Elke keer weer houdt Mien (45) haar hart vast als haar dochter Indi een woedeaanval krijgt. “Ik zie het van verre aankomen. Ze wordt chagrijnig en onrustig en als de laatste druppel is gevallen, stroomt haar emmertje over en is het hek van de dam. Ik sta dan machteloos.”
Twee dochters heeft Mien, Indi (8) en Lara (10). “En ze verschillen als dag en nacht van elkaar. Lara is een vrolijk, rustig en evenwichtig kind en Indi is lief, maar zeer explosief. Als baby was ze al boos. Gefrustreerd. Wilde meer dan ze kon. Zo was ze bijvoorbeeld nijdig omdat ze nog niet kon lopen. Dan trok ze zich op aan de salontafel en viel weer zachtjes op de grond. Woest werd ze dan.”
Laten uitrazen
Mien en haar man vermoeden dat het beter gaat als Indi ouder wordt. De arts van het consultatiebureau sterkt hen in die overtuiging. “Ze zei: Het komt wel goed. Over een tijdje kan ze steeds meer zelf en wordt ze ongetwijfeld rustiger.” Helaas, de arts kreeg geen gelijk. Hoe groter, hoe bozer. Mien probeert van alles om Indi te helpen. Laat haar uitrazen, wordt boos, pakt haar vast om te knuffelen en af te leiden, maar niets helpt. Ze maakt een afspraak bij de huisarts die haar doorverwijst naar een kinderarts.
Naar de psycholoog
“De kinderarts vertelt ons dat agressief gedrag te maken kan hebben met een antisociale gedragsstoornis. Het zou kunnen dat Indi als ze ouder is, verbaal agressief wordt en dat ze er moeite mee heeft zich aan de afspraken te houden. Een ander kenmerk is anderen de schuld geven. Dat doet ze nu al. Medicijnen zouden verlichting kunnen bieden maar we weten niet wat dat doet op de lange termijn, dus daar wachten we nog even mee.” Elke week gaat Indi naar een kinderpsycholoog die met haar praat. Als ze is geweest, vertelt ze er nauwelijks over. “Dat vind ik niet erg, het is fijn dat ze bij iemand die wat verder af staat haar hart kan luchten. We worden een keer in de maand door de psycholoog bijgepraat en vertellen onze bevindingen.”
Hartverscheurend huilen
De woedeaanvallen worden er niet minder om. “Ik merk het meteen. Indi wordt onrustig, bozig en er hoeft maar iets te gebeuren of ze ontploft. Dan stampt ze de trap op naar boven. In haar kamer trekt ze alle kleren uit haar kledingkast en gooit de knuffels op een hoop. Als een razende wervelwind gaat ze tekeer. Na een minuut of vijf is het over en huilt ze hartverscheurend. Het is zo zielig. Ze is dan helemaal uitgeput. Ik houd haar dicht tegen me aan en uiteindelijk wordt ze rustiger. Mijn hart breekt haar zo te zien. Ik hoop zo dat de therapie haar gaat helpen en anders gaan we toch overwegen om haar medicijnen te geven. Zo kan het niet langer, we moeten ingrijpen anders gaan ons meisje er aan onderdoor.”
