fb

Sietske’s zoon weet niet dat hij is geadopteerd: “We vertellen het hem zodra hij het begrijpt”

Vier jaar geleden adopteerden Sietske en haar man Auke een jongetje uit Polen. “Auke en ik konden zelf geen kinderen krijgen. We hebben toen lang getwijfeld tussen het in huis nemen van een Nederlands pleegkind of het adopteren van een kind uit het buitenland. Uiteindelijk hebben we voor het tweede gekozen en zijn we de lange en intensieve adoptieprocedure ingegaan. Na diverse voorlichtingsavonden, een gezinsonderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming en gesprekken met het adoptie bemiddelingsbureau was het zo ver: we mochten ons zoontje gaan ophalen in Polen.”

Sietske weet het nog als de dag van gisteren dat hun zoon Sjoerd voor het eerst bij ze thuis in Leeuwarden kwam. “Sjoerd was nog heel klein, dus weet het natuurlijk niet meer. Maar ik weet het nog goed! Mijn ouders kwamen ons ophalen van Schiphol en samen reden we naar ons huis. Hier hebben we met z’n allen aardbeientaart zitten eten. Volgens mij heeft aardbeientaart nooit zo goed gesmaakt als op die dag!”

Stoer menneke

Sjoerd is nu vijf jaar en gaat naar de basisschool. “Hij vond het best spannend, maar na twee weken was hij helemaal gewend. Volgend schooljaar gaat hij naar groep twee en daar heeft hij nu al zin in. Stiekem denk ik dat hij het vooral heel stoer vindt dat hij dan niet meer de jongste is” vertelt Sietske mij vol trots. Tijdens mijn gesprek met Sietske, komt ook haar man Auke bij ons op de bank zitten. “We zijn echt onwijs trots op hem. Vier jaar geleden zat hij nog in een Pools kindertehuis, zo goed als zonder toekomst. Vandaag is het een stoer menneke dat niet kan wachten tot hij naar groep twee mag.”

Verboden onderwerp

Sietske en Auke proberen Sjoerd zo veel mogelijk te leren en te vertellen. “We nemen hem overal mee naartoe. In het weekend maken we vaak tochten met de zeilboot, op woensdagavond neemt Auke hem mee om bij de voetbaltraining te kijken en ik ga regelmatig met hem naar de bibliotheek. Toch is er één onderwerp waar we nu nog niet met hem over praten: zijn adoptie.”

Wanneer het ter sprake zal komen, weten ze nu nog niet. “Ik wil hem zich daar nu nog helemaal geen zorgen over laten maken. Kinderen van zijn leeftijd moeten onbezorgd kunnen spelen en opgroeien. Laat hem eerst maar eens wennen aan de wereld en zichzelf, dat is voor een kind al lastig genoeg.” Om te zorgen dat het niet per ongeluk door een ander tegen Sjoerd wordt verteld, weten slechts een handjevol mensen dat Sjoerd niet de biologische zoon van Sietske en Auke is. “Onze vrienden en familie weten het en ook onder de leerkrachten op school, bij de huisarts en op het consultatiebureau is het bekend. Maar die roddelende caissière of klassenmoeder die altijd haar mond voorbij praat? Die horen het pas als mijn zoon het ze later zelf misschien ooit vertelt.”

Liefde staat centraal

Hoe Sietske en Auke het Sjoerd gaan vertellen weten ze nog niet precies. “Hier is tijdens het adoptieproces natuurlijk wel aandacht aan besteed, maar wij denken dat het vooral afhankelijk is van het moment. Wij willen vooral centraal laten staan dat hij dan wel niet onze biologische zoon is, maar dat dit hem niet minder ons kind maakt. We houden van hem en dat zal altijd centraal blijven staan.”

Wij nodigen iedereen uit om (op respectvolle wijze) op het verhaal van Sietske te reageren.

2 reacties

Jeanette Cardol -

Meteen vertellen dat Sjoerd niet uit mama’s buik komt, dat er ook kinderen zijn die op een andere manier bij papa en mama zijn terechtgekomen

Joris -

“Om te zorgen dat het niet per ongeluk door een ander tegen Sjoerd wordt verteld, weten slechts een handjevol mensen dat Sjoerd niet de biologische zoon van Sietske en Auke is. “Onze vrienden en familie weten het en ook onder de leerkrachten op school, bij de huisarts en op het consultatiebureau is het bekend.”

Hoe is dit een handvol? Alleen al de wederzijdse grootouders en de huidige leerkracht is een handvol. En dan komt de rest er nog bij…

Reageer ook