Ik knikte en deed de deur zachtjes dicht. Ik was zo blij dat René was vertrokken. Ik pelde nog een eitje en staarde voor me uit. Hoe kwam ik ooit aan de man? Zou ik stoppen met daten? Misschien was ik niet in de wieg gelegd voor opgeprikte afspraakjes met mannen waarbij ik de beste versie van mezelf moest laten zien.
Ik schonk nog een koffie in, was blij dat het zondag was en ik niets hoefde. Ik zou straks even een rondje kunnen hardlopen. Dat was misschien wel een goed idee, kon ik mooi mijn hoofd leegmaken. Hoewel René had gezegd dat hij begrip voor me had en dat hij me met rust zou laten, had ik het eerste appje van hem al weer te pakken. ‘Je bent een prachtige vrouw. Neem je tijd maar weet dat ik graag nog eens met je afspreek.’ Ik geloof niet dat ik met hem wilde afspreken. Het was een lieve jongen hoor, daar niet van, maar volgens mij ook heel boring.
Winkel van Sinkel
Ik trok sportkleren aan en strikte de veters van mijn hardloopschoenen. Ik pakte mijn mobiel zocht lekkere loopmuziek op en ging van start. Ik rende over de Oude Gracht en dacht aan de avond en nacht met René. Ik was zo in gedachten dat ik het stoeprandje over het hoofd zag. Met mijn rechtervoet verstapte ik me en voor ik het wist lag ik lang uit voor de Winkel van Sinkel. Ik bleef liggen. Niet omdat ik iets had, maar omdat ik me kapot schaamde. Het terras zat behoorlijk vol en al die mensen hadden mij zien neerstorten.
O noooo… Floor!
Ik voelde een hand op mijn rug. “Mevrouw? Alles goed?” Ik kreunde. Twee keer in zo’n korte tijd was ik onderuit gegaan. Ik wilde sterven. Ik wilde niet opstaan en weer zeggen dat het er niets aan de hand was. “Darla? Wat doe jij nou?” Boven me hing Floor en hij me onderzoekend aan. Floor! Ik was zo verliefd op hem geweest. Nog steeds eigenlijk. Zelfs nu ik één lag te worden met de klinkertjes. Achter hem stond een bloedmooi meisje met armen over elkaar. Laat me raden: zijn vriendin. Floor knielde naast me neer en trok me overeind. De terrasmensen waren allang weer door gegaan met hun gesprekken en appeltaart. Zittend op de stoep inspecteerde ik mijn knieën. Ze waren geschaafd, net als de binnenkant van mijn hand. “Gaat het, Dar?” vroeg Floor bezorgd. Ik voelde de vlinders in mijn buik die genadeloos werden neergesabeld toen ik de blik van het bloedmooie meisje ving. Ik knikte en haalde mijn neus op. Eén keer hadden we gezoend. Hij was dronken ik nuchter. “Oké, ik moet gaan. Bel je me vanmiddag even? Ik wil weten hoe het met je gaat.”
Met d’r maatje zero
Ze liepen weg, Floor en zijn vriendin met maatje zero. De afstand tussen hen was groot, ik kon zien dat ze boos was. Floor haalde zijn schouders op. Ik deed mijn oortjes weer in en wandelde naar huis. Ik liep naar de koelkast en pakte de witte wijn en schonk een flink glas in.
Zondagmorgen half twaalf en ik zat aan de wijn. Het sloeg nergens op, maar het moest. Ik voelde me zo zielig en stom. Ik scrolde door mijn contacten. Floor. Het hartje achter zijn naam had ik nooit weggehaald. Ik drukte op het groene hoorntje en daarna heel snel op het rode. Ik durfde niet. Onmiddellijk werd ik teruggebeld.
O nee. Het was Floor. Hij had natuurlijk gezien dat ik hem belde. Het zweet brak me uit. Wat moest ik doen?
Lees hier de vorige blogs van Darla.
Darla (36 jaar) woont en werkt in Utrecht. Ze is single en verlangt hevig naar een kind. Omdat ze niet goed weet waar ze Mister Right kan vinden, heeft ze zich ingeschreven op verschillende datingsites. Over haar dates en zoektocht naar een man, blogt ze wekelijks op Damespraatjes.
