Vicky: “Hij wil geen tweede kind omdat hij denkt dat ik het niet aankan”

Als ik jouw verhaal lees dan herken ik daar veel in over de eerste periode die ik had met mijn eerst kindje. Ik denk dat je een postnatale depressie hebt gehad. Dat is geen kwestie van het niet aankunnen of oververmoeid zijn. Misschien helpt het als jullie daar allebei meer voorlichting over krijgen voordat er een beslissing genomen wordt. Ook is er veel meer hulp en behandeling mogelijk tijdens de zwangerschap en na de bevalling, dan dat hij een maand vrij moet nemen en er ‘alleen voor staat’. Bij een tweede kindje herken je de signalen ook veel eerder en kun je ingrijpen om te voorkomen dat het zo ver komt. Bij een tweede kindje hoef je hier overigens niet nog een keer mee te maken te krijgen. Hopelijk heb je hier iets aan! En goed dat je jezelf hebt vergeven. Je kan er namelijk niks aan doen!! Het is alleen niet zo makkelijk uit te leggen dan wanneer je bijvoorbeeld een been breekt of een andere ziekte hebt. Veel sterkte!

Wat ik zie is dat die eerste paar maanden een hoofd reden zijn. Maar dat de nasleep waar weinig over gesproken wordt ongetwijfeld ook wel meespeelde in de beslissing.
Hier wordt makkelijk de man toegewezen als schuldige, maar dat is niet helemaal eerlijk.
Het is volkomen te begrijpen dat die man zo reageert. Want er is geen garantie dat het bij de 2e beter gaat. Als het niet beter gaat heb je niet alleen een baby maar ook nog een ander kind rond lopen die net zo goed nog zorg nodig heeft.

“Hij denkt dat ik het niet aankan en is bang dat alles weer op hem terechtkomt”. Hoezo ‘alles’…? Toen jij nog verlof had was hij lekker aan het werk. Pas toen jij een inzinking kreeg, heeft hij een maandje “geholpen”. Poe he. Dat hij geen tweede wil, is zijn keuze. Maar man wat een verhaal.

Jammer dat hij het om die reden niet ziet zitten. Misschien nog eens het gesprek aangaan over hoe het ontstaan is. Hij is eigenlijk te laat pas op het toneel gekomen. Waar was hij de eerste maand? Druk op je werk als je net een baby hebt en je vrouw geen enkele nacht kan slapen lijkt me niet echt een excuus. Hij was er pas voor je toen het misging. Hij had veel eerder moeten ingrijpen.
Ga met hem in gesprek en stem af dat hij meteen een maand vakantie opneemt als de kleine geboren wordt, of ouderschapsverlof voor bijvoorbeeld 2 dagen per week. Daarnaast kan hij er een keer met iemand over gaan praten als hij dat ziet zitten. Ik kan me voorstellen dat het voor hem heftig was om te zien/mee te maken. Maar nu laat hij zich door angst leiden.

Hoi Vicky,
Niets is leuker natuurlijk een broertje of zusje voor Kaat waar ze fijn mee kan spelen en misschien kan helpen met verzorgen (flesje geven, luier verschonen enz) en dat als ze wat groter zijn dat ze dan zo band hebben dat ze misschien nog meer met elkaar leuke dingen gaan doen.
Toch snap ik jouw vriend/man ook, het is al best spannend om een dochter te krijgen die helemaal afhankelijk is van jou en waar je geen handboek krijgt hoe je een kindje moet opvoeden. Maar nog spannender is als je dan een vriendin/vrouw hebt die het nog spannender vind, instort en roept dat ze het eigenlijk geen moeder wilt zijn. Je had geluk dat je vriend een maand vrij kon nemen van zijn werk en voor jou en Kaat kon zorgen. Dankzij hem kon jij weer opkrabbelen, adem halen, beetje afstand nemen en weer de oude worden. Dankzij papa kon Kaat de zorg krijgen die ze op dat moment nodig had, heeft ze een goede start gehad, is ze een lieve leuke meid geworden van vijf en heeft ze nu een papa en een mama die voor haar zorgt. Wat als Jeroen niet had vrij genomen? Wat als hij nog zo met zijn werk bezig was geweest dat hij dit genegeerd had? Wat had er dan gebeurd? Hij zal wel erg bezorgd geweest zijn over jou, misschien wel bang dat hij jouw kwijt zou raken. Wat je zou doen is misschien met iemand erover praten? Hoe zie je het voor je? Kaat is wel vijf en kan een beetje helpen maar toch kan het best druk worden. Kan Jeroen je helpen of hebben jullie een achterban die je kan vragen? Wat als hetzelfde gebeurd als toen Kaat nog een baby is? Dan heb je twee kleine kinderen om voor te zorgen? Maak een plan en betrek hem erbij of misschien beide met iemand praten? Ik hoop dat jullie eruit komen. succes!

Ach, het arme mannetje is bang dat hij een beetje moet meehelpen met het verzorgen en opvoeden van zijn eigen (eerste én eventuele tweede) kind? Dat alles op zijn arme, hardwerkende schoudertjes terecht komt? Nee, dan maar alles op het vrouwtje gooien want zij kan het niet meer aan, dus hoeft mannetje geen verantwoordelijkheid te nemen en kan zich lekker verschuilen achter ‘druk op het werk, geen energie’. En met die slampamper heb je al een kind en sterker nog, je wilt zelfs een tweede. Pas als jij helemaal over de zeik bent komt hij een beetje in actie en dat vindt meneer het ‘de donkstere periode van zijn leven’. Omdat hij voeding moest geven? Omdat hij thuis de handen uit de mouwen moest steken? Ik zou er maar drie keer over nadenken om met zo’n jankbaal nog een kind te krijgen, zeg. Of ben jij het brave huisvrouwtje die erop staat om alles zelf te doen want ‘hij kan nog geen ei bakken, hihi?’.