Fleur: “Mijn ouders hebben zonder overleg het huis achter ons gehuurd”

Fleur heeft al jaren niet zo’n goede band met haar ouders. “Ze waren vroeger altijd met zichzelf bezig en ik heb niks met ze. Vooral mijn moeder wil het graag goedmaken en zoekt constant toenadering. Zit ik niet op te wachten. Maar wat ze nu heeft gedaan…”

Hippie-achtig

Fleur is enig kind en geboren in een huis waarin haar vader en moeder met allemaal andere stellen woonden. “Mijn ouders woonden in een groep en ze deden alles samen. Een beetje hippie-achtige setting inderdaad. Ze waren jong toen ze mij kregen en op een goed moment hebben ze een eigen huisje gehuurd en woonden we met z’n drietjes. Toch waren mijn ouders als meer met zichzelf bezig dan met mij.”

Vroeg wijs

Ze wordt een beetje aan haar lot overgelaten, wat Fleur zelf helemaal niet erg vindt. “Daardoor ben ik vroeg wijs geworden en daarvan heb ik alleen maar voordeel. Zo lieten mijn ouders mij al jong alleen en kon ik gewoon lekker mijn gang gaan. Toen ik ouder werd waren vrienden en vriendinnen graag bij mij omdat mijn ouders er bijna nooit waren. Ze gingen alle festivals af en kwamen diep in de nacht of soms helemaal niet thuis. Feest toch als je jong bent? Mijn ouders deden nergens moeilijk over en van die vrijheid heb ik genoten.”

Neem ze niets kwalijk

Het tij keert een beetje als Fleur op redelijk jonge leeftijd het ouderlijk huis verlaat. “Ik was het zat om met ze samen te wonen. Mijn vader en moeder maakten de ene domme keuze na de andere. Daar kan ik slecht tegen, ik vind het zwak en wilde het allemaal niet meer aanzien. Mijn ouders zijn nooit echt ouders voor me geweest, het zijn twee mensen die me in de basisbehoeften voorzien maar niet meer dan dat. Niet dat ik daar last van heb hoor, het is wat het is en ik neem ze niets kwalijk, maar normaal was het natuurlijk niet.”

Gekaderd leven

Fleur ontmoet Rick, inmiddels haar man, en samen kopen ze een huis. “Ik ben zo anders dan mijn ouders, dat hippie-gedoe hoeft voor mij niet en ik vind het prettiger om een gekaderd leven te hebben, een beetje meer normaal te zijn. Met Rick heb ik het goed. Allebei hebben we een goede baan, hebben geen financiële zorgen en leiden een leuk leven. We hebben een leuke vriendenkring, gaan regelmatig naar festivals en theatervoorstellingen en houden van lekker uit eten gaan. In vergelijking tot mijn ouders ben ik super normaal.”

Geen goede band

Sinds Fleur uit huis is, heeft ze nauwelijks contact met haar ouders. “Ik denk dat dat normaal is, kinderen zoeken hun eigen weg en maken zich los van hun ouders toch? Bovendien merk ik dat ik gewoon niet zo’n goede band met ze heb. Nogmaals: ik neem ze niets kwalijk, toen ze mij kregen waren ze eigenlijk zelf nog kinderen, maar ik voel ook niet de behoefte om wekelijks bij ze op bezoek te gaan en regelmatig te bellen. Ik heb mijn eigen leven en daarvan geniet ik.”

Ze zegt dat ze van me houdt

De moeder van Fleur geniet minder; zij mist haar dochter en zou haar veel vaker willen zien. “Het is alsof mijn moeder iets wil goedmaken en dat is helemaal niet nodig. Er valt niets goed te maken, ik ben niet boos, niet teleurgesteld maar heb gewoon niet zoveel met haar.” Tot grote ergernis van Fleur probeert haar moeder op allerlei manier in contact te komen met haar dochter. “Ze stuurt me regelmatig een bos bloemen of een kaartje waarop staat dat ze heel veel van me houdt. Misschien heel erg: maar het doet me niets. Dat zegt eigenlijk wel genoeg he?”

Ze worden onze buren!

Maar goed, de kaartjes en bloemen zijn nog wel te doen, daarmee kan Fleur leven. Waar ze niet mee kan leven is dat haar ouders haar nieuwe achterburen worden. “Serieus. Ik maak geen grapje. Mijn ouders hebben het huis achter ons gehuurd. Onze tuinen grenzen zo ongeveer aan elkaar.” Hoe kan dat dan? “Ja, zeg jij het maar. Het huis is een paar maanden geleden in de verhuur gegaan. Hoe ze het huis hebben kunnen betalen is mij een raadsel, maar ze wonen er. Dolblij is mijn moeder en als ze wakker wordt, doet ze alle gordijnen open en zie ik haar regelmatig voor het raam staan. Het is zo erg dat ik  mijn gordijnen zolang mogelijk dichthoud.”

Koffie?

Al een paar keer zijn haar ouders langs geweest en uit beleefdheid heeft Fleur ze voor een kop koffie gevraagd, maar zwaar tegen haar zin in. “Ik voel gewoon niets voor deze mensen, die zielig overkomen. Het lijkt wel of ze mij nodig hebben, terwijl dat andersom helemaal niet zo is. Ook praat mijn moeder met allerlei buren en vertelt ze van alles over Rick en mij ook zaken die tamelijk privé zijn. Maakt haar niets uit.”

Staat ze weer te zwaaien

Fleur voelt zich opgesloten en baalt ervan dat haar ouders zo dicht op haar lip wonen. “Ik merk dat ik me anders gedraag dat ik continu op mijn hoede ben en dat ik nauwelijks meer in de tuin ben, bang dat mijn moeder haar hoofd weer boven de schutting steekt en een verhaal over niets begint. Met Rick heb ik het erover gehad: ik denk dat ik wil verhuizen, ik wil niet de buren van mijn ouders zijn. Het voelt voor mij veel prettiger als ze op afstand zijn en niet zo meegluren in mijn leven. Zien wanneer ik thuiskom, vertrek en wat ik verder allemaal nog doe. Anderzijds wil ik helemaal niet verhuizen: dit huis is zo fijn en geld voor een ander huis hebben we niet. Ik baal zo van deze hele  situatie.”

Wat zou jij doen? Heel snel de verhuisdozen vullen en vertrekken of je ouders gewoon negeren en lekker doorgaan met je eigen leven? Snap je dat Fleur baalt? Hoe zou ze een normale relatie met haar ouders kunnen opbouwen? Praat mee in de comments onder dit artikel, we zijn benieuwd naar jouw mening.

Bovenste afbeelding: Unplash+