Trots stroopt ze haar mouw op. Een prachtig tattoo prijkt op haar bovenarm. “En Bert en ik zijn nog steeds getrouwd,” lacht ze. De mededeling dat ze een tattoo wilde, viel Bert rauw op zijn dak. “Bert wilde geen vrouw met plaatjes op d’r lijf, dat vindt hij ordinair.”
De wens om in inkt de namen van haar kinderen met hartjes en een engeltje op haar lijf te hebben, wakkerde alleen maar aan. Aangestoken door vriendin Angie die de meest prachtige tatoeages op haar lijf wilde, begon het te kriebelen bij Rianne. “Ik zocht op internet naar plaatjes, het juiste engeltje, lettertype en kleur. Al snel had ik een ontwerpje waarmee ik heel blij was. Ik dacht: ‘als Bert dat ziet, dan vindt hij het vast ook mooi’. Ik zat er naast: hij vond het vreselijk. Getatoeëerde vrouwen vindt hij ordinair en sloeries. Geen idee waarom, daar kom ik niet achter.”
Not done bij vrouwen
Als Rianne steun zoekt bij haar moeder, komt ze van een koude kermis thuis: ook zij vindt het not done bij vrouwen. “Mijn moeder begreep zo goed dat Bert van me af wilde als ik mijn plan zou doorzetten. Ik was met stomheid geslagen. Ze deden net of ik op het punt stond van een bank beroven. Hallo! Ik wil alleen maar de namen van mijn meisjes op mijn lijf dragen. Daaraan is toch weinig misdadigs?”
Ik doe het gewoon!
Nadat haar verhaal op Damespraatjes stond, werd Rianne bedolven onder de tips. Sommige lezeressen konden zich verplaatsen in Bert en snapten heel goed dat hij niet had gekozen voor een vrouw met tatoeages toen hij met haar trouwde. Anderen vonden het ronduit belachelijk dat Rianne de mening van haar man (en anderen naasten) zo zwaar liet wegen. Zij waren van mening dat zij baas over eigen vel is en niet haar man of moeder. “Ik heb zo getwijfeld. Lag er soms wakker van. Ik heb veel gelezen over tattoos en de wens er zelf een te hebben werd zo sterk, dat ik de knoop heb doorgehakt. Ik heb Bert gezegd dat ik zijn mening respecteer maar dat ik ook hoop dat hij mijn wens snapt. Dat ik door een tattoo niet verander; ik blijf de Rianne die ik was.”
Bert bleef toch
Bert liet, al was het mokkend zijn koffers staan, en bleef zeggen dat hij het vreselijk vond. Rianne zette door en maakte een afspraak. “Ik was bloednerveus en viel bijna flauw toen de tatoeëerder aan de slag ging. Opeens realiseerde ik me dat er zoveel van af had gehangen. Het nemen van een tattoo was meer dan alleen de namen van mijn dochters op mijn arm; het stond ook voor wie ik was. Of liever gezegd: wie ik ben geworden. De Rianne van vroeger had zich laten leiden door de mening van haar man en nu respecteerde ik die, maar deed vervolgens wat ik zelf graag wilde. Ik vond dat zo’n mooi inzicht. Het sterkte me in mijn beslissing. Het was goed zo.”
Meer, meer, meer!
Rianne is dolgelukkig met de tattoo en inmiddels is Bert er aan gewend. “Hij vindt het nog steeds ordinair en vindt dat het zo niet bij me past, maar hij heeft het geaccepteerd. Hij gaf zelfs toe dat het heel mooi was geworden. Ik word er elke dag weer blij van: dit past bij mij. Stiekem heb ik plannetjes om er nog een te laten zetten, maar daar wacht ik nog even mee. Bert zou een hartverzakking krijgen. En toch weet ik nu al dat als ik het echt wil, ik me niet laat tegenhouden. Ik ben vind het fijn dat Bert het een soort van heeft geaccepteerd, maar fijner vind ik dat ik mijn leven terug heb. Dat ik sterker ben geworden en zelfbewuster. En dat allemaal door het nemen van een tattoo.”
