Chantal is zo’n voetbalmoeder die niets met voetbal te maken wil hebben. Haar drie kinderen voetballen met veel plezier bij een club in het noorden van het land. Maar zelf heeft ze totaal geen affiniteit met deze sport. Sterker, ze haat voetbal.
Voordat je denkt ‘nou, nou, die durft’: Chantal zorgt dat haar kinderen altijd schone voetbalkleren hebben en passende schoenen. Ze brengt ze ook netjes naar de training en haalt ze weer op. Bij de ingang van de club. Want aan het betreden van voetbalvelden daar doet Chantal liever niet aan.
‘Als klein meisje moest ik altijd met mijn ouders mee naar het voetbalveld. Pa speelde competitie in het eerste van de plaatselijke club en zette zijn carrière voort in een veteranenelftal. Veel te veel middagen sleet ik op de voetbalvelden. Ik kreeg wat geld mee om drinken te kopen en verveelde me verder dood. Ik nam me voor dat als ik ooit kinderen zou krijgen die wilden voetballen, ik er dan niet bij zou zijn. Ik heb nu twee zoons en een dochter die alle drie voetballen. Met mijn man heb ik nu een compromis. Hij gaat zoveel mogelijk mee naar de wedstrijden, en omdat hij zich niet altijd door drieën kan delen, spring ik bij als het echt noodzakelijk is.’
Chantal heeft heus niets tegen sport. Integendeel. Ze is dol op sport, zolang het maar geen voetbal is. Zo loopt ze tweemaal per week hard en kijkt ze graag naar schaatsen. ‘Het is gewoon de overkill aan voetbal in mijn jeugd geweest en al het voetbal op televisie die voor mij de lol eraf gehaald hebben. Doe mij maar schaatsen in plaats van voetbal. Trouwens, ook het sfeertje rond de velden en de houding van sommige mensen langs de lijn staat mij tegen. Het geschreeuw van coaches en toeschouwers, het gemopper op lijn- en scheidsrechtersbeslissingen en de jaloezie van ouders onderling, daar heb ik zó genoeg van. Ik wil niet dat de zaterdag en zondag in het teken van voetbal staan. Ik ga dan liever op stap met een vriendin, even weg uit de hectiek die sportende kinderen met zich meebrengen.’
Sommige ouders vinden het vreemd dat Chantal nooit naar een wedstrijd van haar kinderen komt kijken. Maar Chantal zit daar niet zo mee. ‘Mensen vinden maar dat je altijd alles voor je kinderen moet over hebben. Nou, ik heb heus veel voor ze over, maar niet ten koste van mijn eigen geluk. Ik blijf liever dicht bij mezelf. Op deze manier zijn we allemaal gelukkig. Ik ga zaterdags lekker naar de stad, mijn man en de kinderen genieten langs de lijn. Prima toch?’
Dit artikel verscheen eerder in het boek: Moeders langs de lijn, Handboek voor de voetbalmoeder van Sandra Blikslager
Lees ook:
