Ach, ze had zo’n ontzettend leuke tijd op de middelbare school. Ze zat in de redactie van de schoolkrant, in de feestcommissie en hield er haar beste vrienden aan over. “Ik probeer mijn zoon Koen van twaalf te vertellen hoe leuk het is, maar hij gelooft me niet en wil niet naar de brugklas. Ik word er wanhopig van, want ik weet hoe belangrijk maar vooral leuk die periode van je leven is. Ja. Ik maak me zorgen. Grote zorgen.”
Na de musical had Koen nog een afscheidsfeestje van groep 8 en toen begon de lange zomervakantie. Heerlijk vond hij het. “De eerste weken sprak hij met zijn vriendjes af en in de derde week vertrokken we naar Zuid-Frankrijk. Hij had er zin in, genoot van de lange reis erheen, maakte leuke vakantie vrienden. Kortom: ik zag een blij en vrolijk kind.” Maar toen ze eenmaal weer in Nederland waren, veranderde hij in een lusteloos, angstig en teruggetrokken jochie.”
Etterbakkie
Hij blijft in zijn bed liggen en is enorm in zichzelf gekeerd. Hij heeft nergens zin in. “Ik vind zijn passieve gedrag vreselijk. Mijn man en ik zijn sportief en ondernemend en hebben Koen en zijn jongere zusje daarin altijd betrokken. Nu ligt hij tot soms wel half twaalf ’s middags in bed. Vreselijk vind ik dat.” Reina probeert van alles om haar zoon weer blij te krijgen. Zo nam ze hem laatst mee de stad in om kleding te kopen. Maar zelfs van de sneakerwinkel werd hij niet vrolijk. “Hij zegt dat hij veel last van buikpijn heeft en ik geloof hem. Dat is stress. Koen is altijd al een gevoelig kind geweest en al zijn vrienden gaan naar een andere school dan hij. Er is één klasgenootje dat naar dezelfde havo gaat, maar dat is een etterbakkie. Hij pest Koen al vanaf groep 1 en Koen is een beetje bang voor hem.”
Doe normaal!
Haar man vindt dat Reina haar zoon met rust moet laten. “Wim zegt dat Koen gewoon aan het puberen is en ik er niet zo spastisch over moet doen. Dat ik hem daarmee alleen maar over de kling jaag. Ik voel me zo onbegrepen door Wim, want ik denk dat we het Koens gedrag zeer serieus moeten nemen. Straks grijpt hij nog naar de drugs om maar niet te hoeven voelen.” Reina probeerde laatst met Koen te praten. Tijdens de lunch opende ze het gesprek met haar puber, die daarop niet echt zat te wachten. “Hij keek me niet aan, haalde continu zijn schouders op en mompelde onverstaanbaar. Ik opperde dat hij misschien kon gaan kickboksen zodat hij meer zelfvertrouwen kreeg, maar dat vond hij echt belachelijk. Zo’n gek idee is dat toch niet? Het is goed om weerbaarder te zijn, maar daar dacht Koen heel anders over.”
Pestkop moeder
Gaan praten met de moeder van het etterbakkie leek Reina een goed idee. Als die moeder zou weten dat haar zoon zo’n pestkop was, zou ze er vast iets aan doen. “Ik vroeg Koen waar die pestkop woont. Hij vroeg waarom ik dat wilde weten en toen ik antwoordde trok hij wit weg. Woedend was hij. Hij dreigde met van alles als ik naar die moeder zou gaan. Ik belde Wim voor overleg maar die zei ook dat ik dat niet moest doen. Dat ik het dan alleen maar erger zou maken. Ik heb het laten rusten, maar snap echt niet waarom het geen goed idee is.”
Reina is van plan om zo snel mogelijk met de mentor van Koen in gesprek te gaan. “Ik wil gewoon dat iemand mijn kind in de gaten houdt. Ik vind hem kwetsbaar en wil dat mijn zoon net zo’n leuke schooltijd heeft als ik had en niet dat hij met buikpijn naar school gaat. Er is toch niets mis mee dat ik het beste voor mijn zoon wil?”
Wat adviseer jij Reina? Heb jij ervaring met een kind dat er tegen op ziet om naar de brugklas te gaan? Is het een goed idee om met de mentor te praten of niet? Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.
Ello -
Ik heb ook een zoon die er tegenop zag om naar de brugklas te gaan. Inmiddels is hij naar de 2e maar wel op een andere school (omdat er op de school waar hij eerst zat nogal wat problemen waren). Op deze nieuwe school kent hij niemand. Ikzelf heb de middelbare school nooit als leuk ervaren dus kan hem ook niet beloven dat het zo’n leuke tijd is. Het is gewoon hard werken en veel leren. Je krijgt ook moeilijke vakken en vakken waar je slecht voor scoort. De eerste dagen zijn het zwaarst, vermoeiend (nieuwe school, nieuwe gewoontes, nieuwe kinderen, nieuwe en verschillende leraren en vakken, ver fietsen, langere dagen en vroeger op, en de puberteit), maar na een week weten ze al niet beter en zitten ze er helemaal in. Ik vindt het lastig om te zeggen of je met de mentor moet gaan praten, dat hebben wij het eerste jaar niet gedaan terwijl er van alles speelde, maar we vonden dat onze zoon een aantal dingen zelf moest oplossen, nu op de nieuwe school in het 2e jaar hebben we het wel gedaan maar nu hebben we het idee dat hem een beetje de hand boven het hoofd gehouden wordt en hij min of meer beschermd wordt, en dat is ook weer niet wat we willen. Hij moet geen speciale behandeling krijgen. Na een week op de nieuwe school is mijn zoon gewend, maar leuk zal ie school nooit vinden.
Mijn zoon ligt niet tot 12 uur in bed maar ligt op de bank de halve dag filmpjes van You Tube op zijn telefoon te kijken.
Wij hebben hem een aantal jaren geleden op karate gedaan, en daarna op kickboksen, wat heel goed was voor zijn zelfvertrouwen. Helaas was de karategroep waar hij in zat na een paar jaar vol beginners en jonge kinderen en de volgende groep alleen volwassenen en bij kickboksen ook. Dus hij is ervan af gegaan, maar het heeft hem zeker geholpen!