Patricia (30) wil niet dat haar kind suiker eet. Lijkt simpel: gewoon niet geven. “Was het maar zo eenvoudig. Het is makkelijker om je kind vol te stoppen met koek en snoep dan haar ervan weg te houden. Ik word er soms wanhopig van. En waarom? Omdat anderen niet willen accepteren dat ik mijn kinderen geen zoetigheid geef. Het is echt bizar hoeveel reactie het oproept …”
Haar ouders namen voeding niet zo nauw. “Bij ons thuis was het vullen in plaats van voeden. Elke vrijdagavond aten we brood, zaterdag werd er eten bij de snackbar gehaald en op zondag kookte mijn moeder een pan macaroni met een lading hamblokjes en kaas. Anders was het niet te eten, vond mijn moeder. De rest van de week kreeg ik doorgekookte groente, aardappelen en vlees voorgeschoteld. En snoep. Dat was er altijd in overvloed. Vriendinnetjes kwamen graag bij ons omdat mijn moeder gul was met zoetigheid.”
Ik voelde me fitter
In de puberteit gaat Patricia lijnen. Ze eet alleen nog maar gezond. Schrapt koek en snoep van haar menu. “Ik ging me zoveel beter voelen. Was minder moe, mijn huid en haar glansden weer en ik viel kilo’s af. Ik sportte veel omdat ik me fitter voelde dan ooit. Mijn moeder vond dat ik me uitsloofde. Ik moest me niet zo aanstellen. Ik trok me er niets van aan. Toen ik ging studeren zocht ik een kamer en kon ik eindelijk doen, laten en eten wat ik wilde.”
Lange vinger met suiker
Als Patricia moeder wordt van Sanne, neemt ze zich een ding voor: haar kind krijgt gezond en voedzaam eten. Suiker hoort daar zeker niet bij. Haar moeder wilde graag een dag oppassen zodat Patricia kan blijven werken. Sanne is dol op haar oma en als ze ouder wordt, wordt duidelijk waarom. “Bij mijn moeder kreeg ze koekjes. Ze was nog maar heel jong toen mijn moeder haar een lange vinger met suiker gaf. Daar werd ze lekker rustig van. Ik had mijn moeder verteld dat ik dat niet wilde. Dat ik suiker slecht is voor een mens en zeker voor kinderen. Ze hebben het niet nodig. Onzin vond mijn moeder, ik moest eens weten hoe lekker Sanne het vond.” Inmiddels past de moeder van Patricia niet meer op haar kleindochter.
Ik word uitgelachen
Sanne is nu vijf jaar en gaat naar school. “Andere moeders lachen me achter mijn rug uit. Praten over me. Vinden me een gestoord wijf en vinden het waanzin dat ik mijn dochter zo strak houd. Zelfs de juf zei dat ik niet zo spastisch met suiker moest omgaan. Dat het soms helemaal niet erg is om zoet te eten. Dat vind ik dus wel. En zo lang ik kan, vecht ik voor een dieet zonder suiker. Er zijn genoeg lekkere alternatieven zoals fruit en rozijnen. Van het steeds mezelf verdedigen word ik wanhopig. Mensen willen het niet horen, vinden me een geitenwollen sok. Terwijl ik het alleen maar het beste met mijn kind en mezelf voor heb.”
Foto door Matilda Wormwood via Pexels
Dit artikel verscheen eerder op Damespraatjes.
Elza’s schoonmoeder vindt dat je een kind best een tik mag geven
Wat doe je als je kind het bloed onder je nagels vandaan haalt? Je blijft uitdagen? Niet naar je luistert? Schreeuwend op de grond gaat liggen en niet met je meegaat? De schoonmoeder van Elza weet er wel raad mee: gewoon een tik geven. Daar knapt zo’n kind echt wel van op. “Ik schaam me kapot voor haar opvattingen,” zucht Elza. “Maar ze bemoeit zich ook met onze opvoeding … Lees verder
Fiene -
Het is zeker niet erg om weinig suiker te geven, maar zelfs in gezonde producten zitten zelfs ongezonde dingen.
Eigenlijk ontkomt je er niet aan en kijk uit dat Sanne het straks niet stiekem gaat doen uit nieuwsgierigheid.
Als ik dit zo lees, sla je een beetje door hierin.
Het is niet zo dat ze elke dag heel veel snoep moet eten maar probeer het gewoon 1x in de week iets “ongezonds” te geven met minder suiker erin. En probeer ook afspraken te maken met mensen om je heen daarin. Als Sanne straks nergens meer mag komen of je ouders mogen niet meer opassen doordat je “hysterisch” over suiker bent word de wereld van Sanne (en van jou) klein en hebben jullie straks niemand meer over. Nu lijkt het mij ook onwaarschijnlijk (in mijn oren) dat je uitgelachen word vanwege geen suiker. Maar stel je voor wat het voor Sanne betekend als ze nergens meer heen mag. Beeld je ook in je dochter in. Was het echt zo erg vroeger?