Ruby: ‘Ik erger me kapot aan de hond van de buren’

Een goede buur is beter dan een verre vriend, vindt ook Ruby, maar buren met een behoorlijk luidruchtige en neurotische herder kun je beter niet naast je hebben. “Ik word gek van dat beest bij het minste of geringste geluid slaat hij aan en houdt niet op met blaffen. Om dol van te worden. Al tijden ben ik moed aan het verzamelen om het gesprek met mijn buren aan te gaan, maar durf het niet. Bang dat ik onze verstandhouding kapot maak.”

Een vriendin van Ruby zei ook al: ‘ga dat gesprek aan, het zijn aardige mensen, die luisteren wel’. “Maar weet je wat het is, ze zijn hartstikke dol op hun hond Kees, ze hebben geen kinderen en beschouwen die herder als hun baby. Het frappante vind ik dat ze zelf geen last van dat geblaf lijken te hebben. Dat is toch bizar?”

Vegetariër

En nee, Ruby heeft geen hekel aan beesten. Integendeel zelfs: ze is een heuse dierenvriend.  Al meer dan vijfentwintig jaar is ze vegetariër en gaat zo nu en dan lekker het bos in om te wandelen met een hond uit het asiel. “Omdat ik onregelmatig werk, kan ik zelf geen hond hebben. Dat beestje zou veel te veel alleen zitten en dat wil ik niet.  Dus  laat ik asielhond Beau twee keer in de week uit. Maak ik heerlijk lange wandelingen met hem. Daarvan geniet ik zo.”

Dramatisch beest

Al jaren is Ruby een trouwe donateur van de Dierenambulance en collecteert ze één keer per jaar voor deze organisatie. “Het is dus niet zo dat ik een hekel heb aan beesten, maar Kees de herder is een dramatisch beest. Mijn buren zijn wel met hem op cursus geweest maar dat heeft niet zo veel geholpen. Kinderen die langs hun tuin lopen zijn doodsbang voor Kees omdat hij als een wilde tekeer gaat. ‘Hij beschermt ons’, zegt mijn buurvrouw dan. Ze heeft niet in de gaten dat het onaangepast en ongewenst gedrag is.”

Bulderende Kees

Regelmatig wordt de buuf door Kees over het plantsoen gesleept of krijgt ze hem niet stil als hij blaft naar andere honden. Ruby opperde eerder om naar een hondengedragstherapeut te gaan maar dat vonden de buren helemaal niet nodig. Honden blaffen nou eenmaal, zijn zij van mening. “Weet je wat het is? Kees slaat ook aan als de krantenbezorger ’s ochtends om vijf uur de krant in de bus stopt. Ik word dan eerst wakker van dat gammele brommertje van de bezorger en vervolgens houdt Kees me voor de rest van de tijd wakker door zijn gebulder. Dat kost me mijn nachtrust en ik heb mijn slaap echt heel hard nodig.”

Bang voor de hond

Het komt dan ook voor dat Ruby kapot op haar werk verschijnt. “Ik werk in de zorg en soms maak ik gewoon fouten omdat ik omval van de slaap. Ik sla steeds vaker uitnodigingen van de buren om een borreltje te komen drinken af. Ik ben soms gewoon bang voor hun hond. Als je aanbelt gaat ‘ie al als een dolle tekeer en als de deur opengaat, dan springt hij tegen je op. De buren proberen hem dan wel te kalmeren, maar dat beest luistert voor geen meter. Ze worden dan boos en sluiten hem op in de keuken, maar dat is niet de manier, toch?”

Toch maar verhuizen?

Ruby baalt er stevig van, zeker nu de tijd weer aanbreekt om lekker in de tuin te zitten. “Ik vind het heerlijk om met een boek in het zonnetje te zitten, maar als Kees om de klip klap aanslaat is de lol daar snel van af. Dan pak ik mijn boek en verkas maar weer naar binnen en sluit deuren en ramen. Dat kan toch niet zo doorgaan? De hond is nog hartstikke jong dus die gaat nog wel wat jaren mee, daar ben ik voorlopig nog niet vanaf. Hoe moet ik mijn buren nou vertellen dat ik me zo erger aan hun hond zonder dat ik ruzie met ze krijg of dat ik ze beledig? Ik betrapte mezelf erop dat ik laatst al naar andere huizen aan het kijken was, maar ik wil helemaal geen andere woning.”

Hoe kan Ruby dit oplossen zonder dat ze haar buren beledigt? Op wat voor een manier zou jij dat aanpakken? Of denk je dat het inderdaad beter is om te verhuizen? Praat mee in de comments onder dit artikel.