“Wat zeg je nou? He? Meen je dat echt?!” Het liefst verdween ik in het niets. Had ik René maar nooit gebeld en gevraagd om te komen. Ik had helemaal geen man nodig. Ik kon natuurlijk op zoek gaan naar een zaaddonor. Plotseling stond René op…
Hij liep naar de kapstok om zijn jas te pakken. “Ik ga weg. Ik kan dit niet. Het ene moment trek je me aan als een magneet en het andere moment stoot je me af. Ik ben stapelverliefd op je maar heb werkelijk geen idee wat je van mij vindt en wat je nou eigenlijk van me wil.” Met een harde klap gooide hij de deur dicht. Versteend bleef ik achter en schonk mijn glas nog maar eens vol. Wat had ik nou gedacht? Dat René met zich liet sollen? Dat hij mijn gedrag zou accepteren? Ik gedroeg me als een verwend prinsesje. Een nufje. Een onuitstaanbare vrouw die hopeloos op zoek was naar een man, naar de vader van haar kind waarnaar ze zo verlangde. De zoektocht naar die man leek steeds wanhopiger te worden.
Ik huilde tot ik geen tranen meer had. Toen ik in de spiegel keek, zag ik eruit als Pipo de Clown. Ik had een rode neus en van die grote betraande poppenogen. Wat moest ik doen? Wat wilde ik? René. Ik wilde hem. Door weg te lopen en zijn grens aan te geven, had hij laten zien wat hij waard was. Of hij mij nog de moeite waard vond, betwijfelde ik. Ik pakte mijn mobiel en keek of hij online was op de WhatsApp. Ik schrok: online. Ja hoor, hij was er. Snel drukte ik hem weg. Dacht ik. In plaats van de app af te sluiten had ik op het hoorntje gedrukt want opeens hoorde ik aan de andere kant van de lijn: ‘ja?’. O god, o god, ik had hem gebeld. Ik stamelde. Ik raaskalde. Ik struikelde over mijn eigen woorden. De boodschap was duidelijk. Ik hoorde gegrinnik. Van opluchting barste ik in huilen uit.
Een half uur later kwam hij met in zijn hand een koffer. Met kleding en zijn laptop. Het benauwde me niet, het ging niet te snel. Het is goed zo. We hebben een onstuimige start gemaakt, maar kennelijk was dat nodig om te komen waar we nu staan. Ik dank god op mijn blote knieën dat ik zo stuntelde met mijn mobiel. Als ik niet per ongeluk op het hoorntje had gedrukt, had het er misschien wel heel anders uitgezien allemaal. Mijn account op de datingsites heb ik verwijderd. Mijn prins zit immers op mijn witte bank.
Darla (36 jaar) woont en werkt in Utrecht. Ze is single en verlangt hevig naar een kind. Omdat ze niet goed weet waar ze Mister Right kan vinden, heeft ze zich ingeschreven op verschillende datingsites. Over haar dates en zoektocht naar een man, blogt ze wekelijks op Damespraatjes.
