Lang heeft Sanne getwijfeld of ze een hondje zou nemen. Vanaf het moment dat ze alleen woont voelt ze zich soms eenzaam en een hond zou veel kleur in haar leven kunnen brengen. Nu heeft ze sinds kort een baan waarvoor ze af en toe weg moet en toen kwam er een hondje op haar pad. Haar vader had aangeboden om zo nu en dan te wandelen met haar hond. Tot hij de naam van de hond hoorde…
San, je moet op eigen benen
Hoewel Sanne het nog prima vond om bij haar ouders te wonen, dacht haar moeder er anders over. “Toen ik dertig werd zei ze: ‘San, ik denk echt dat het beter is dat je je vleugels uitslaat en op zoek gaat naar een eigen stekje’. Ik moest echt even slikken, maar begreep het wel, het is gewoon niet goed om zolang bij je ouders te wonen. Maar weet je, we hebben zo’n fijne band met zijn drietjes dat ik de noodzaak om een eigen huis te zoeken niet echt voelde.” Ze vond een prachtige etage en met gemengde gevoelens verhuisde ze haar spulletjes.
Telkens weer foute mannen
“Het goede nieuws is dat ik in de buurt van mijn ouders woon, met de fiets is het een kwartiertje en dat vind ik wel heel erg fijn. Nog steeds moet ik enorm wennen aan het alleen wonen, ik voel me soms echt heel eenzaam. Graag zou ik een relatie willen, maar dat lukt me niet. Ik heb een aantal dates gehad en een korte relatie van twee maanden, maar het gaat steeds mis. Het lijkt wel of ik op foute mannen val terwijl ik gewoon een maatje zoek.” Vriendinnen tegen wie Sanne zo nu en dan een beetje klaagt, raden haar aan een hond te nemen. “Hoe langer ik daarover nadacht, hoe aantrekkelijker het idee van mijn vriendinnetjes werd.”
Hoe de hond heet? Fifi!
Aan haar ouders vraagt Sanne of ze af en toe ook met een hond willen wandelen. “Aanvankelijk wilden ze dat. Heel fijn, zeker nu ik ook toevallig een baan heb aangenomen waarbij ik een dag of twee in de week echt weg ben.” In het asiel vindt Sanne een leuk, klein hondje. “Echt zo’n schatje. Ze woonde bij een oude dame die plotseling overleed en niemand van de familie wilde het hondje. Zo kwam ze terecht in het asiel en nu woont ze lekker bij mij.” Sanne is dol op het schattige beestje dat niet groter wordt dan ze nu is. “Wel zo prettig want mijn appartement is niet gebouwd op een grote hond.” Over de naam van haar nieuwe huisgenootje hoeft Sanne niet lang na te denken, want ze had al een naam: Fifi.
Mijn vader schaamt zich
“Mijn vader is super teleurgesteld in de naam en durft niet met het hondje over straat. Hij vindt het een vrouwenhond en die naam vindt hij vreselijk.” De vader van Sanne schaamt zich kapot voor Fifi en weigert met het beestje naar buiten te gaan. “Ja, maar nu heb ik dus wel een probleem. Ik probeer mijn vader te overtuigen om gewoon met het hondje te gaan wandelen, maar hij doet het niet. Mijn moeder snapt er niks van en vindt het heel kinderachtig van mijn vader dat hij weigert. Ze heeft aangeboden om in elk geval één dag met Fifi naar buiten te gaan. Daar ben ik echt super blij mee, maar dan blijft er nog een dag over dat Fifi alleen thuis zit omdat ik aan het werk ben.”
Ik ben boos op mijn vader
Sanne piekert zich suf hoe ze het kan oplossen. Diep in haar hart is ze eigenlijk best boos op haar vader want hij had beloofd dat als ze een hond zou hebben, hij ermee zou gaan wandelen. “Hij laat me nu zitten en dat valt me tegen. Fifi is echt een schatje, een heel vrolijk beestje. Wie wil nou niet met haar wandelen? En hoezo gaan mensen opmerkingen over Fifi maken? Ik overweeg nu een hondenoppas voor die dag, maar dat heb ik liever niet. Ik weet dan niet wie ik in huis haal en of diegene wel goed voor Fifi is. Bovendien kost het best veel geld om een hondenoppas in te vliegen en zoveel verdien ik nou ook weer niet. Mijn vader heeft me echt in een heel lastig parket gebracht en ik word steeds bozer op hem. Moet ik natuurlijk niet doen, maar het gebeurt wel.”
Sanne zit echt met haar handen in het haar en haar moeder probeert te bemiddelen maar faalt ook steeds. “Mijn vader is heel resoluut: ‘het is jouw hond en ik vind het helemaal niks. Het lijkt wel een hamster’. Toen hij dat zei, stonden de tranen in mijn ogen. Dat is zo gemeen!”
Wat vind jij? Snap jij dat de vader van Sanne niet met een kleine hond over straat wil? Je ziet toch vaak genoeg mannen met een grote stoere hond (van hem) en een klein hondje (van haar)? Het maakt toch helemaal niet uit? Wat raad je Sanne aan? Praat mee in de comments.
Foto door ahmed akeri via Pexels
Fiene -
Hoi! Heerlijk dat je tot zo lang bij jouw ouders kon wonen toch? En de hond tja misschien is er meer aan de hand dan alleen de naam of hoe hij eruit ziet? Praat er met jouw vader erover, probeer achter te komen wat er dwars zit en vertel hem hoe je je voelt. Helaas als het daarna nog steeds zo is moet je het laten gaan. Kijk of je een leuke oppas kan vinden, er zijn genoeg mensen die het echt super leuk vinden om op te passen. Je kan jouw vader niet dwingen. Succes!