Het valt Pauline zwaar dat ze haar kinderwens moeten laten varen. “Ik had zo graag moeder willen zijn, het liefst van een groot gezin. Helaas is dat me niet gegeven.” Extra zuur is het dan ook dat haar broer vier kinderen heeft met zijn vriendin. Bij Paulines ouders wordt nergens anders meer over gepraat. “Ik trek dat zo vreselijk slecht.”
Heerlijk die hummeltjes
Waar het aan ligt dat Pauline maar niet zwanger wordt, Joost mag het weten. “Zoveel dromen en wensen heb ik nooit gehad, alleen maar moeder worden. Als ik zo’n kleine baby zie of in mijn armen houd, dan smelt ik gewoon. Die voetjes, die handjes, die lieve geluidjes en die onvoorwaardelijke liefde. Mijn hart gaat daarvan sneller slaan.” Vriendinnen van Pauline werden al jong moeder en Pauline heeft al vele kraamfeestjes bezocht. “Kocht ik kleertjes die ik zelf heel leuk vond. Ik word zo blij van die kleine hummeltjes.”
Hij wilde ook een gezin
Pauline had een lange relatie met Rick en dacht dat hij de vader van haar kinderen zou worden. “Maar Rick dacht daarover heel anders. Hij wilde reizen, lang en ver en zag een leven met kinderen eigenlijk helemaal niet voor zich. Vond niet dat hij goede papa-skills had. Hoe ik ook op hem inpraatte, hij was onverbiddelijk: hij wilde de wereld zien en daar kon hij geen kleine handenbindertjes bij gebruiken.” Na Rick verscheen Paul op het toneel en al vroeg in hun relatie vroeg Pauline hoe hij over kinderen dacht. “Paul wilde net als ik een gezin stichten. Ik was zo blij! De toekomst zag ik zonnig in: ik zou minder gaan werken en zorgen voor onze kindjes.”
Favoriete tante
Maar de werkelijkheid was heel anders. Toen Pauline stopte met de pil had ze gedacht dat ze onmiddellijk zwanger zou worden. Dat gebeurde niet. Ook na een jaar niet. “Daar gingen we de medische molen in. Paul werd onderzocht, ik moest door de molen, maar een aanwijsbare reden waarom ik niet zwanger werd, was er niet.” Inmiddels kreeg de broer van Pauline zijn eerste, een jongetje. “Ik was zo blij voor Klaas en zijn vriendin Mare en werd een favoriete tante. Inmiddels zijn we een paar jaar verder en heeft Klaas vier kinderen en Paul en ik zitten met een lege handen. Het is ons niet gegeven en dat doet heel veel pijn en zorgt voor een groot verdriet.”
Er is altijd wel een kind
De ouders van Pauline zijn super blij met het viertal en passen met veel plezier op de kleinkinderen. “De kinderen van mijn broer zijn kind aan huis bij mijn ouders en sinds pap en mam met pensioen zijn, passen ze alleen maar meer op. Dat houdt in dat als ik bij ze op bezoek kom, er altijd wel een neefje of nichtje is. En hoewel ik het heel stom vind om toe te geven: het doet me pijn. Natuurlijk vind ik het leuk ze te zien, maar ik krijg telkens een steek in mijn hart en kan alleen maar denken: waarom is mij dat niet gegund? Waarom mag ik geen baby?”
Hij heeft gepoept!
Met haar moeder heeft Pauline veel gesprekken over de kinderloosheid gevoerd. “En dan toont ze super veel begrip en vindt ze het rot voor me. Maar zodra de kleinkinderen in mijn ouderlijk huis zijn, transformeert ze in een heel ander mens en een heel andere moeder en kan alleen maar over mijn neefjes en nichtjes praten. Zit ze vol kleuren en geuren te vertellen hoe lief ze liggen te slapen en wat ze die dag hebben gedaan. Dat ze zo trots is op de oudste die zo goed kan tekenen en dat ze een stickervel op de wc heeft gehangen en dat de jongste een mooi plaatje erop mag plakken als ze zelf naar de wc is gegaan. Echt, ik kan er niet meer tegen, het is zo vreselijk pijnlijk.”
Ze ratelt maar door
Pauline probeert vaak het onderwerp te veranderen en wil graag over haar werk vertellen en over de pup die zij en Paul graag willen. “Maar daar gaat ze totaal niet op in. Alles wat ik zeg, gebruikt ze als haakje om weer een kinderanekdote op te lepelen. Dat ik vaak met tranen in mijn ogen zit, heeft ze niet eens in de gaten. Ze ratelt maar door en is zo trots op haar kleinkinderen. Dat ik aandacht, liefde en begrip van mijn moeder nodig heb, ziet ze gewoon niet. Haar gedrag zorgt ervoor dat ik geen zin meer heb om naar mijn ouders te gaan. Mijn vader heeft niets in de gaten en mijn moeder walst over mijn gevoelens heen. De enige die een beetje begrip toont is mijn schoonzusje maar ja, zij is moeder van vier, zij heeft wat ze wilde.”
Het doet zo’n zeer
Waarom moet het altijd over de kinderen van haar broer gaan? Waarom kunnen er geen andere onderwerpen meer worden aangesneden? “Vindt mijn moeder mij niet meer interessant? Is ze mijn verhaal over geen kinderen kunnen krijgen zat? Ik begrijp er niets van en zou zo graag weer eens alleen met mijn moeder zijn, zonder dat ze continu snotneuzen en billen moet afvegen en eigenlijk geen tijd en oog voor mij heeft. Kan ik haar vragen of ze een beetje rekening met mij wil houden en wat minder over de kinderen wil praten?”
Wat vind jij? Kan Pauline dat aan haar ouders vragen, iets meer begrip? Of vind je dat Pauline zich moet vermannen: kinderen zijn nou eenmaal leuk en daar raak je niet over uit gepraat? Hoe zou jij dat doen? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Afbeelding: christian ferrer via Unsplash
Kaatje -
Het is vreselijk wanneer je je allerliefste wens niet in vervulling ziet gaan, ik begrijo je pijn en je teleurstelling. Maar begrijp dat voor je omgeving nu eenmaal duidelijker is wat er wél is dan wat er niet is, in dit geval: kleinkinderen. Je moet zelf de regie nemen wanneer je anders met je moeder wilt communiceren. Spreek samen af, ga lekker lunchen, neem samen quality time. Natuurlijk heeft je moeder begrip voor jouw situatie, maar het punt is: ze kan er niets aan veranderen. Ze kan je aanhoren, al vertel je voor de 10.000e keer hoe erg je het vindt, en met je meeleven, maar misschien moet je eens vragen hoe dat voor haar is. Hoe zeer het ook doet, voorkom dat je een persoon wordt met tunnelvisie die alleen rouwt om wat er niet is en niet blij kan zijn met de zegeningen die er wél zijn. Als je dit geen plek kan geven, ga dan eens praten met een goede psycholoog. Straks ben je kinderloos en bitter en alleen. Je moet een manier vinden om hiermee om te gaan. Dat ligt niet aan de mensen om je heen, maar vooral bij jou. Maak het bespreekbaar zonder de eeuwige klaag en zeur te zijn. Wat je ook voelt, het mag er zijn! Maar laat het niet alles overschaduwen.