In een wereld vol sociale media, bewerkte beelden en onbereikbare schoonheidsidealen is het niet vreemd dat veel mensen onzeker zijn over hun uiterlijk. “Zo ook mijn kleindochter Adinda. Ze is 13 jaar oud en zit midden in de puberteit. Haar lichaam verandert, haar huid is onrustig, en ze worstelt regelmatig met zichzelf. Volgens mij hoort dat erbij en moet ze hier gewoon doorheen. Maar mijn schoondochter hanteert een heel andere aanpak.”
Zonen
Greta had het als moeder van vier jongens vroeger echt niet altijd gemakkelijk met de opvoeding. “Er was altijd wel iets aan de hand. Een val uit het klimrek, een tand eruit door een bal in het gezicht, blauwe plekken, armpjes in het gips en veel gestoei dat vaak eindigde in vechten. Ik denk dat veel moeders die zonen grootbrengen dit herkennen. Je hoort mij overigens niet klagen; ik vond die drukke chaos heerlijk. En alle vier zijn ze goed terechtgekomen.”
Inhouden
Bart, de oudste zoon van Greta, is inmiddels getrouwd en vader. “Hun oudste, Adinda, is nu 13 jaar en dat gaat niet zonder slag of stoot. Mijn schoondochter Sarah maakt zich vaak grote zorgen en hangt regelmatig aan de telefoon. Haar eigen moeder is niet meer zo helder en ik merk dat ze het fijn vindt om haar hart bij mij te luchten. Sarah en ik hebben een goede band en ik bof met haar als schoondochter. Maar dat neemt niet weg dat we heel anders naar bepaalde dingen kijken. Soms moet ik me echt inhouden…”
Alles wegnemen
Sarah wil de problemen en onzekerheden van haar dochter Adinda het liefst wegnemen. “En dat terwijl ik denk: dit hoort bij opgroeien en de puberteit. Ontneem haar het leerproces niet, maar begeleid haar erdoorheen. Een voorbeeld hiervan is toen Adinda werd gedumpt door haar eerste vriendje. Sarah liet haar toen praten met een mental coach. Dat vind ik echt overdreven! Meiden van 13 moeten gewoon flink uithuilen met een bak ijs op de bank, terwijl ze door hun moeder en vriendinnen worden getroost. Een dertienjarig meisje naar een coach sturen omdat haar vriendje het uit heeft gemaakt, is zwaar overdreven.”
Komt goed
De coach is tot daar aan toe, maar er is ook iets waar Greta zich daadwerkelijk zorgen om maakt. “Het lichaam van Adinda verandert. Ze krijgt rondingen en vormen, en ja, ze is dus voller dan eerst. Heel normaal in de puberteit. Straks schiet ze weer de hoogte in en komt alles in balans; zo gaat dat nou eenmaal. Adinda is – logischerwijs – onzeker over haar lichaam. Ze is een puber! Maar in plaats van dat Sarah haar vertelt dat ze prachtig is en dat alles goed komt, neemt zij haar mee naar een consulente die haar gaat begeleiden met voeding en sport. Dat meisje is dertien!”
Accepteren
Niet alleen krijgt Adinda begeleiding op het gebied van voeding en sport, ze gaat ook elke zes weken naar de schoonheidsspecialiste voor een uitgebreide behandeling van haar huid. “Ik denk dan: pukkeltjes en een onzuivere huid horen erbij. Leer haar zichzelf te accepteren in plaats van de onzekerheid proberen weg te nemen. Daar heeft Adinda later veel meer aan.”
Zo leert ze het niet
Hoe meer hulp Adinda krijgt en hoe meer mensen zich met haar uiterlijk bemoeien, hoe onzekerder ze lijkt te worden. “Doordat mijn schoondochter haar al die hulp aanbiedt, gaat Adinda natuurlijk denken: ik ben ook niet goed genoeg, mijn moeder schakelt zelfs hulptroepen in. Dat doet weinig goeds voor haar zelfvertrouwen. Ik vermoed dat ze op deze manier niet van zichzelf leert houden zoals ze is. En dat is vreselijk zonde, want Adinda is mooi, lief, slim en grappig. Ze is goed zoals ze is. En dat zou mijn schoondochter vaker tegen haar moeten zeggen.”
Waarheid niet in pacht
Greta heeft al een paar keer met haar zoon Bart besproken dat ze vindt dat Sarah de verkeerde weg is ingeslagen. “Hij is het deels met me eens: hij vindt al die coaches en consulentes ook overdreven. ‘Maar vergeet niet dat jij jongens hebt opgevoed. Sarah komt uit een meidengezin, en dingen gaan daar anders. Ook jij hebt de waarheid niet in pacht,’ zegt hij dan. Dat ben ik met hem eens: ik heb jongens opgevoed en dat zal vast anders zijn. Maar zeggen dat je kind goed is zoals het is; dat heeft toch niks met jongens of meiden te maken?”
Bovenste afbeelding: Unsplash+
Wendy -
Beste Greta, ik geloof dat het lastigste van grootouder zijn is, toe te kijken wanneer de dingen in jouw ogen niet goed gaan mbt je kleinkinderen. Hoe pijnlijk ook, het is niet jouw taak om op te voeden, dit heb je al achter de rug. En natuurlijk kan je adviezen geven, maar wanneer die niet worden opgepakt, kan je de situatie het beste accepteren voor wat hij is. En dat dit pijnlijk is, ja natuurlijk! Wees vooral de lieve en ondersteunende oma voor jouw kleindochter. Ontvang haar met open armen zoals ze is en laat haar voelen dat ze bij jou helemaal welkom is zoals ze is. En vertrouw erop dat dit meisje haar eigen struggles aankan, zeker als ze weet dat ze een oma heeft die haar altijd goed vindt zoals ze is!