Vriendschappen gaan en komen en sommige vrienden heb je je leven lang. Naarmate je ouder wordt, verandert je leven, je interesses en soms passen daar de maatjes die je op dat moment hebt niet bij. Ruth weet daar alles van. Sinds de middelbare school maakt zij deel uit van een vriendengroep waarin ze zich steeds minder thuis voelt. “Maar ik durf het niet te zeggen, omdat mijn vrienden dat niet accepteren en als ik uit de groep stap, ben ik zo bang om alleen te zijn.”
Op de lagere school werd Ruth gepest. “Ik was dik, had een bril en was niet sportief. Dat betekende dat ik met gym steevast als laatste werd gekozen en dat ik een makkelijke prooi was voor de populaire meisjes uit de klas.” Met buikpijn ging ze dagelijks naar school, zei thuis niets omdat ze zich schaamde, zweeg tegen de meester omdat ze bang was dat ze dan nog meer de pineut was. Ze keek uit naar de havo en koos een school waar de pesters niet naar toe gingen. “Doodeng, want ik was de enige uit de klas die naar die school ging. Maar liever dat dan dat ik weer werd omringd door gasten die me kleineerden en me het leven zuur maakten.”
Het eerste biertje
Op de allereerste schooldag maakt ze kennis met Paula. “Ze vroeg of ze naast me mocht zitten en vanaf dat moment waren we onafscheidelijk.” Al snel sloten ze vriendschap met vier andere klasgenoten en werden een hecht groepje dat voor elkaar door het vuur ging als het nodig was. “We werden samen volwassen. Rookten onze eerste sigaret, dronken ons allereerste biertje. En daarna gingen we los. We waren van vrijdag tot en met zondag in de kroeg te vinden, tot we eruit werden gezet. We bezochten feesten, scharrelden er vrolijk op los, niets was te dol.”
Saaie doos
Vijfentwintig jaar later hebben de vrienden nog steeds contact met elkaar. Natuurlijk minder vaak, maar zo’n twee keer in de maand gaan ze naar de kroeg. Ruth heeft daar alleen niet meer zo’n zin in. “Ik ben niet meer de Ruth die ik toen was. Toen was ik een wild wijf, had continu andere vriendjes, maar nu heb ik een lieve man gevonden en ik ben graag bij hem. En bij ons hondje. Na de Corona is dat nog heviger geworden. Mijn vrienden nemen me dat kwalijk en vinden me een saaie doos. Zelf vraag ik me af of ik hen toen de ware Ruth heb laten zien. Ik deed mee omdat ik bang was niet leuk te worden gevonden. Ik wilde op de middelbare niet weer worden buitengesloten en deed er alles aan een stoer wijf te zijn. Maar diep in mijn hart was ik dat misschien wel helemaal niet.”
Enorme katers
In plaats van laveloos in de kroeg te hangen, zit Ruth liever met haar man te Netflixen of leest een boek. Vroeger had ze het gevoel van alles te missen als ze thuis bleef, maar dat gevoel is nu verdwenen. “Alsof ik de rust heb gevonden waarnaar ik eigenlijk altijd op zoek was. Het hoeft niet zo nodig meer en bovendien heb ik altijd enorme katers na zo’n avondje. Vooral Paula blijft appen en bellen om me over te halen mee te gaan. ‘Jij hoort er gewoon bij’ zegt ze dan. Maar zo voelt dat niet meer. Ik ben de groep ontstegen. En vind dat zelf ook moeilijk. Eigenlijk zou ik het ze gewoon moeten zeggen in plaats van steeds smoezen te verzinnen waarom ik niet mee wil, maar dat durf ik niet. Misschien later, maar nu niet.”
Wat vind jij? Moet Ruth gewoon eerlijk naar haar vrienden zijn? Of raad je haar aan er maar een beetje om heen te draaien? Praat mee in de comments onder dit artikel!
Renate -
Herkenbaar! Ik heb een periode gehad waarin ik op elk festival te vinden was. Vaak was ik dan met een groep vrienden die ik ook had leren kennen op de middelbare school. Dat was super leuk, totdat ik een jaar of 28 was. Ik kreeg andere prioriteiten en dat feestleven met drank en drugs paste daar niet meer bij. Ik zou gewoon eerlijk zijn naar je vriendinnen toe en kijken of jullie andere dingen samen kunnen doen. In mijn geval zijn mijn ‘vrienden’ mij helaas snel vergeten, maar dat zegt denk ik ook genoeg over de diepgang van de vriendschap.