In totale shock waren Wies, haar man Pieter en hun drie jonge kinderen, toen ze in 2019 ontdekten dat Pieter heel erg ziek was. “Als moeder van drie jonge kinderen is dat natuurlijk je grootste nachtmerrie. De eerste week na het nieuws heb ik nauwelijks geslapen. Ik was zo verdrietig en bang. Uiteindelijk werd onze grooste angst werkelijkheid: zes maanden geleden is Pieter in ons bijzijn rustig heengegaan… Een heel moeilijk en verdrietig moment. En toch kan ik niet anders dan zeggen dat ik me heel goed voel.”
Hart luchten
Eigenlijk durft Wies tegen niemand te zeggen dat het goed met haar gaat. “Van een weduwe met drie jonge kinderen verwacht je dat antwoord niet. Zeker niet zo kort na het afscheid. Maar de werkelijkheid is wel dat ik me beter voel dan ik in jaren heb gedaan. Ik wil mijn hart luchten en graag uitleggen waarom.”
Niet makkelijk
De laatste jaren waren niet makkelijk voor Wies en de kinderen. “Wanneer er iemand in het gezin zo ziek is, is dat van enorme impact op alles in je leven. Ik moest minderen met werken om te mantelzorgen, de kinderen sliepen slecht en zaten niet lekker in hun vel, we konden niet meer op vakantie en het ging alleen nog maar over Pieter. Dat vonden we allemaal heel moeilijk.”
Veel spanning
Ook de relatie tussen Wies en Pieter verandert in die jaren. “Van een man-vrouw relatie was geen sprake meer. Pieter sliep in een bed beneden en ik lag in ‘ons’ bed boven. Iemand zo verzorgen is mooi en intiem, maar niet bepaald iets wat zorgt voor plezier in de relatie. Wat het niet makkelijker maakte, is dat Pieter het ook heel moeilijk vond om door mij verzorgd te worden. Regelmatig zei hij dat ik het niet goed deed of zei juist uren helemaal niets tegen me. Dat gaf veel spanning.”
Niemand vroeg naar mij
In de jaren dat Pieter ziek is, vragen mensen aan Wies vaak hoe het thuis gaat. “Op het schoolplein kwamen moeders naar me toe om te vragen of het allemaal wel goed ging met de kinderen en hoe het nu met Pieter was. Niemand vroeg ooit hoe ik me voelde. Dat begrijp ik. Voor Pieter en de kinderen is het ook veel erger. Maar ik heb dat destijds best wel gemist.”
Mis je hem?
Nu Pieter er niet meer is, zijn dingen ineens anders. “In eerste instantie was ik natuurlijk verdrietig. ‘Mis je hem?’, vroeg een vriendin laatst. Ik durfde niet te zeggen dat ik de zieke Pieter helemaal niet mis. Vooral voor de kinderen vind ik het vreselijk dat hun vader er niet meer is. Maar voor mijzelf? Stiekem voel ik me beter dan toen hij er nog wel was… Ik ben weer meer aan het werken, hoef niet meer zo veel thuis te zijn om hem te verzorgen en mensen vragen ineens hoe het met mij gaat.”
Gelukkiger
Wies geniet van haar ‘nieuwe’ leven. “Als ik ’s ochtends wakker word heb ik eindelijk weer zin om op te staan. Waar ik vorig jaar direct met de verzorging van Pieter aan de slag moest, zet ik nu eerst rustig koffie voor mezelf. Ik ontbijt samen met de kinderen, zet ze af bij school en ga op de fiets naar mijn werk. Voor het eerst in jaren ga ik weer hardlopen en in de weekenden doe ik leuke dingen met de kinderen. Het voelt gemeen om te zeggen, maar ik ben nu gelukkiger dan toen hij er nog wel was.”
Hele dag in bed
Iets wat Wies ook goed doet, is dat ze een leuke man heeft ontmoet. “Dit weten de kinderen en ouders van Pieter nog niet. Zij hebben het er een stuk moeilijker mee dan ik en dat begrijp ik heel goed. Mijn nieuwe liefde is knap, lief en zet mij volledig centraal. Hij laat mij weer vrouw voelen. Wanneer de kinderen bij opa en oma zijn, liggen we de hele dag samen in bed. Zoals ik me bij hem voel, heb ik me bij Pieter jarenlang niet gevoeld. Ik weet niet of deze relatie stand gaat houden, maar ik vind het heerlijk om verzorgd en bemind te worden.”
Schuldig
Wies schaamt zich voor het feit dat het zo goed met haar gaat. “Op het schoolplein zeggen mensen dat ik er goed uit zie. Mijn lijf is fitter omdat ik weer aan het sporten ben, mijn huid heeft na jaren weer een gezonde glow en ik heb eindelijk weer tijd voor mezelf. Toch durf ik daar niet eerlijk over te zijn en vertel niemand de ware reden dat ik er goed uitzie. En ergens voel ik me daar, zeker richting de kinderen, heel schuldig over.”
Afbeelding: Unsplash
Joris -
Voor mij logisch dat je je zieke echtgenoot niet mits, maar ik lees niets over het al dan niet missen van je man waarmee je trouwde, dus voor de diagnose?