De grote vraag die ik wilde stellen, bleef tussen Floor en mij hangen. Als ik naar het meisje met maatje zero zou vragen wist ik hoe het zat. “Wie was die vrouw waarmee je vanochtend liep?” Ik was het helemaal niet van plan geweest, maar opeens hoorde ik mezelf toch de vraag hardop stellen.
Floor schoof ongemakkelijk over zijn stoel. “Weet je Darla, ze is mijn vriendin.” Ik hoopte niet dat het er dik bovenop lag dat ik teleurgesteld was. Wat had ik dan gedacht? Dat Floor nog steeds alleen zou zijn? “Maar het gaat niet zo goed tussen Stacey en mij.” Stacey. Maatje Zero heette Stacey. Het drong nu pas door wat hij zei. Ik haalde opgelucht adem. Floor vertelde dat Stees, zoals hij haar nu noemde, heel jaloers was. En dat benauwde hem. “Als ze zou weten dat ik nu hier met jou zit, dan zou ze uit haar vel springen. Terwijl er niets aan de hand is. Je bent gewoon een vriendin.” Gewoon een vriendin. “Nou,” nuanceerde ik, “ik ben een ex van jou. En ik kan me voorstellen dat ze groen van jaloezie ziet als ze weet dat haar vriendje met een ex in een gezellig restaurant al uren zit te wachten op het voorgerecht.” Verbaasd keek hij me aan. Dik een half uur geleden hadden we besteld en we hadden nog steeds het soepje en de carpaccio niet. “Zullen we het doen?” Ik knikte.
Bij de Febo trokken we een kroketje uit de muur. Op tafel hadden we een tientje achtergelaten voor de drankjes. Daarna waren we het restaurant uitgesneakt. Waarschijnlijk werden we niet eens gemist. Toen ik een hap nam van de kroket, spoot de vulling eruit en belandde op de jas van Floor. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Deels omdat ik mijn mond verbrandde aan de hete vulling en deels omdat ik ervan schrok. Ik pakte een servetje en wreef over zijn jas. Het papierenservetje begon te rullen waardoor het alleen maar erger werd. Ik had niet in de gaten dat Floor me gadesloeg terwijl ik zo driftig aan het poetsen was. Opeens tilde hij mijn gezicht op en keek me indringend aan. Ik verdronk in zijn ogen en kneep het servet fijn in mijn handen. Toen zijn gezicht nog dichterbij kwam, sloot ik mijn ogen en wachtte op wat komen ging: de heerlijke lippen van mijn ex. Hij kuste me hartstochtelijk, midden in de Febo onder de romantische TL-verlichting. De vlinders ontwaakten en fladderden als idioten door mijn buik. Ik deed een stapje naar achter en nam een hap van mijn kroket. Zenuwachtig wreef Floor met zijn hand door zijn haar. “O god, Dar, dit had ik niet moeten doen. Sorry. Ik wil je geen valse hoop geven. Ik houd van Stees.” Hij draaide zich om en beende de Febo uit. Ik wurmde me langs een verliefd stelletje en keek de Lange Elisabethstraat in. Nergens zag ik hem. Damn! So close, but yet so far away.
Ik checkte mijn mobiel en zag dat René had gebeld. “Darla? Ben jij dat?” Dit was zo fout wat ik deed. Ik belde René en wilde met hem de kroeg in. Ik moest mijn zinnen verzetten. Ik moest Floor vergeten. En daarvoor had ik een man nodig. Zo eentje waarvan ik wist dat hij mij leuk vond.
Lees hier de vorige blogs van Darla.
Darla (36 jaar) woont en werkt in Utrecht. Ze is single en verlangt hevig naar een kind. Omdat ze niet goed weet waar ze Mister Right kan vinden, heeft ze zich ingeschreven op verschillende datingsites. Over haar dates en zoektocht naar een man, blogt ze wekelijks op Damespraatjes.
