“Wat heb je enige schoenen aan,” wijst een vriendin op mijn sleehakken met open teen. Ik kijk naar beneden en knik. Het is een vrolijke boel daar naar beneden met mijn roze gelakte nagels. De schoenen vond ik redelijk makkelijk; dat was jarenlang wel anders. Een crime. Een trauma dat begon op mijn tiende jaar en door etterde tot een paar jaar terug.
“Heeft u deze in maat 41?”, houd ik de linkersleehak omhoog. De verkoopster knikt en verdwijnt naar achter. Ik bekijk de andere modellen van Via Vai schoenen. Ik vind ze allemaal eigenlijk wel leuk.
“Schat, je moet kiezen. We hebben nu zeven schoenwinkels van voor naar achter gezien, ik ben moe, wil naar huis en koffie.” Ik zie mijn moeder nog staan. Haar handen naar de hemel heffend, moedeloos, radeloos, bekaf. Ik was tien en had 39, niet echt een kindermaat zeg maar. Ik moest dus opeens de rekken van de dames afspeuren. Hakken. Sandalen. Laarzen. Maar niet die leuke blauwe schoenen met een gesp en een bloemetje. “Nee,” schudde de verkoopster haar hoofd, “die gaan tot maat 37.” De tranen prikten in mijn ogen toen de verkoopster de bandjes van een bruine schoenen dicht gespte. In het leer bij mijn tenen zaten talloze kleine gaatjes. Ik vond ze afschuwelijk, maar had geen keuze en wilde mijn moeder niet wanhopiger maken dan ze was. De eerste keer dat ik naar school ging op mijn nieuwe patta’s was vreselijk. Ik zag ze wel kijken, mijn klasgenootjes. Gelukkig was ik nooit mikpunt van hoon dus ik hield me staande op die oude wijven schoenen.
Schoen trauma
Het leven lachte me toe toen ik naar de middelbare school ging. Ik droeg gympen in allerlei kleuren, bewoog me voort op ‘kistjes’ die zo hip waren en schoenen kopen was een feestje. Inmiddels was maat 41 geen uitzondering meer. Geen vuiltje aan de lucht, maar altijd sluimerde het trauma dat ik op had gelopen op de achtergrond. Het ontwaakte zelfs een half jaar geleden toen mijn oudste nieuwe schoenen nodig had. Leerde ik vroeger van mijn moeder dat ‘kinderen goede schoenen nodig hadden anders werden hun voeten verpest’ nu ging die vlieger niet op. Sportschoenen. Gympen. Hippe sneakers. Niks goed voetbed, uitstekende pasvorm maar gewoon vet cool om te zien.
Geen rechter?
Na lang zoeken had Bob schoenen gevonden; we waren het er allebei over eens dat die leuk waren. Stoer liep hij naar de verkoper en vroeg om de rechter. We gingen zitten en wachtten. Dat duurde best lang. Ik zuchtte en werd onrustig. Wat stond dat verkopertje nou te doen? Ik stond op om de winkel te verlaten maar bleef toen Bob me met puppy ogen en een scheef hoofd aankeek. Hij had gelijk. Geduld. Ik moest ervoor zorgen dat ik hem geen trauma zou bezorgen. Ah, daar was onze verkoper weer. Hij liep op ons af met de linkerschoen in zijn hand. “Sorry, ik kan de andere nergens vinden.” Ik. Kan. De. Ander. Nergens. Vinden. Mijn wenkbrauwen vertrokken naar mijn haargrens. Vol ongeloof keek ik hem aan. “Hoezo niet?” vroeg ik onnozel, “vraag je collega dan. Zoek beter. Maar kom please met die rechter terug, want ik wil naar huis en mijn zoon deze schoenen.”
Met stoom uit mijn oren en een teleurgestelde Bob achter me aan beende ik de winkel uit. Verderop was nog er nog een, het was echt de laatste die ik wilde proberen. Tot mijn grote opluchting vond Bob daar de patta’s die hij wilde en kwam de verkoper probleemloos met de rechter terug.
Winterschoenen
Hoewel ik de slippertjes en sandalen heerlijk vind, kijk ik nu al weer stiekem uit naar de wintercollectie. Inspiratie doe ik op via internet. Zo zag ik hele gave Nubikk schoenen, een merk waarvan mijn hart sneller gaat kloppen. Sneakers met een panterprintje, maar ook stijlvolle laarsjes met een blokhak waarop ik me prima kan voortbewegen. Heerlijk! Ik verheug me erop.
Sowieso is mijn schoenleven een stuk leuker sinds ik weet dat koningin Máxima en topmodel Yfke Sturm maat 42 hebben. Vergeleken met hen val ik in het niet met mijn maatje 41….
