Ze had zich enorm verheugd op haar kindje en toen haar dochter Marlou was geboren, zakte Mireille (32) steeds verder weg in een postnatale depressie. “Wat zeurde ik nou? Ik was moeder geworden van een gezond kindje, alles was goed verlopen en er was geen vuiltje aan de lucht. En ik, ik kon alleen maar huilen.”
Misselijk
Het had lang geduurd voordat Mireille zwanger werd. “Peter en ik stonden op het punt de medische molen in te gaan. De door ons zo gewenste zwangerschap, bleef uit. In de week dat ik een afspraak met de huisarts wilde maken, voelde ik me ontstellend moe en misselijk. Ik stelde het telefoontje uit en deed een zwangerschapstest.”
Ik voelde niks
Dolblij was Mireille toen bleek dat ze in verwachting was. Na de eerste drie maanden verdween de misselijkheid en had ze een voorspoedige zwangerschap. Ze bereidde zich voor op het kleine mensje dat binnenkort in het leven van haar en Peter zou komen. De bevalling ging voorspoedig. “Mirte had er zin in en kwam snel op de wereld. De verloskundige legde haar op mijn borst en ik voelde niets. Ik voelde geen liefde waarover ik andere moeders had gehoord. Komt nog wel, dacht ik. We moeten allebei even bijkomen van de bevalling.”
Melkmachine
Maar het kwam niet. Sterker: Mireille voelde zich somber en dat werd alleen maar erger. “Mijn lijf moest herstellen van de bevalling en ik had daarmee veel moeite. Dacht: als Mirte is geboren, is alles weer normaal. Hoe naïef kon ik zijn? Toen begon het pas.” De eerste twee weken gingen nog wel. De kraamhulp stond klaar en Peter had de tweede week na de bevalling vrij genomen. “Daarna stond ik er alleen voor. Mirte huilde veel en ik kon daar slecht tegen. Ik sliep slecht, voelde me uitgeput en voelde me een melkmachine. Continu dronk Mirte bij me.”
Hoort er allemaal bij
Hoort erbij, zei haar omgeving, zijn gewoon de kraamtranen. Maar ze droogden niet op. Ook niet na een twee maanden. Mireille voelde nauwelijks iets voor haar dochter en vond dat verschrikkelijk. “Ik dacht steeds maar: wat moet ik voelen? Wat is de roze wolk waarover altijd wordt gepraat? Ik vond het alleen maar zwaar.”
Emotionele achtbaan
Mireille was haar gevoelens niet meer de baas en zat in een emotionele achtbaan. “Ik vond mezelf zo waardeloos en had het gevoel dat mijn omgeving me niet begreep. Ik werd verteerd door schuldgevoel omdat ik nergens meer plezier in had. En Mirte bracht me niet het geluk waarop ik had gehoopt. Met niemand durfde ik dit te bespreken, zelfs niet met Peter.”
Maar Peter had heus wel in de gaten dat het niet goed ging met zijn vrouw. “Het was zo’n opluchting toen hij voorzichtig vroeg of ik last had van een postnatale depressie. Zelf had ik er al veel over gelezen en ik herkende de gevoelens die werden beschreven. Ik schaamde me. Waarom zou ik een postnatale depressie hebben? Ik had niets te klagen?”
Mireille maakte een afspraak met de huisarts die haar doorverwees. Hoewel ze vastbesloten was geen medicijnen te slikken, doet ze dat wel. “Ik heb gesprekken met een therapeut en daarnaast slik ik antidepressiva. En ik voel me zoveel fijner. Eindelijk kan ik genieten van mijn dochtertje.”
