De man van Andrea jat voor de lol van de supermarkt: “Hij werd laatst gepakt met de kinderen erbij”

Heel goed hebben Andrea en haar man Josef het. Ze wonen in een prachtig vrijstaand huis, hebben vier auto’s op de oprit en dragen allebei een luxe horloge. Niet het type mensen waarbij je verwacht dat ze eten moeten stelen. “En dat maakt het des te pijnlijker dat mijn man Josef dit soms toch doet”, vertelt Andrea. Ze doet hier haar verhaal.

Spullen stelen

“Josef en ik leven een soort sprookje. We hebben alles; twee gezonde kinderen, heel veel fijne vrienden en allebei een onderneming waar we blij van worden.” De zaken gaan al jaren goed en eigenlijk alles in het leven van Andrea en Josef zit mee. “Het verbaast mij dan ook dat Josef vaak spullen steelt. Geen grote dingen als fietsen, dure kleding en sieraden, maar kleine dingetjes uit de supermarkt. Een blikje cola, een trosje bananen, een rol koekjes, een potje tomatenpuree: in die orde van grote moet je denken.”

Spanning

Thuis vertelt Josef regelmatig dat hij weer iets gejat heeft. “Dan is hij helemaal trots omdat hij een zak chips van 80 cent niet heeft afgerekend. Ik vind het allemaal heel kansloos en zeg tegen hem dat hij het gewoon moet betalen. We hebben geld zat, dingen jatten is echt totaal belachelijk. Het gaat hem niet om het geld, het lijkt de spanning te zijn waar hij het voor doet.”

Twee winkelkarren

Al vaak hebben Andrea en Josef ruzie gehad over stelen van Josef. “Maar vorig weekend was de maat echt vol. Samen met de kinderen liepen we door de plaatselijke supermarkt. Vanwege het coronavirus hadden we allebei een eigen winkelkar, waar we allebei één van onze dochters in hadden zitten. De boodschappen scanden we met één zelfscan-apparaat, maar de boodschappen verdeelden we over twee karren. Ik scande de door mij gepakte producten, hij de door hem gepakte producten. Althans, dat dacht ik…”

Meekomen

Toen Andrea en haar gezin met twee volle karren de supermarkt verlieten, kwam er een werknemer van de winkel achter hen aan. “Mevrouw, mag ik uw bon even zien?” vroeg hij haar. “Eh, die heeft mijn man. Hij heeft net afgerekend bij de zelfscan-kassa”, zei Andrea nietsvermoedend. “Meneer, wilt u even meekomen en de winkelkarren meenemen? We hebben namelijk gezien dat u grote hoeveelheden spullen niet heeft gescand.”

70 euro

“Nou, daar sta je dan in je Burberry jas, met je Cartier horloge, Chanel oorbellen en Hermes tas… Artikel voor artikel moeten we de winkelkar leeghalen en per product wordt gekeken of het op de bon te vinden is. Wat blijkt? Precies ALLE spullen die mijn man heeft gepakt, staan niet op de bon. Voor ruim 70 euro had hij aan ongescande producten in de kar. Witheet was ik en uit schaamte trok ik mijn mondkapje zo ver mogelijk over mijn gezicht.”

Kwaad

Op dat moment blijft Andrea rustig en entertaint ze de kinderen. “Ik wilde niet dat de kinderen doorhadden hoe kwaad ik was. Mijn man mocht dit oplossen, ik hield me afzijdig van wat zich bij de service-balie afspeelde.” Maar als Andrea en haar gezin thuiskomen, barst de bom. “Ik was woest. Zo kwaad heeft Josef mij nog nooit gezien. Ik vloekte en tierde. Hoe hij ons zo voor schut kon zetten. Hoe belachelijk het is om te stelen. Hoeveel geld 70 euro voor de meeste mensen is. Hoe hij dit in zijn hoofd haalde met de kinderen erbij.”

Excuses

Na de ruzie trekt Andrea zich terug. “Ik was zo boos en teleurgesteld, maar het kwartje viel wel bij Josef. Hij kwam naar mij toe, bood zijn excuses aan en zei dat hij zelf ook erg van zijn gedrag was geschrokken. Hij beloofde het nooit meer te doen en vanaf nu alle boodschappen altijd netjes te betalen. Het enige wat ik kan doen is hem vertrouwen en hopen dat het inderdaad niet meer zal gebeuren. Maar met hem naar de supermarkt? Dat doe ik niet snel meer.”

Op respectvolle wijze meepraten over dit verhaal? Dat kan in de reacties onder dit artikel.