Het klinkt als een slechte grap: een luie man op de bank die te beroerd is zijn voeten op te tillen als zijn vrouw er met de stofzuiger bij moet. “Was dat maar waar. Ik heb zo’n man op de bank zitten. Ik word er gek van.”
Nora (44) is jaloers op vrouwen die een man hebben die gewoon meehelpen in het huishouden. “Toen ik Ronald net leerde kennen, nu twintig jaar geleden, was het een galante, vlotte kerel. Hij hield de deur voor me open, hielp me in mijn jas en nam regelmatig bloemen voor me mee. Het werd al een stuk minder toen we gingen trouwen. De bloemenman kon hij niet meer vinden en hij vergat de deur voor me open te houden.”
Burn-out
Eerst dacht Nora dat het door zijn burn-out kwam. “Ronald moest op zijn werk ineens targets gaan halen. Hij moest een bepaald aantal klanten werven en als hij zijn doel niet haalde, werd hij op het matje geroepen. Omdat hij nogal onzeker is was hij bang dat hij faalde. Hij maakte overuren en was alleen nog maar aan het werk. Tot dat de maat vol was.”
Hij doet niets
Huilend kwam Ronald thuis. Hij kon niet meer. De vlekken zaten in zijn nek. “Ik had echt met hem te doen. Als een klein kind zat hij op de bank te snikken. De oermoeder in mij ontwaakte en ik zorgde voor hem. ” Achteraf was dat een grote fout. Want Ronald vond het wel lekker dat hij werd gepamperd en dat Nora alles in het huishouden regelde. De burn-out van Ronald is inmiddels tien jaar geleden en hij is van baan veranderd. “Hij werkt nu bij een internationaal bedrijf op de administratie en heeft het naar zijn zin. Als ik hem vraag mij te helpen met huishoudelijke klussen, zegt hij ja, maar doet niets. Hij zit als een soort Al Bundy op de bank en vraagt de kinderen een biertje te pakken. Laatst was ik aan het stofzuigen en ik vroeg hem of hij zijn voeten wilde optillen. Nee dus. Hij is te beroerd dat te doen.”
Praten helpt niet
Nora heeft al een aantal keer geprobeerd met Ronald te praten, maar hij vindt dat ze niet zo moet zeuren. Dat andere vrouwen het ook gewoon doen. Nora weet dat het onzin is. De mannen van haar vriendinnen zijn nog steeds attent, verrassen hen vaak met een bloemetje of nemen ze mee uit eten. Bovendien zetten ze zonder morren de kliko’s buiten.
“Ik wacht tot de kinderen uit huis gaan en dan pak ik mijn koffers ook. Ik wil nu niet weggaan omdat ik weet dat ik de kinderen daarmee veel verdriet doe. En die paar jaar dat ze nog thuis zijn, houd ik het nog wel uit. Maar daarna ga ik. Ik heb geen zin om mijn leven te slijten met een man die zo lui en onattent is. Dat heb ik niet verdiend.”
