Florentine en Jop waren tien jaar samen. Ze hadden samen alles opgebouwd: een huis, een leven en toekomstplannen. “Het voelde altijd veilig en vertrouwd,” zegt Florentine. “Maar eind vorig jaar besloten we tijdelijk uit elkaar te gaan. Niet omdat we niet van elkaar hielden, maar omdat we elkaar wat ruimte wilden geven. Om met meer afstand naar onze relatie te kijken.”
Zwanger
In die maanden zagen ze allebei anderen. “We wisten dat het misschien nodig was om even te ervaren hoe het was om zonder elkaar te zijn. Maar afgelopen zomer kwamen we tot de conclusie dat we samen verder wilden. Dat was een opluchting, een soort bevestiging dat we echt bij elkaar hoorden.” Het leek alsof alles weer goed kwam, totdat Florentine iets ontdekte wat haar wereld op zijn kop zette. “Het bleek dat Jop in die periode een andere vrouw zwanger had gemaakt. Hij kwam hier pas achter nadat wij hadden besloten om samen verder te gaan. Toen hij het vertelde, schrokken we allebei. Maar we hebben er eerlijk over gepraat, alles op tafel gelegd. Ik bleef achter hem staan, omdat ik van hem houd en ik geloofde dat we dit samen konden dragen.”
Het moment dat het pijn doet
In het begin leek het haalbaar. “We spraken er veel over, maakten duidelijke afspraken, probeerden het geen impact te laten hebben op ons dagelijks leven. Maar nu Jop daadwerkelijk vader wordt en hij het ongeboren kind ook erkend heeft, zie ik wat het met hem doet. Hij verandert langzaam, hij is vaak afwezig in gedachten, soms stil en somber. En ik zie hem worstelen met emoties waarvan hij me vertelt dat hij ze niet helemaal begrijpt.” Florentine merkt dat het haar steeds meer pijn doet. “Ik probeer sterk te zijn en hem te steunen, maar het is zwaarder dan ik had verwacht. Elke keer als hij praat over het kind, over de voorbereiding, de moeder van de baby, over de echo’s, voel ik een steek van jaloezie en verdriet. Het is niet dat ik hem dit niet gun, maar het doet zoveel met mij. Het voelt soms alsof ik een stukje van onze relatie verlies aan iemand anders die er niets mee te maken heeft.”
De strijd tussen verstand en gevoel
Ze worstelt met tegenstrijdige gevoelens. “Ik weet dat ik hem moet steunen, dat hij het nodig heeft dat ik er ben. Maar tegelijkertijd voel ik me jaloers, onzeker en verdrietig. Ik vraag mezelf continu af: kan ik dit echt aan? Kan ik erbij blijven als ik zie hoe hij vader wordt van een kind met een ander, terwijl wij samen verder willen bouwen aan ons leven?” Florentine voelt zich schuldig over haar emoties. “Ik zou het allemaal rationeel moeten kunnen bekijken. Ik weet dat het logisch is dat hij een band opbouwt met dit kind, dat het zijn verantwoordelijkheid is. Maar het doet pijn. Heel veel pijn. En het voelt alsof ik er niet over mag klagen, omdat ik hem wil steunen. Dat maakt het nog moeilijker om eerlijk te zijn over hoe zwaar het voor mij is.”
Kleine momenten van opluchting
Toch zijn er ook momenten die haar kracht geven. “Er zijn momenten waarop we samen lachen, waarin we gewoon genieten van ons leven samen. Die momenten herinneren me eraan waarom ik bij hem wil blijven. Het laat zien dat onze band sterker is dan de omstandigheden. Maar die momenten zijn kostbaar en zeldzaam, en de pijn van de rest blijft altijd op de achtergrond aanwezig.” Florentine probeert een balans te vinden. “Ik probeer ruimte voor mezelf te creëren, tijd om mijn eigen emoties te verwerken. Ik schrijf dingen op, praat met vrienden, soms met een therapeut. Ik probeer het niet op Jop te projecteren, maar gewoon te erkennen dat dit zwaar is voor mij. Dat helpt een beetje, maar het verdwijnt nooit helemaal. Ook heb ik een kennismaking met de moeder van het kind gepland. Als de baby hier is, zal ik er immers ook voor zorgen. Enerzijds zie ik op tegen de ontmoeting, anderzijds hoop ik dat het een opluchting is.
De vraag die blijft
Ze weet dat de situatie complex is en dat er geen eenvoudige oplossingen zijn. “Ik hou van Jop en ik wil bij hem blijven. Maar ik weet niet zeker of ik dit eeuwig kan dragen. Ik zie hem veranderen, ik zie wat vader worden met een ander met hem doet, en ik voel de pijn van dichtbij. Soms vraag ik mezelf af: hoe lang kan ik dit volhouden? Hoeveel kan ik verdragen zonder mezelf te verliezen?”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Ik snap wat je bedoelt. Aan de andere kant: als je afspreekt een break te nemen én allebei instemt met het ‘zien’ (en doen) van anderen, dan is een scharrel opduiken zo gek (en vreemd) nog niet. Dat je die dan gelijk bezwangert, is wat onhandig, maar goed, dat zijn we niet oneens denk ik zomaar haha!