Toen de zeer luidruchtige buren van Ananda, Jamie en hun kinderen vorig jaar verhuisden, ging de vlag uit. “We hadden zoveel geklaagd bij de woningbouw en de gemeente. Echt iedereen werd gek van de herrie die deze mensen veroorzaakten. Elk weekend was het raak en was er harde muziek, ruzie, gebonk en geschreeuw. Uiteindelijk zijn ze door de overlast en een grote huurachterstand uit het huis gezet. Nu woont daar een alleenstaande moeder met haar vier (!) kinderen. Last hebben we zeker niet van ze, maar ik heb wel steeds de buurvrouw aan de deur…”
Een verademing
Ananda was dolblij toen ze haar nieuwe buurvrouw Eline de hand schudde. “Een vriendelijke en rustige vrouw met jonge kinderen. Natuurlijk horen we haar kindjes soms, maar dat is normaal. Je merkt dat ze er alles aan doet om geen overlast te veroorzaken en ook wij houden rekening met de dunne muren. Op deze manier hebben we het goed als buren. Een verademing!”
Van jouw eieren
Een paar maanden geleden stond Eline bij Ananda voor de deur om te vragen of ze een paar eieren kon lenen. “Ze was een taart aan het bakken voor een verjaardag en was eieren vergeten te kopen. Geen probleem natuurlijk, dus gaf ik haar een half dozijn mee. De volgende dag stond ze voor de deur om me te bedanken, mét een groot stuk taart. ‘Dankzij jouw eieren heerlijk geworden,’ zei ze lachend. Ik nam de taart dankbaar aan en at er lekker van bij de koffie.”
Brood voor in de trommeltjes
Nog geen drie dagen later stond Eline wéér bij Ananda aan de deur. “Sorry hoor! Ik moet de broodtrommels voor de kinderen maken en ik dacht dat ik nog brood in de vriezer had liggen. Nee dus… Ik kan niet meer de deur uit, want dan kan niemand op ze passen. Heb jij toevallig nog wat brood over voor in de broodtrommeltjes?”, smeekte de buurvrouw. “Ik ben naar de vriezer gelopen en heb een brood voor haar gepakt. Zoiets kost niks en het is fijn om haar zo te helpen. Alleen realiseerde ik me toen niet dat dit niet haar laatste vraag zou zijn.”
Elke keer geef ik het
Sindsdien staat Eline bijna elke week voor de deur met de vraag om eten of drinken. “Een fles cola voor onverwachte visite, een halve liter melk om de kinderen te kunnen verrassen met pannenkoeken of een pot pindakaas of jam om de broodjes mee te smeren. Elke keer geef ik het haar, maar ergens vraag ik me ook af of dit wel normaal is. Op tien minuten lopen zit een supermarkt. Dan haal je daar toch gewoon wat?”
Naar de supermarkt
Als Eline vorige week bij Ananda voor de deur staat met de vraag of ze toevallig nog koffie in huis had, was Ananda het zat. “Ik heb aangeboden dat ik wel even op haar kinderen kon passen, zodat zij zelf naar de supermarkt kon. Dat aanbod sloeg ze af en ze werd helemaal rood. Hierdoor denk ik dat ze geld tekortkomt en daarom bij ons om eten vraagt. Dat vind ik heel zielig, zeker voor de kinderen.”
Praten over geld
Jamie, de vriend van Ananda, vindt dat ze moeten stoppen met het geven van eten. “Maar nu ik weet dat ze het waarschijnlijk doet omdat ze het zelf niet kan betalen, blijf ik het haar geven. Ergens heb ik het idee dat ik haar eens moet vragen of ze geldproblemen heeft. Zo ja, dan zijn er vast betere manieren om haar te helpen. Maar hoe ik dat gesprek aan moet gaan? Dat vind ik lastig. Praten over geld doe je niet, heb ik altijd geleerd. Of in dit geval wel?”
Bovenste afbeelding: Unsplash+
Joris -
Als het alleen halen is en niet terugbrengen (een vergeten boodschapje, lenen), ben je haar sponsor. Je kunt haar beter helpen door haar de juiste richting op te sturen en aan te geven dat als ze hulp kan gebruiken, je kunt kijken wat je voor haar kunt doen (in praktische zin dan).