Toen Mae en Tom aankondigden hun eerste kindje te verwachten, bood de moeder van Mae aan om fulltime op het kleintje te passen. “Dat was heel lief bedoeld, maar we hebben vriendelijk bedankt. Mijn moeder is altijd erg betrokken, maar soms slaat dat door. Zo belde ze mij tijdens mijn zwangerschappen iedere dag om te vragen hoe het ging. Als ik niet opnam belde ze Tom. Ze moest en zou horen dat alles goed met mij was.” In dit artikel vertelt Mae waarom haar moeder zo extreem betrokken is, hoe ze daar mee omgaan en hoe dat is nu ze kinderen heeft. Ook loopt Mae tegen een probleem aan waarbij ze graag jullie advies zou willen.
Bang om mij te verliezen
Als kind heeft Mae leukemie gehad. “Dit heeft mijn moeder bang gemaakt. Bang dat er iets met mij zou gebeuren. Bang dat ze mij zou verliezen. Hier heb ik het best moeilijk mee gehad. Mijn vriendinnen mochten vroeger veel meer en hadden daarbij niet steeds hun moeder in hun nek. Ik had al heel wat uit te leggen als ik 10 minuten later uit school kwam. In mijn pubertijd zijn mijn moeder en ik samen in therapie geweest. Dit deden we op mijn initiatief, vooral omdat ik het niet zag zitten dat ze om de haverklap aan de deur van mijn studentenhuis zou staan om te kijken of ik nog leefde.”
Manier die voor allebei werkt
De therapiesessies die Mae en haar moeder volgen, hebben het gewenste effect. “Mijn moeder leerde dat je niet alles in het leven kunt controleren en dat ze mij los moet laten. We bespraken de gevoelens en angsten die ze had toen ik ziek was. Ik heb toen meer begrip gekregen voor haar soms overdreven controlerende gedrag. Zij leerde inzien dat mij krampachtig bij zich houden zinloos was en dat ze mij moet laten zien dat ze mij vertrouwt. Toen ik op kamers ging belden we één keer per week en gingen elke maand een avondje samen uiteten. Echt heel fijn dat we een manier vonden die voor ons allebei goed werkte!”
Terugval
Jarenlang is de relatie tussen Mae en haar moeder erg goed. “Maar dat veranderde snel toen ik zwanger raakte. Al het gedrag van vóór onze therapie kwam weer terug. Ze belde en appte er flink op los. Niet alleen naar mij, maar ook naar Tom. Die arme man wist niet wat hem overkwam. Natuurlijk kende hij de verhalen van vroeger, maar ook hij dacht dat dit gedrag tot het verleden behoorde. ‘Als het zo gaat, dan heb ik liever dat ze helemaal niet bij ons thuis komt oppassen’, zei hij nog.”
Excuses
Na een aantal uitvoerige gesprekken, biedt de moeder van Mae haar excuses aan. “Ze vertelde dat alle angsten van vroeger weer naar boven kwamen. Niet gek ook, het is spannend om voor het eerst oma te worden. Ook nu maakten we weer duidelijke afspraken. Ze zou één dag per week komen oppassen en dan ’s avonds met ons mee-eten. Dit doen we nu al zes jaar op deze manier.”
Flink op pad
Elke woensdag komt de moeder van Mae met de auto naar het gezin van haar dochter. “Ze is er dan al heel vroeg. Ik breng Bowie, onze oudste, naar school en zij blijft thuis met Karim, de jongste. Om half 1 rijdt mijn moeder met Karim op de achterbank naar school, haalt Bowie op, eet een tosti met ze en rijdt naar de zwemles.” Als Mae en Tom ’s avonds thuiskomen staat er eten op tafel en kunnen ze zo aanschuiven. “Dat is hartstikke luxe natuurlijk!”
