Yfke wil niet meer met broer uiteten: “Wat hij doet kan écht niet”

Yfke en haar broer Justin groeiden samen op in een klein dorpje in het noorden van het land. “Mijn broer en ik schelen acht jaar. Heel veel dus. Toch speelden we altijd leuk met elkaar. Hij zag mij als een soort levende pop en vond het heerlijk om mij overal mee naartoe te slepen. Inmiddels ben ik 40 en hij 48 jaar oud. En er is veel veranderd sinds die tijd dat we samen opgroeiden op het platteland van Friesland.” 

Niet meer het plattelandsjochie

Na de middelbare school pakt Justin zijn koffers en reist af naar Maastricht. “Hij wilde zijn vleugels uitslaan en de wijde wereld in. Zijn ticket naar deze vrijheid was het doen van de hotelschool”, vertelt Yfke. “Als hij in de vakanties en sommige weekenden thuis kwam, merkten we steeds meer dat Justin veranderde. Niet persé in negatieve zin hoor, maar na vier jaar studeren was hij heel wereldwijs en leek in niets meer op het Friese plattelandsjochie van vroeger.”

Amerikaans accent

Helemaal niet verbaasd is Yfke wanneer haar broer op een dag aankondigt om een jaar in New York te gaan werken. “Hij kreeg een baan als restaurantmanager bij een luxe zaak. Heel gaaf voor hem! Zijn droom werd werkelijkheid, daar in The Big Apple. Mijn ouders en ik zijn hem nog een keer gaan opzoeken. Toen hij ons kwam ophalen op het vliegveld herkenden we hem bijna niet meer. Hij droeg hele chique kleren en praatte ineens met een soort Amerikaans accent. Ook wandelde en praatte hij alsof hij de hele tijd haast had. Pa, ma en ik moesten er wel om lachen.”

Weer in Amsterdam

Na New York werkt Justin ook nog in Singapore, Parijs en Los Angeles. “Nu is hij weer in Amsterdam. Samen met zijn vriend woont hij in een prachtig appartement aan het IJ. Zijn vriend zit in het vastgoed en verdient goed geld. Justin werkt niet meer en houdt zich vooral bezig met het bezoeken van feestjes en is elke dag in de sportschool te vinden. Ergens vind ik het jammer dat hij niet meer in de horeca werkt. Maar als hem dit gelukkig maakt, dan is dat maar zo.”

Dichtbij roots

Waar Justin na zijn middelbare school niet wist hoe snel hij weg moest komen uit Friesland, blijft Yfke daar juist hangen. “Ik bleef bij mijn ouders wonen, deed de kappersopleiding, ontmoette mijn man, ging trouwen en kreeg kinderen. Ik ben altijd dichtbij mijn roots gebleven. Heerlijk vind ik het om met mijn kindjes bij opa en oma op de koffie te gaan. We spreken thuis Fries en ik moet er niet aan denken om hier weg te gaan.”

Minder zin in

Elk jaar neemt Yfke haar broer mee uiteten voor zijn verjaardag. “Dat is echt een beetje ons ding sinds hij weer in Nederland woont. Hij wil al heel lang niet meer in Friesland uiteten en dus reis ik dan met de trein naar Amsterdam. Ik kies een restaurant, hier trakteer ik hem en daarna logeer ik bij hem in de logeerkamer. Helaas moet ik zeggen dat ik er elk jaar minder zin in heb… Mijn broer heeft een hele vervelende eigenschap en daardoor schaam ik me elke keer kapot in een restaurant…”

Klagen

Omdat Justin in de beste restaurants ter wereld heeft gewerkt en gegeten, is hij heel kritisch. “Dat begrijp ik best. Als kapper zie ik ook meteen of iemand goed geknipt en gekleurd is of dat het beter anders had gekund. Het grote verschil tussen hem en mij, is dat ik het nóóit tegen iemand zou zeggen als zijn of haar haren niet goed zitten. Justin ziet dit anders en zal nooit een gelegenheid om over het eten, de drankjes, de bediening, de verlichting of de andere gasten te klagen aan zich voorbij laten gaan.”

Heel kritisch

Yfke doet ieder jaar enorm haar best om een restaurant te kiezen dat goed staat aangeschreven en voor haar ook in een acceptabele prijscategorie valt. “Ik doe inspiratie op op Instagram. Kijk waar alle bekende influencers komen en wat dus een beetje hip is. Mij boeit het nooit zo veel, met een hamburger maak je mij misschien nog wel het meest blij. Maar ik weet dat Justin heel kritisch is en omdat het zijn cadeau is, wil ik graag dat het aan zijn eisen voldoet.”

Altijd iets te klagen

Helaas lijkt het nooit helemaal goed te zijn voor Justin. “Hij vindt altijd wel iets te klagen. Zo wil hij zijn witte wijn op een zeer specifieke temperatuur drinken. En als ze een bourgogne in een gewoon wit wijn glas schenken? Nou, dan mag de bediening z’n borst natmaken. Ook vlees dat nét iets te doorbakken is, gaat direct terug naar de keuken. Ook kan hij enorm klagen over de smaak van het eten. Zo is het meestal óf veel te zout, óf hij vindt het smakeloos. Ik heb hem nog nooit horen zeggen dat hij het echt heel lekker vond.”

Vriendelijk en opbouwend

Yfke vindt de manier waarop Justin zijn feedback doorgeeft aan de ober ook heel storend. “Het is nog tot daaraantoe dat je iets te klagen hebt. Maar je zou het ook vriendelijk en opbouwend kunnen zeggen. Als ik tegen hem zeg dat hij het ook anders zou kunnen brengen, geeft Justin aan dat dit het beste werkt in de horeca. ‘Gewoon zeggen waar het op staat. Geen poeha, maar snel en efficiënt. In New York en Singapore houden ze ook je handje niet vast’.”

Rotgevoel

Wanneer de rekening komt en Yfke deze betaalt, heeft ze elke keer een rotgevoel. “Justin vond eigenlijk niks echt goed en heeft het hele diner zitten klagen. Dat vind ik jammer, want ik geniet wel van het eten en mijn avondje in de stad. Zelfs toen ik hem een keer meenam naar een sterrenrestaurant, had hij dingen aan te merken. Over een paar weken is hij weer jarig en ik twijfel nog steeds over het restaurant. Ik wil mijn broer graag blij maken, maar ik twijfel of dat mogelijk is…”

Afbeelding: Unsplash+