Vrouwen, en moeders in het bijzonder, zijn allemaal goed in multitasken. Dat moet ook wel, als je meerdere ballen hoog moet houden. Ik ben echter de uitzondering op de regel. Toen ik moeder werd, ben ik nog chaotischer geworden dan ik al was. Dat houdt in dat ik heel erg veel dingen tegelijkertijd doe, maar ze vervolgens vergeet weer af te maken. Eigenlijk vergeet ik sinds ik moeder ben sowieso veel dingen. In combinatie met een peuter van twee zorgt dat wel eens voor ongelukkige situaties.
Zo bevond ik me een paar dagen geleden op mijn knieën naast mijn auto, tussen de stapels met herfstbladeren. Met mijn telefoon scheen ik bij voor wat licht. Mijn dochter riep me ondertussen vanuit de auto. Of liever gezegd, ze eiste een koekje. NU, MAMA. Ze had geen idee. Het zweet brak me uit. Ondertussen werd het steeds donkerder buiten.
Wat er was gebeurd?
Eerst had ik ruim 20 minuten in de file gestaan. Daarna was ik het kinderdagverblijf nog net niet binnen komen rennen, maar konden we alsnog niet snel weg omdat de schoenen van mijn dochter kwijt waren. Uiteindelijk bleken ze helemaal achterin een kastje te staan- waar ik al 4 keer had gekeken. Wie ook een kind van twee heeft, weet hoe het vervolgens gegaan is. Op weg naar de deur van het kinderdagverblijf zijn talloze dingen die allemaal interessanter zijn dan de voordeur zelf. Speelgoed, jasjes aan de kapstokken, allerlei mensen die gedag gezegd moeten worden. Mijn dochter trok haar jas en laarsjes nog een paar keer uit, gewoon, omdat dat kan als je een peuter van twee bent. Tegen de tijd dat ik haar weer in haar spullen gehesen had en we de deur eindelijk achter ons dicht deden, zag ze stapels gele herfstbladeren op de grond waar ze ook nog even doorheen moest stampen.
Uiteindelijk naderden we dan het doel: mijn auto. Ik tilde mijn dochter in de auto (Ja, neem al die herfstblaadjes maar mee hoor schat!) en vervolgens kreeg ik de sluiting van haar autostoel met geen mogelijkheid dicht. Ik zette haar tas met spullen naast haar neer, en in een reflex gooide ik mijn autosleutels op de passagiersstoel. Daarna kreeg ik na enkele minuten eindelijk die verdomde sluiting dicht. Yes, eindelijk. We konden vertrekken. Ik stapte zelf ook in de auto en keek naar de stoel naast me. Stik, waar waren die autosleutels nou gebleven?
Ik keek op de stoel. Onder de stoel. Op de achterbank. In het vakje met andere kleinigheidjes. Geen sleutels. Hoe kon dat nou? Die had ik toch net op die stoel gegooid? Ik klikte de sluiting van mijn dochters stoel weer los en tilde haar er weer half uit om te kijken of zij ze misschien toch gepakt had. Niets. Helemaal niets. Ik checkte elke plek wel 10 keer maar vond niks. En zo eindigde ik dus op mijn knieën op de grond, terwijl ik onder en naast mijn auto keek en uiteindelijk de stapels met herfstbladeren doorzocht die netjes tegen de stoep aan waren geveegd. Er reden en fietsten mensen langs die me met een verstoorde blik aankeken, maar niemand vroeg me wat er was. Mijn dochter deed nog even een duit in het zakje door herhaaldelijk op dramatische toon “Oh nee. Oh nee mama!” te roepen vanaf de achterbank.
Inmiddels was het echt pikdonker buiten. Boos stapte ik weer in. Ik keek naast me. Ze zouden toch niet….? Ik voelde met mijn hand in het vakje bij de autodeur. Drie maal raden wat ik daar vond. De sleutels waren met een mooie boog in het betreffende vakje beland.
Ik heb niet de hoop dat ik door dit voorval ineens wél kan multitasken, maar die autosleutels bewaak ik in ieder geval met mijn leven.
Romy Meijer (34 jaar) schrijft op haar eigen blog Dochterlief.nl over haar leven als moeder en werkt als casemanager voor een groot bedrijf. Daarnaast schrijft ze blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met haar man en hun dochter Elise in de buurt van de Veluwe.Naast schrijven is lezen een grote hobby. Haar blog kan je vinden op www.dochterlief.nl.
