Marit lag nog in de kinderwagen toen Lotte met haar man Michel een school in de buurt bekeek. Ze had gehoord dat ze op tijd moest inschrijven en besloot een kijkje te nemen. De directrice was vriendelijk, het schoolgebouw aangenaam. Hier zou Marit naar toe gaan en Lotte verheugde zich op die schooltijd, ook al was het nog even weg.
De afgelopen vakantie was heerlijk. Lotte genoot: lekker uitslapen en uren in pyjama lekker klungelen in huis. “Marit vindt dat ook heerlijk. We bakken koekjes, kleuren samen aan de grote tafel en doen spelletjes. Daarna kleden we ons aan en gaan naar buiten. Wandelen door het bos en leven ons uit in de speeltuin.” Aan school dacht Lotte nog niet. Ze had het zich zo anders voorgesteld toen haar kleine meisje verlegen groep 1 binnen schuifelde. “Ik maakte kennis met moeders die hun kind er ook brachten. We wisselden wat beleefdheden uit en al snel had ik in de gaten dat een aantal elkaar al kende. Dat zijn van die felle vrouwen, die altijd overal gelijk bovenop springen en hun mening klaar hebben. Ik heb dat niet en wil dat ook niet.”
Dure merkkleding
In het begin zoekt Lotte nog aansluiting maar merkt dat haar meningen zo haaks staan op die van de andere moeders, dat ze besluit niets meer te zeggen. “Wij leiden een simpel, slow leven zonder al te veel luxe. Dat vinden we fijn. De schoolmoeders steken elkaars ogen continu uit met steeds weer nieuwe kleding, kinderfeestjes die handen vol geld kosten en hun kinderen dragen dure merkkleding. Wij geven daar totaal niet om.” Ergerlijk ook vindt Lotte dat die moeders altijd bij elkaar staan te klitten en over de juffen en meesters staan te roddelen. “En ook over elkaar. Want zo ontzettend bevriend zijn ze kennelijk ook niet.”
Hier! Afgedankte kleren
Lotte heeft het gevoel dat ze ook steeds over haar praten. “Ik kleed me alternatief en koop mijn kleding in tweedehands winkeltjes. Ik heb geen idee wat de laatste mode is en dat vind ik ook niet belangrijk. Laatst gaf een van die moeders me een zak vol kleding. “Hier,” zei ze, “je draagt toch altijd afgedankte kleren?” Ik kon wel huilen. Ik heb vriendelijk geantwoord dat ik kleding genoeg heb. De andere moeders die op een afstandje toekeken, stonden te gniffelen.” Thuisgekomen heeft Lotte flink gehuild.
Onzeker
Ze wordt zo onzeker en baalt ervan dat ze zo’n moeite heeft om zich in groepen te bewegen. “Voor Marit is dit ook niet leuk, er zijn maar twee meisjes die met haar spelen. Ik ben zo bang dat ik mijn gevoel en angst onbewust op haar overbreng en ik wil niet dat zij net zo spastisch als ik omga met andere mensen. Ik heb moeite om over niets te praten. Ik heb niet veel vrienden, maar met die ik heb, voer ik lange mooie gesprekken die ergens over gaan. Zij kijken niet naar status, maar naar de mens zelf.”
Kan niet wachten
Lotte kan niet wachten tot Marit alleen naar school kan en zij niet meer mee hoeft. “Die moeders gaan me steeds meer tegenstaan. Ik krijg er gewoon hartkloppingen van en voel me zo onzeker en dom. Maar ik heb geen idee hoe ik het tij kan keren.”
Herken je wat Lotte vertelt? Hoe ga jij met de moeders op het schoolplein om? Heb je wel eens met ze meegepraat ook al was je het niet met ze eens? Praat met ons mee in de comments onder dit artikel!
Dit verhaal verscheen al eerder op Damespraatjes
Isa: ‘Mijn moeder leeft er vrolijk op los met een andere man, terwijl mijn vader dement in een zorgcentrum woont’
“Vorig jaar werd mijn vader uit huis geplaatst. Hij is dement en het werd een onhoudbare situatie. Twee maanden daarna vertelde mijn moeder dat ze een nieuwe vriend had. Wat? Ik dacht dat ik gek werd. Ik vind het zo naar voor mijn vader en heb het idee dat hij ondanks zijn dementie iets vermoedt….. Verder lezen”
Fiene -
Wat vervelend! Op school waar mijn zoon zit, is het gewoon alles door elkaar. Ikzelf heb er dus niet echt last van..maar ik moet ook zeggen ik kom mijn zoon ophalen en thats it! Ik heb niet echt behoefte om met de ouders te praten behalve dat ik goedemorgen en fijne dag nog zeg. Denk dat je voor jezelf moet kijken wat jij wilt, is het echt zo of denk je dat het zo is? En zijn er geen ouders in de klas die wel bij jou aansluiten? Of is het echt alle ouders (lijkt mij niet toch?) overigens is het ook van deze tijd om tweedehands kleding te kopen dus denk echt niet dat de hele school alleen maar in dure kleding koopt tenzij je echt in een hele rijke buurt woont? Dan nog zullen er wel kids zijn. En de kleding die de moeder gaf aan jou was het echt als pesten of was het een lief gebaar? En doe zelf of je neus bloedt en begroet de moeders gewoon. Gewoon hallo of een goedemorgen dan ligt het niet aan jou.