Als je de verhalen van je oma moet geloven, speelden alle kinderen vroeger buiten. Binnen had je weinig te zoeken en op het pleintje trof je je vriendjes. Kon je uren voetballen met een oude bal, knikkeren tot de vellen aan je vingers hingen of vermaakte je je met touwtje springen. Tegenwoordig zoeken veel wanhopig ouders naar een goede balans. “Koen zit het liefst de hele dag achter de playstation en mijn zoon weigert naar buiten te gaan. Ik word er wanhopig van.”
Angie speelde vroeger zelf zodra het kon op straat. “Ik sprak af met mijn vriendinnen en buurmeisjes en waren altijd buiten tot het donker werd. Nog steeds ben ik graag buiten. Als de zon schijnt eten we in de tuin. Als het nog niet warm genoeg is, trekken we gewoon een extra truitje aan. Ik word blij van de buitenlucht.” Haar zoon Koen (10 jaar) denkt daar heel anders over. Het liefst eet hij snel even op de bank en wil dan weer verder op de Playstation of tablet. Het baart Angie zorgen. “Ik hoor hem nooit over vriendjes en er staat nooit iemand voor de deur om te vragen of hij buiten komt spelen. Terwijl we twee straten verder een paar jaar terug een schitterend Cruyff Court hebben waar zo ongeveer alle buurtkinderen spelen. Op Koen na. Want die zit binnen.”
Beschamende vertoning
Angie zucht. Haar man Henry is het met haar eens, maar weet ook niet goed hoe hij zijn zoon moet motiveren. “Henry heeft al een aantal keer voorgesteld samen naar buiten te gaan. Lekker een eind door het bos te wandelen of te voetballen. Koen heeft daar geen zin in. De keer dat Henry hem dwong om mee te gaan, was eenmalig. Het was een beschamende vertoning. Met een gezicht als een oorwurm, ging Koen met hem mee.” Angie wordt gek van de playstation. Haar zoon praat onbegrijpelijke taal met andere kinderen waarmee hij spelletjes speelt. “Hij heeft dan een koptelefoon op zodat ik in elk geval niet het geluid hoor, maar ik hoor hem wel steeds dingen tegen anderen zeggen. Zo irritant.” Ze riep de regel in het leven dat hij per dag niet meer dan anderhalf uur op de playstation mag. En sinds die tijd heeft ze continu strijd met hem. Want hij heeft geen idee wat hij moet doen als hij niet op de spelcomputer of tablet mag. “Dan ben ik zo’n moeder die dan van alles voor hem gaat verzinnen. Dat hij kan tekenen, of de Donald Duck kan lezen of gewoon naar buiten gaan. Maar daar heeft hij allemaal geen zin in.”
Geen vrienden
Het liefst zou Angie hem aan zijn haren naar buiten slepen. Soms stuurt ze hem echt naar het pleintje, maar dan staat hij binnen een kwartier weer voor de deur. “Vrienden heeft hij niet. Althans niet in real life, op de Playstation speelt hij met Jan en alleman. Het maakt me echt wanhopig en ik voel me zo vaak schuldig omdat ik mezelf erop betrap dat ik het soms ook wel makkelijk vind als hij zit te gamen. Dan kan ik even wat voor mezelf doen. Zeker als het vakantie is… maar ik weet dat het niet oke is en vraag me af hoe andere moeders ervoor zorgen dat hun kinderen naar buiten gaan.”
Speelt jouw kind vaak buiten? Moet je hem sturen of loopt hij vanzelf met een bal onder zijn arm naar het trapveldje? Heb je tips voor Angie? Deel ze in de comments onder dit artikel!
‘Als ik straks oud ben heb ik geen man en kinderen die naar me omkijken. Dat benauwt me.’
Koen Tesselaar -
In mijn tijd hadden we nog geen Playstation. We hadden wel de Pioneer HiFi catalogus van 1976. Waarschijnlijk heeft Koen Asperger, net als ik. Koen heeft vrienden bij de vleet op de PlayStation. Hoe beperkt ook, het is zijn venster op de wereld. Ik deed het in 1976 met alléén de Pioneer-catalogus en mijn rijke binnenwereld.