Het voelt eigenlijk als heel vanzelfsprekend en gewoon. Maar als ik erover vertel krijg ik in de reacties van anderen door dat het toch heel bijzonder is. Deze zomer logeerde voor het eerst het nieuwe dochtertje van mijn ex bij mij en haar (half)broers, onze zoons.
Nieuw zusje
Bijna drie jaar geleden werd ik om 5.30 uur gesmst door mijn ex: ze was geboren. Alles was goed en hij gelukkig. Of ik zo snel mogelijk onze zoons wilde brengen om hun nieuwe zusje te ontmoeten. Voordat ik ze bracht, jankte ik eerst een potje onder de douche. Wat een rare situatie. 4 jaar daarvoor gescheiden, en nu had hij een nieuw kind bij een andere vrouw. De geboorte van haar bracht mij ook weer terug naar die van onze kinderen. Nu kregen zij een zusje, een nieuw familielid, dat in bloedband niets van mij zou zijn.
Geboorte
In de gang van het ziekenhuis kwam hij ons tegemoet. Zonder iets te zeggen vielen we elkaar in de armen en huilden we. Op de vraag van de kinderen ‘waarom die tranen?’ zeiden we dat tranen nu eenmaal horen bij dood en geboorte. Er waren ook geen woorden voor. We wilden niet meer samen verder. En toch riep zo’n emotionele gebeurtenis ook weer diepe gevoelens op. Wij hadden dit eerder samen meegemaakt. Maar nu weer anders verder. Eerst gingen onze jongens met hem mee de baby kijken. Ik alleen op de gang. Op een bepaalde manier een van de eenzaamste momenten die ik tot dan kende.
Verbinding
Hoe bijzonder dat ik vervolgens bij dit moment aanwezig mocht zijn: de nieuwe vriendin van mijn ex op haar kersverse kraambed met de ex van haar lief aan haar zijde. De jongens hadden hun zusje in de armen. Een heel klein roze nieuw leven. Mijn hart – hoewel nog van slag van de onwennige gebeurtenissen – ging langzaam open. Hoe kun je niet zo’n klein popje insluiten?
Samen
Natuurlijk is er wel wat water onder de brug gegaan voor we zover zijn gekomen. Ruim zes jaar geleden gingen we uit elkaar. Met de grootste wens het voor de kinderen goed met elkaar te blijven doen. Dat vergt nog wel wat persoonlijk verwerkingswerk, kan ik je vertellen. Voor ieder van ons. Met daarbij het geluk dat we nieuwe liefdes kregen die ook respect hadden voor wat er al voor hun komst was. Helaas heb je niet altijd invloed op de andere partijen, toch is een eerste start altijd om bij jezelf te beginnen. Te kijken wat jij er zelf aan kunt doen om te snappen hoe het is gelopen en je eigen aandeel daarin te zien. Goed afscheid te nemen van de liefdesrelatie die voorbij is zodat het gezamenlijk ouderschap kan blijven bestaan. Bij je nieuwe partner ook helder te zijn over de plek die er wel en niet meer is.
De kinderen
Het feit dat er een nieuw kind bij komt in het opgedeelde gezin, is natuurlijk niet in een keer gewoon en vanzelfsprekend. Maar ze is er wel al weer een tijdje bij, ook als we samen de verjaardagen van onze zoons en zelfs Sinterklaas met z’n allen vieren. En elke keer als de jongens van het ene huis naar het andere gaan. Het logeerpartijtje was een succes. De jongens blij dat ze hun zusje ook in mijn huis bij zich konden hebben. Zij blij dat ze een keer hier mocht blijven en meemaken hoe het was om hier te zijn bij de andere mama. Ik blij dat ik haar eens wat langer kon meemaken en haar in het andere huis van haar broers welkom kon laten voelen. En met haar ouders blij dat we het zo goed met elkaar kunnen doen. Dat we allen een hart hebben dat groot en flexibel genoeg is om in te sluiten en plek te geven aan wat er was, is en wat er komt.
Mayke Smit is een ervaren trainer en coach die mensen begeleidt in het loskomen van patronen of van elkaar in of na hun relatie. Over de emotionele verwerking die komt kijken bij scheiding heeft zij de roman Los geschreven, waarvan zojuist de derde druk is verschenen. In Los lees je hoe Floor zichzelf na haar scheiding weer terugvindt in de training ‘Je leven na een echtscheiding’. Een herkenbaar en inspirerend verhaal over relaties.