Politie ter plaatse
Tom en Mae zijn blij met een oma die veel op zich neemt tijdens haar oppasdag, maar de laatste tijd gaat het steeds vaker mis. “Mijn moeder wordt ouder en dat is goed merkbaar op de weg. ‘Mama, oma reed tegen een paaltje aan bij zwemles’, vertelde Bowie laatst. Toen ik mijn moeder hiernaar vroeg kreeg ze een rood hoofd en praatte er een beetje omheen. Ach, iedereen raakt weleens een paaltje, dacht ik nog. Pas toen Bowie over een incident waarbij de politie ter plaatse moest komen begon, ging ik me zorgen maken.”
Paniek en zonder gordel
Als oma op woensdag net de deur uit is, vertellen Bowie en Karim een verhaal over hoe ze door de politie zijn geholpen. “Het was een wat onsamenhangend verhaal, maar na flink doorvragen lukte het me om duidelijkheid te krijgen. Mijn moeder had Bowie opgehaald en wilde naar huis rijden. Door wegwerkzaamheden lag er een stuk straat open en moesten ze een omleiding volgen. Mijn moeder had dit bord gemist en reed zo het zand van de bouwplaats in. De auto kwam vast te zitten en omwonenden schakelden de wijkagent in. Zij trof mijn moeder in paniek aan in de auto. Allebei de kinderen zaten zonder gordel op de achterbank.”
Wist niet wat ik zag
De volgende dag belt Mae om met haar moeder over het voorval te praten. “Er kwam een warrig verhaal uit. Dat die omleiding niet goed stond aangegeven en dat ze de kinderen heus wel vast had gemaakt. Omdat het mij niet lekker zat, heb ik de woensdag daarop vrij genomen en ben met haar meegegaan terwijl ze de kinderen rondreed. Ik wist niet wat ik zag…”
Niet meer met oma meerijden
Snel is duidelijk dat de moeder van Mae een ramp is op de weg. “Ze zou zo mee kunnen doen aan De Slechtste Chauffeur van Nederland. Ze mist zebrapaden, rijdt door rood en rijdt met een rotvaart over rotondes en door woonwijken. Levensgevaarlijk! Nog diezelfde dag heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik niet meer wil dat ze nog met de kinderen rondrijdt. Dit schoot haar in het verkeerde keelgat en ze werd heel erg boos.”
Nooit in gevaar brengen
Mae begrijpt dat haar moeder teleurgesteld is. “Ik ben haar enige kind en die kleinkinderen zijn haar lust en haar leven. Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat ze nog gewoon welkom is, maar dat we niet meer willen dat ze nog rondrijdt met de kinderen. Zij verdedigde zich door te zeggen dat ze altijd heel voorzichtig is en dat ze nooit iets zou doen om onze kinderen in gevaar te brengen. Het is duidelijk dat ze zelf niet inziet hoe slecht het is gesteld met haar rijvaardigheid en dat maakt zo’n gesprek heel lastig.”
Lijkt niet te landen
De moeder van Mae heeft het gevoel dat haar dochter niet meer wil dat zij nog op de kleinkinderen past. “Dat is grote onzin. Ik wil heel graag dat ze elke week bij ons is. Zij vindt dat leuk, Tom, de kinderen en ik ook. Toch merk ik dat haar angst om mij te verliezen direct weer naar boven komt. Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat het daar helemaal niet over gaat, maar dat we gewoon niet willen dat ze nog rondrijdt met de kinderen. Dit lijkt alleen totaal niet te landen…”
Advies gevraagd
Mae is heel benieuwd hoe andere mensen met deze situatie zouden omgaan? Tot wanneer kan een opa/oma verantwoord met de kinderen de weg op? Is niet meer met oma meerijden een oplossing? En hoe maak je het bespreekbaar als je zelf het gevoel hebt dat dit niet meer veilig is? Praat met ons mee in de reacties onder dit artikel.
Afbeelding: Unsplash+
Fijne -
Wat vervelend Mae! Ik zou het blijven aangeven bij haar. Ik wens jou en je moeder veel sterkte!