon halen? Ik zocht oogcontact. Bingo. “Koffie?” vroeg ik. Hij knikte. “Loop even met me mee dan.”

We liepen de gang af. Werden links en rechts ingehaald door wapperende witte jassen. Opeens trok hij me aan mijn arm het herentoilet in. “Ik heb niet zo heel veel verstand van vrouwen, en meestal kan ik hun blik niet lezen. Die van jou leek me duidelijk.” Hij trok mijn jas uit, greep onder mijn sweater naar mijn tieten. Gromde in mijn oor. Mijn joggingbroek trok hij in een ruk naar beneden. Comfortabel en sportief neuken, schoot door me heen. Aangenaam verrast was mijn ziekenhuisverovering toen hij zag dat ik geen onderbroek droeg. Met mijn handen steunde ik op de wc bril. Hij zakte door zijn knieën en likte me alvorens hij zijn keiharde lul naar binnen ramde. Waarom weet ik niet, maar ik moest steeds aan zijn trouwring denken terwijl hij me nam. Er was dus een mevrouw nu ergens die geen idee had wat haar man aan het doen was. Ze zou toch niet hier liggen, schoot opeens door me heen. Ik liet het los. Focuste me mijn orgasme dat naderde. Hij trok me naar zich toe, omvatte mijn tieten. Ik legde mijn hoofd in zijn hals, hij tongde me en kwam klaar. Ik draaide me om, plaste in zijn bijzijn zijn zaad uit. Hij grinnikte. “Raar wijf, maar wel lekker,” zoende hij me en weg was ‘ie.

Sjaan. Ik was hier voor Sjaan. Uit de automaat nam ik een beker koffie mee en liep snel terug naar de afdeling. Mijn ziekenhuisverovering was in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik vroeg naar mijn buurvrouw. “U bent haar dochter?” vroeg de verpleegkundige. Ik schudde mijn hoofd. “Ik ben haar buurmeisje.” Ze pakte de papieren erbij. Vertelde dat ze een paar onderzoeken wilden doen. “We weten niet zo goed wat er aan de hand is. Ze klaagt over een benauwdheid. Je mag wel even bij haar kijken.” Sjaan lag in bed en zag er breekbaar uit. Ze dronk thee met een rietje. Ik pakte haar hand, wreef erover. “Je hebt me laten schrikken. Wat is er?” Ze haalde haar schouders op. “Misschien ben ik wel gewoon op, is het mooi geweest,” fluisterde ze somber. No way. “ Ben jij gek. Ik kan je nog helemaal niet missen. Je zorgt maar dat je opknapt.” Ze grinnikte. Een arts verzocht me afscheid te nemen. “Ik kom morgen weer bij je kijken en dan neem ik een pyjama en tandenborstel mee, goed?” Ze knikte en stak haar hand op.

Toen ik het ziekenhuis uitliep bedacht ik me dat ik geen vervoer had. En ook geen geld. Ik was zo de ambulance ingesprongen. Er stopte een auto, een raampje werd opengedraaid. “Lau? Kan ik je een lift geven?”

Ik schrok van de stem die ik zo goed kende.

Lees ook de andere blogs van nymfomane Laura!

Laura (35 jaar) is een nymfomane die woont en werkt in Amsterdam. Ze woont samen met haar Engelse Bulldogs, Cash en Munchkin. Elke week schrijft ze voor ons een blog over haar spannende leven als nymfomane. In verband met privacy redenen schrijft Laura onder een andere naam.

Reageer ook