Het was donderdagochtend vroeg. Ik strikte de veters van mijn sportschoenen en sprong op. Eerst maar eens even een rondje hardlopen. Zachtjes deed ik de voordeur dicht, deed mijn oortjes in en luisterde naar muziek uit de jaren tachtig. Vonden mijn vriendinnen vreemd, zij hadden niets met Prince en Rick Astley. Ik zette mijn sportapp aan. Al snel ging mijn dribbel over in een soepele stap.
Als ik hardliep, kwam ik in een flow. Duurde een minuut of vijf. Eerst moest mijn lijf wakker en warm worden. Soms had ik geen zin en vroeg ik me af waarom ik was gegaan. Hield mezelf voor dat ik beter in bed had kunnen blijven. Het was me laatst gebeurd dat ik niet in die flow kwam en mijn lijf zich bleef verzetten. Ik was omgekeerd en naar huis gegaan. Dan had sporten geen enkele zin. Vandaag had ik daarvan geen last. Ik had prima benen. Mijn armen bewogen soepel mee. Het was fijn om de dag bewegend te beginnen. Ik voelde de energie door mijn lijf stromen. De gedachten in mijn hoofd stofte ik af. Op sommige kauwde ik wat langer, maar meestal kreeg ik mijn hoofd leeg voordat ik weer bij mijn voordeur was.
Ik liep over de Oude Gracht. Voor me liep een man met een hond. Toen ik het duo passeerde rukte het beest aan de lijn en hapte naar mijn kuit. Hij miste op een haar na. Ik gilde. Mijn hart klopte in mijn keel. De man trok aan de riem en verontschuldigde zich. Woest keek ik om. Ik had een hekel aan honden als ik hardliep. Maar meer misschien nog wel aan de baasjes ervan. Mijn hartslag was onnodig hoog. Ik boog eerder af dan gepland en stak hijgend de sleutel in het voordeurslot. Ik dronk een glas water en keek op de klok. Nog een uur voordat ik naar de praktijk moest. Tijdens mijn bord havermout checkte ik mijn mail.
“Wat zullen we doen zaterdag? Heb je zin om uit eten te gaan, wil je naar het strand of kom je naar mijn huis? Zeg het maar. Ik ben voor alles in. Ik kijk er naar uit je te ontmoeten, meisje met je prachtige naam.” Ik gloeide. Wat een lief bericht van Klaas. Ik opende een ander mailtje. “Hoi Darla, ik zag je oproep en dacht: ik reageer gewoon op deze dame. Ik heb zitten staren naar je foto. Je ogen! De spiegels van de ziel. Als ik naar ze kijk, zie ik een fantastisch mooi meisje. Ik wil jou wel beter leren kennen. Misschien kunnen we deze week bellen? Ik wil je stem horen. Groeten, René.” Ik klikte op zijn profiel. Kort bruin haar, groene ogen. Mooie tanden. Drie jaar ouder dan ik en geen kinderen. Wel een kinderwens.
Ik hield mijn hoofd scheef. René vond ik ook leuk. Ik wilde een antwoord terug tikken toen ik zag dat ik nog maar een half uur had. Onder de douche besloot ik René vandaag terug te mailen. Eerst maar eens met Klaas afspreken. Nog twee dagen en dan was het zover. Ik merkte dat ik het spannend vond. Wat trok ik aan? Wat gingen we doen? Eigenlijk zag ik een diner niet zitten. Stel dat we geen klik hadden, dan zaten we daar aan tafel de lamp naar beneden te kijken. Misschien kon ik aan het eind van de middag afspreken. Maakten we eerst een wandeling en dan kon ik altijd nog zien wat ik ervan vond. Ja. Dat was een goed idee.
Snel kleedde ik me aan en pakte mijn tas. Ik hoorde een berichtje binnenkomen. “Kan jij ook niet wachten? Was het maar vast zaterdag. Kusje. Klaas.” Kusje Klaas. Ik wist niet wat ik daarvan moest vinden. En al helemaal niet wat ik erop moest antwoorden. Was dit datingsitetaal? Ik betwijfelde of ik me dat snel eigen zou maken. Ik keek de kat graag uit de boom voordat ik iemand een kus, virtueel of echt, een kus gaf of schatje noemde.
Opeens wist ik het niet meer. Wilde ik Klaas eigenlijk wel ontmoeten? Ik beet op mijn lip.
Lees hier de voorgaande blogs van Darla.
Darla (36 jaar) woont en werkt in Utrecht. Ze is single en verlangt hevig naar een kind. Omdat ze niet goed weet waar ze Mister Right kan vinden, heeft ze zich ingeschreven op verschillende datingsites. Over haar dates en zoektocht naar een man, blogt ze wekelijks op Damespraatjes.
