Susan: “Het gaat niet goed met me, maar mijn man vindt dat ik me aanstel”

Sinds Susan vijftig is, lijkt het bergafwaarts te gaan met haar gezondheid. “Ik was altijd super energiek, kon wel honderd ballen in de lucht houden, maar nu heb ik moeite om er eentje hoog te houden. Al die vage klachten, ik maak me grote zorgen, maar ben de enige. Thomas vindt dat ik me aanstel namelijk.”

Welkom in mijn leven

Ze voelt zich soms zo alleen en onbegrepen. “Van een energie vrouw ben ik in no-time veranderd in een wrak. Ik voel me zo naar en eenzaam. De wereld gaat maar door, vriendinnen gaan verder zonder mij, mijn moeder wil nauwelijks meer naar me luisteren en Thomas vindt me een aansteller. Welkom in mijn leven.” Susan was altijd zo gezond als een vis, mankeerde nooit iets. “Ik wist niet eens hoe mijn huisarts eruit zag. Het ging mij altijd goed, ik sportte dagelijks, lette goed op mijn eten en zag er super goed uit.” Hoe anders is dat nu. Naar eigen zeggen is haar huid grauw en onregelmatig, terwijl ze toch echt liters water per dag drinkt. Ook de schijf van vijf heeft ze hoog in het vaandel staan en er gaat geen dag voorbij dat ze geen groenten en fruit heeft gegeten.

Mijn haar

Het begon drie jaar geleden. Susan vierde haar vijftigste verjaardag uitbundig en stralend. “Het leek wel of vijftig worden een kantelpunt was. Opeens duurde het langer voordat ik een kater de deur uit had gewerkt terwijl ik voorheen best wat glaasjes kon nuttigen zonder daar de volgende dag al te veel last van te hebben. Maar waar ik van schrok was mijn haar. Als ik dat ’s ochtends en ’s avonds borstelde, dan zat mijn borstel vol losse haren. Maar echt heel veel haar. Ik vroeg aan Thomas of hij vond dat mijn haar dunner werd, maar hij zag het niet. Ik wel. Had ik voorheen een volle dikke staart op mijn hoofd, nu was het een triest sliertje.”

Ik ben zo moe

Wat Susan ook veel zorgen baart, is haar vermoeidheid. “Ik ben zo vreselijk moe, dag in dag uit. Als de wekker om zeven uur gaat, dan sleep ik me uit bed, zet mezelf onder de douche en moet mezelf dwingen om me af te drogen en aan te kleden. Het kost me echt heel veel moeite. Vaak heb ik geen eens tijd meer om me op te maken en dus krijg ik de hele dag de vraag of ik niet lekker ben omdat ik er zo bleekjes uitzie.” Als Susan thuiskomt van werk, moet ze eerst een half uurtje op de bank liggen om bij te komen van de werkdag. Daarna kan ze boodschappen doen en het eten klaar maken. “Dat is toch niet normaal? Ik ben 53, ik moet toch nog gewoon midden in het leven staan in plaats van een uitgeblust persoon op de bank te liggen?

Het is toch geen..?

Sinds kort krijgt Susan er allemaal vage klachtjes bij. “Ik heb allemaal plekjes op mijn lijf die jeuken. Het lijken insectenbeten, maar dat zijn het niet. Het jeukt vreselijk en ik krab me gek. Ik ben er al mee naar de huisarts gegaan, maar zij zegt dat het niks om me zorgen over te maken is. Gewoon vet houden en doorgaan met leven, luidt haar devies. Kan wel zijn, maar ik maak me wel zorgen. Het is toch niet normaal als je opeens overal vlekjes en plekjes op je lijf krijgt?” Raar vindt ze ook dat ze steeds zo stijf is. “Ik heb vaak hele zware benen, alsof ik een marathon heb gelopen. Een raar soort spierpijn.”

Joh, het is de overgang

De overgang. Vriendinnen zeggen dat de klachten daardoor komen. “Ik vind het zo makkelijk om alles maar op de overgang af te schuiven. Het klopt dat ik minder zin om te vrijen heb en dat ik droger ben daar onder, maar wat hebben vlekjes op mijn lijf nou met de overgang te maken? Dat is toch kolder?” Als ze bij Thomas aanklopt met haar angsten en onzekerheden, geeft hij geen thuis. In het begin kon hij het nog wel opbrengen om naar haar te luisteren, maar inmiddels doet hij geen enkele moeite meer. “Dat voelt zo rot. Als je man niet meer achter je staat en je zorgen niet meer deelt, wie dan wel? Vaak lig ik vroeg op bed en huil me zelf in slaap. Uren later kruipt Thomas naast me en valt, zonder me aan te raken of een kus te geven in slaap. Daar word ik zo verdrietig van. Ik wil me gewoon weer goed voelen, ik wil de energieke Suus van een paar jaar terug weer zijn, maar ik weet niet hoe!”

Ze weet zeker dat het niet tussen haar oren zit, zoals Thomas steeds zegt. “Het zit op en in mijn lijf, dat ziet hij toch ook? Hoezo zou het dan tussen mijn oren zitten? Ik vind dat zo’n nare opmerking. Ik kan daar helemaal niks mee.”

Wat raad jij Susan aan? Denk je haar man Thomas een beetje gelijk heeft en dat ze misschien wel beren op de weg ziet? Of vind je dat Susan haar klachten serieus moet nemen en net zo lang naar de huisarts moet gaan tot ze wordt doorverwezen? Wat zou jij doen? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Bovenste afbeelding: Unsplash+