We zijn nu net iets langer dan een maand weg. Bijna 5 weken om precies te zijn. Oké… 35 dagen om helemaal precies te zijn. De vakantie begint inmiddels aan te voelen als een reis waarbij je begint na te denken over de verschillen met je leventje in Nederland.
Er staan al vijf stempels in m’n paspoort. Eigenlijk zijn het er meer, maar het gaat nu over die van The Big Trip: Mexico, Belize, Guatemala, Costa Rica en Panama. Allemaal verschillende landen met verschillende mensen die verschillende gewoontes hebben, maar die allemaal op één continent leven. Dat zegt natuurlijk niet zoveel – wij leven op hetzelfde continent als de Fransen, maar zij eten geen zoet en zout door elkaar en wij graven geen kuilen op het strand zoals de Duitsers doen. Maar toch zijn er al wat zaken die ik kan samenvatten die me opvallen hier aan de andere kant van de oceaan.
Mensen
De meeste locals (afkorting voor lokale bevolking) zijn aardig, behulpzaam en super nieuwsgierig. Ze willen graag van je weten of je getrouwd bent, hoe je heet en waar je vandaan komt. En ook in die volgorde. Wat me opvalt is het geduld dat ze hebben. Of het nou efficiënt is of niet: iedereen ondergaat het maar gewoon. Of de buschauffeur nou te hard rijdt of de schipper te hoge golven pakt… men schuift bij iedere hobbel gewoon weer terug naar z’n eigen plaatsje. Niets aan de hand verder. Een Nederlander, of in ieder geval ik, zou er wat van zeggen. Niet hier… maar thuis. Ik ben op reis om dit soort dingen te ervaren. Daarnaast zou ik niet weten hoe je in het Spaans deze discussie aan zou moeten gaan.
Locals en toeristen
Het lijkt wel of locals die gewend zijn aan veel toeristen minder de moeite nemen om je te voorzien van service of een leuk gesprekje. Ik zou er zelf ook moe van worden om elke keer maar weer te glimlachen als men je al stotterend met drie woorden Nederlands iets probeert te vragen, maar toch. Het is gewoon een heel groot verschil met de gebieden waar minder toeristen komen.
Toeristen
Heb je hier in allerlei soorten en maten. De luidruchtige Amerikanen, Israeliers met grote koffers, vriendelijke Noorderlingen met hun Knäckebröd-taaltje, gezellige-bier-drinkende-Duitsers, in zichzelf gekeerde Fransen. En natuurlijk de schuwe Nederlanders die gek genoeg allemaal doen of ze niet uit Nederland komen en zich snel uit de voeten maken. Je vindt ze hier allemaal terug.
Wat me inmiddels wel opvalt is dat ik meer sympathie krijg voor mijn Amerikaanse medereizigers. Ze zijn vaak als eerste oprecht geïnteresseerd in wie je bent en wat je doet. Nederlanders hebben vaak meer afgunst. Daarnaast vind ik het leuk dat ze altijd zo hyper enthousiast zijn. “Wow!! That’s amazing! What a fantastic view. I’ve never seen such a beautiful beach before!” Dat klinkt veel leuker dan dat ik mezelf hoor zeggen: “ja, die vulkaan was wel leuk, maar er was niet heel veel te zien”. Of: “het strand is wel mooi, maar dat in waar-dan-ook is nog véél mooier”. En dat is jammer. Ik wil ook enthousiast zijn. Of in ieder geval wat meer enthousiast en wat minder behouden zijn.
Dieren
Hoewel de locals respect tonen en goed zorgen voor de dieren die in het wild te vinden zijn – zo helpen ze luiaarden mee over te steken – worden de meeste honden en katten aan hun lot overgelaten. Al krabbend en jeukend lopen ze langs je benen te schooien om voedsel om die magere lijfjes wat op te vullen. Ik ben blij dat Charlie-poes liefdevol wordt opgevangen door mijn ouders.
Vervoer
Dat is toch wel heel anders geregeld dan in Nederland! Van comfort zones hebben ze blijkbaar nog nooit gehoord en zo passen er dus makkelijk 31 mensen in één Mitsubishi-busje of 4 mensen op een rij in een Chicken Bus. Voordeel is wel dat als de buschauffeur over een hobbel knalt men niet zo ver heen en weer kan schuiven behalve omhoog. Een alternatief is de shuttlebus waar je met andere toeristen in wordt gepropt, maar dat is én een stuk duurder én je ontmoet minder locals die een gesprekje met je aanknopen of je een locale snack aanbieden.
In Costa Rica en in Panama (Bocas del Toro) verplaatst men zich voornamelijk met een kano of een watertaxi. Die laatste is vrij relaxt en je ziet veel van de omgeving. Op weg van Tortuguero naar Puerto Moin kwamen we bijvoorbeeld een aantal krokodillen tegen.
Feestjes en vuurwerk
Net als in Nederland zijn ze in Centraal Amerika dol op feestjes. Zo hebben we Fiesta de Santo Tomás in Chichicastenango (Guatemala) meegemaakt, kerst in Antigua (Guatemala) en oud en nieuw in Puerto Viejo (Costa Rica). Feestjes zijn onlosmakelijk verbonden met vuurwerk. Het liefst knalvuurwerk en het liefst de hele dag en de hele maand door. Natuurlijk mogen we ook de speciale processies, feestelijke kleding, eten en muziek niet vergeten.
