Als kind was ik een slechte eter. Ik had zo mijn voorkeur voor bepaalde gerechten, lustte weinig en dreef mijn ouders daarmee vaak tot wanhoop. Tegenwoordig zijn de dingen die ik niet meer lust op 1 hand te tellen, dus het goede nieuws is dat dit uiteindelijk weer helemaal is rechtgetrokken. Het slechte nieuws is dat mijn dochter mijn slechte eetgewoonten heeft geërfd.
Toen ze nog een baby was, ging een fles melk er altijd wel in. Wat zeg ik, ze schrokte af en toe de melk met zo’n sneltreinvaart naar binnen dat het er bijna tegelijkertijd door haar neus weer uitkwam. Iedereen zei dat dit alleen maar goed was, gezien haar tengere bouw. Later zou haar eetlust vast ook net zo goed zijn. Dat dachten wij ook…en toen werd het tijd voor vast voedsel.
Liefdevol kookte ik haar eerste wortelhapje. ‘Altijd beginnen met groente’, hadden ze ons geadviseerd. Ze proefde het en keek me aan met een verbijsterde blik. Alsof ze DAT ooit nog ging eten, zeg. Of we wel helemaal goed bij ons hoofd waren. Ik probeerde verschillende soorten groente, want ik wilde eigenlijk niet aan de potjes. De meningen van mede-moeders logen er niet om: de potjes met eten zaten vol met dingen die je nog niet aan je huisdier zou willen voeren. Dat de potjes aan strenge controles worden onderworpen, deed er niet toe. Zelf gekookte prakjes moest mijn kind eten. Dat weigerde ze met een koppigheid die zo hardnekkig was, dat ik met de staart tussen mijn benen afdroop naar de natuurwinkel in onze stad. Schoorvoetend stond ik voor de schappen met babyhapjes. Ik kocht er wat om te proberen en stopte ze nog net niet onder mijn jas na het afrekenen. ‘Luie moeder-alert, luie moeder-alert!’ Uiteraard gingen die potjes er vervolgens in als koek en hingen wij nog net niet de vlag uit.
Totdat we een paar maanden later weer in hetzelfde schuitje zaten. De dreumesfase brak aan en onze dochter had door dat ze eten kon weigeren, gewoon, voor de lol. Heel hard ‘Neeeeee!’ roepen als er een bordje eten voor haar neus werd gezet met daarin een gerecht dat ze de dag ervoor nog vol smaak had op gegeten werd een nieuwe hobby. Een tijd lang at ze alleen pap en brood. Daarna kreeg ze wat favoriete gerechten en tijdens de zomervakantie toen ze 18 maanden oud was at ze opeens worteltjes en boontjes. En vlees, iets dat ze voor die tijd ook continu weigerde. Ein-de-lijk-, verzuchtten mijn man en ik opgelucht. Eindelijk kon ze met de pot mee eten. En jullie raden het al: na de vakantie gooide ze haar voorkeuren gewoon weer om. Ze was immers al bijna twee, dus ze was alvast begonnen met nee zeggen.
Inmiddels is ze nog steeds een kieskeurige eter. We bieden haar van alles aan, maar ze heeft een voorkeur voor boterhammen met pindakaas en hazelnootpasta (ja, wij geven ons kind suiker) havermoutpap, gebakken aardappelen, vis en pasta pesto. De rest vullen we aan met peutervitaminen en zakjes knijpfruit. Als ze weer eens iets heel lekkers en gezonds weigert, zucht ik diep en doe ik alsof ik Elsa uit Frozen ben. Laat het gaan, laat het los. Ik ben zelf ook groot geworden, dus met haar zal het ook wel goed komen.
Romy Meijer (35 jaar) schrijft op haar eigen blog Dochterlief.nl over haar leven als moeder en is momenteel in between jobs. Daarnaast schrijft ze blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met haar man en hun dochter Elise in de buurt van de Veluwe. Naast schrijven is lezen een grote hobby. Haar blog kan je vinden op www.dochterlief.nl.
sara -
wat een leuk kindje hoe heet ze