‘Waar zullen we dit jaar heen gaan?’ vraag ik aan mijn boer, terwijl ik onderuitgezakt in zijn armen op de bank hang. Ik doel op een weekendje weg. Als ik íets heb geleerd als ‘vrouw van een boer’ dan is het wel dat als je een paar dagen eropuit wil samen, je dat beter ver van tevoren kunt vastzetten. Vroeg boeken dus. Dan staat het vast en kan je boer er niet meer onderuit.
Je zult altijd zien dat er nét in het geplande vakantieweekje ingekuild moet worden. Na weken van regen is het uitgerekend die week droog en hou je boer dan nog maar eens tegen om níet in zijn trekker te stappen en het land op te gaan!
Wim haalt nonchalant zijn schouders op. ‘Zoek jij maar een mooi plekje uit’.
Dat laat ik mij uiteraard geen twee keer zeggen! Ik sta op en kruip achter de computer om nieuwe ideeën op te doen. Toen wij samen voor het eerst een weekendje weggingen, genoot ik volop. Ik was gewend aan lange buitenlandse vakanties en impulsieve last minutes. Ik wist dat dát er met een boerenbedrijf niet inzat. Dus toen Wim een lang weekend weg voorstelde, greep ik die kans en boekte diezelfde dag nog.
Vooral het feit dat er ’s ochtends geen wekker afging vond ik héérlijk. Drie ochtenden had ik mijn boer voor mezelf alleen. Even geen honderd gewillige dames met volle uiers die trappelend op hem stonden te wachten, waardoor hij direct uit bed moest. Lekker lang uitslapen en daarna verse luxe broodjes halen. Samen met dochter Fay in het zwembad van de ene naar de andere glijbaan rennen, elke avond uiteten en gezellig de nieuwe omgeving verkennen.
Hoewel ik het op de boerderij reuze naar mijn zin had, was dit best lekker. Even volledig ontspannen zonder verplichtingen. Ik vroeg me af waarom de meeste boeren zo weinig weggaan. Vaak loopt er nog wel een vader of broer rond die het werk best een aantal dagen wil overnemen. Of één belletje naar de bedrijfsverzorging en alles wordt geregeld. Ik begreep het niet.
Totdat ik de laatste avond maar niet in slaap kon komen. Met mijn hoofd op mijn boer zijn borst lag ik te staren naar het plafond.
‘Hoe zou het met de poot van Okje zijn?’ dacht ik. ‘Zou Kleine Dirkie al gekalfd hebben? Zou het kalfje van Eefje nog aan de diarree zijn?’
Ik wilde naar huis! Ik had heimwee, en daar schrok ik enorm van. Heimwee was voor mij een vreemd woord. Een emotie die mij totaal onbekend was. De dagen waren geweldig geweest, maar het had voor mij nu lang genoeg geduurd.
Ineens begreep ik waarom veel boeren niet vaak weggaan.
Het heeft niets te maken met ‘het niet leuk vinden’, maar met een sterke drang om zelf de verantwoording te willen dragen. Het bedrijf en al je vee niet ‘willen’ overlaten aan een ander.
Terwijl Wim van zender naar zender zap, bekijk ik allerlei vakantiesites voor ons jaarlijkse weekendje weg. Barcelona, Helsinki of Zurich….
Maar wat het ook gaat worden, één ding is zeker; ik boek zeker niet langer dan vier dagen!
Mariska ten Den is boerin en schrijft prachtige columns over haar leven op de boerderij. Onlangs is haar verhalenbundel Prins op de groene trekker verschenen. Meer
over Mariska kun je lezen op haar website: www.mariskatenden.nl
Lees ook haar vorige columns op damespraatjes.nl