Eten
Taco’s, (mais)tortilla’s, empanadas, papas fritas, rice & beans with chicken. Allemaal favoriete gerechten in Midden Amerika. De voedselzandloper zul je hier niet vinden. Overigens kun je in grotere plaatsen ook Westers voedsel krijgen – soms ook nog eens gezond – maar voornamelijk hamburgers en pizza’s vallen in deze categorie. Het viel me in Mexico al op dat de mensen hier klein en rond zijn. Voornamelijk rond hun middel. Tot aan Panama is dat beeld eigenlijk niet echt veranderd. Ik ben benieuwd of het aan de lichaamsbouw, het voedingspatroon of aan de voedingsmiddelen ligt, maar uit voorzorg doe ik tegenwoordig elke ochtend netjes mijn buikspieroefeningen.
Muziek
Van Mariachi tot Reggaeton en van Marimba tot gevoelige Spaanse deuntjes. They just love the beat! Hoewel ik nog geen gelegenheden heb gezien waar de bezoekers van feestjes helemaal uit hun plaat gingen heb ik wel de teentjes en handjes zien mee bewegen en in de bus heb ik zelfs iemand horen meezingen. Binnenkort op OnTheMapNL een blogje over de muziek die ik in Centraal Amerika heb kunnen taggen op Shazam.
Slapen
Doen we in hostels of in hotel. Altijd in een double room, soms in een triple room (met z’n tweeën), maar nooit in een dorm room. Ik heb door de Malarone de gekste dromen. Mijn zus vertelde dat dit middel ook wel eens gekscherend ‘malle dromen’ wordt genoemd. Vaak zijn ze wel gaaf. Bijvoorbeeld als mijn kat Charlie in een roze poedel verandert. We slapen meestal redelijk vroeg. Om 22.00 uur zijn we vaak bekaf. We staan dan ook wel vroeger op dan normaal. De bedden zijn zacht en schoon en we zijn gelukkig nog geen bedbugs tegen gekomen.
Douchen
Tot nu toe elke dag gedaan! Ik ben dus geen stinkende backpacker. De douches zijn tot nu toe bijna altijd warm. Vaak niet de gehele douchebeurt, maar meestal net lang genoeg om je haren te wassen. De meeste douches worden elektrisch verwarmd en hebben maar één knop. Sommige douches hebben twee knoppen, maar dan hebben ze warm en koud precies verkeerd om zitten. In plaats van rechts koud komt er uit links koud water terwijl de rechterknop een blauw tekeningetje heeft. Heel verwarrend.
Weer
Subtropisch met af en toe een bui. We vertrokken in de veronderstelling dat in december het regenseizoen wel zou zijn afgelopen, maar halverwege december hadden we constant regen. Ook hier is het goed om te beseffen dat je op reis bent en niet op vakantie. Op reis moet je hier mee leren dealen en koop je een goede regenjas voor de komende tijd.
WC
Ik was gelukkig al heel wat gewend door onze trips naar Marokko en China, maar kan dit onderdeel toch niet overslaan. Zeker niet als je door landen reist waar men voornamelijk bonen eet. Maar het is goed te doen hoor. De meeste wc’s zijn schoon. Als je naar een openbare toilet gaat krijg je bij het betalen een aantal opgerolde geparfumeerde velletjes papier mee. Vaak te weinig voor ‘de grote boodschap’, maar daarom draag je een back-up rol in je tas. Ik ben om die reden overigens wel overgestapt naar opvouwen in plaats van propjes te maken. Ook omdat je op die manier de papiertjes netjes in het mandje naast de wc kan gooien. M’n vader zal wel heel trots zijn dat z’n 32-jarige dochter dit nu eindelijk onder de knie heeft.
Je begrijpt natuurlijk wel dat al het bovenstaande redelijk generaliserend is, maar ja, wat had je anders verwacht na 5 weken reizen? Ben benieuwd hoe ik er volgende maand over denk. Dan zitten we in Zuid Amerika.
Mocht ik nog dingen voor je uit moeten zoeken of heb je misschien nog leuke tips voor me? Laat me dit dan via een reactie op damespraatjes.nl of Onthemap.nl weten. Dan reageert er tenminste een keertje iemand anders dan m’n moeder (geintje he mams).
Als je benieuwd bent naar onze reisblogs neem dan eens een kijkje op OnTheMap.NL. Ben je meer van het plaatjes kijken, kijk dan even op Flickr waar je onze foto’s kunt vinden.
The Big Trip
Wendy Mazer (32 jaar) is op 3 december samen met haar vriend Tom voor zes maanden richting Midden- en Zuid Amerika vertrokken. Wendy verruilt de online publiciteit bij The House of Books voor haar backpack en een klein budget. Het enige dat op dit moment vast staat is het ticket naar Mexico en de landen die ze graag willen zien. Welke avonturen gaan ze samen tegemoet? Gewapend met een Samsung Mega zal Wendy jullie hier iedere maand over berichten vanaf de andere kant van de oceaan.
Wendy -
Hey RJ! Wat leuk dat je een reactie achter laat. Nog steeds beste keus ever om te gaan reizen. Hoop dat met jou ook alles goed gaat. Groetjes