De kinderen van Mae mogen niet meer met oma meerijden: “Maakt haar heel boos”
Toen Mae en Tom aankondigden hun eerste kindje te verwachten, bood de moeder van Mae aan om fulltime op het kleintje te passen. “Dat was heel lief bedoeld, maar we hebben vriendelijk bedankt. Mijn moeder is altijd erg betrokken, maar soms slaat dat door. Zo belde ze mij tijdens mijn zwangerschappen iedere dag om te vragen hoe het ging. Als ik niet opnam belde ze Tom. Ze moest en zou horen dat alles goed met mij was.” In dit artikel vertelt Mae waarom haar moeder zo extreem betrokken is, hoe ze daar mee omgaan en hoe dat is nu ze kinderen heeft. Ook loopt Mae tegen een probleem aan waarbij ze graag jullie advies zou willen.
Bang om mij te verliezen
Als kind heeft Mae leukemie gehad. “Dit heeft mijn moeder bang gemaakt. Bang dat er iets met mij zou gebeuren. Bang dat ze mij zou verliezen. Hier heb ik het best moeilijk mee gehad. Mijn vriendinnen mochten vroeger veel meer en hadden daarbij niet steeds hun moeder in hun nek. Ik had al heel wat uit te leggen als ik 10 minuten later uit school kwam. In mijn pubertijd zijn mijn moeder en ik samen in therapie geweest. Dit deden we op mijn initiatief, vooral omdat ik het niet zag zitten dat ze om de haverklap aan de deur van mijn studentenhuis zou staan om te kijken of ik nog leefde.”
Manier die voor allebei werkt
De therapiesessies die Mae en haar moeder volgen, hebben het gewenste effect. “Mijn moeder leerde dat je niet alles in het leven kunt controleren en dat ze mij los moet laten. We bespraken de gevoelens en angsten die ze had toen ik ziek was. Ik heb toen meer begrip gekregen voor haar soms overdreven controlerende gedrag. Zij leerde inzien dat mij krampachtig bij zich houden zinloos was en dat ze mij moet laten zien dat ze mij vertrouwt. Toen ik op kamers ging belden we één keer per week en gingen elke maand een avondje samen uiteten. Echt heel fijn dat we een manier vonden die voor ons allebei goed werkte!”
Terugval
Jarenlang is de relatie tussen Mae en haar moeder erg goed. “Maar dat veranderde snel toen ik zwanger raakte. Al het gedrag van vóór onze therapie kwam weer terug. Ze belde en appte er flink op los. Niet alleen naar mij, maar ook naar Tom. Die arme man wist niet wat hem overkwam. Natuurlijk kende hij de verhalen van vroeger, maar ook hij dacht dat dit gedrag tot het verleden behoorde. ‘Als het zo gaat, dan heb ik liever dat ze helemaal niet bij ons thuis komt oppassen’, zei hij nog.”
Excuses
Na een aantal uitvoerige gesprekken, biedt de moeder van Mae haar excuses aan. “Ze vertelde dat alle angsten van vroeger weer naar boven kwamen. Niet gek ook, het is spannend om voor het eerst oma te worden. Ook nu maakten we weer duidelijke afspraken. Ze zou één dag per week komen oppassen en dan ’s avonds met ons mee-eten. Dit doen we nu al zes jaar op deze manier.”
Flink op pad
Elke woensdag komt de moeder van Mae met de auto naar het gezin van haar dochter. “Ze is er dan al heel vroeg. Ik breng Bowie, onze oudste, naar school en zij blijft thuis met Karim, de jongste. Om half 1 rijdt mijn moeder met Karim op de achterbank naar school, haalt Bowie op, eet een tosti met ze en rijdt naar de zwemles.” Als Mae en Tom ’s avonds thuiskomen staat er eten op tafel en kunnen ze zo aanschuiven. “Dat is hartstikke luxe natuurlijk!”
Politie ter plaatse
Tom en Mae zijn blij met een oma die veel op zich neemt tijdens haar oppasdag, maar de laatste tijd gaat het steeds vaker mis. “Mijn moeder wordt ouder en dat is goed merkbaar op de weg. ‘Mama, oma reed tegen een paaltje aan bij zwemles’, vertelde Bowie laatst. Toen ik mijn moeder hiernaar vroeg kreeg ze een rood hoofd en praatte er een beetje omheen. Ach, iedereen raakt weleens een paaltje, dacht ik nog. Pas toen Bowie over een incident waarbij de politie ter plaatse moest komen begon, ging ik me zorgen maken.”
Paniek en zonder gordel
Als oma op woensdag net de deur uit is, vertellen Bowie en Karim een verhaal over hoe ze door de politie zijn geholpen. “Het was een wat onsamenhangend verhaal, maar na flink doorvragen lukte het me om duidelijkheid te krijgen. Mijn moeder had Bowie opgehaald en wilde naar huis rijden. Door wegwerkzaamheden lag er een stuk straat open en moesten ze een omleiding volgen. Mijn moeder had dit bord gemist en reed zo het zand van de bouwplaats in. De auto kwam vast te zitten en omwonenden schakelden de wijkagent in. Zij trof mijn moeder in paniek aan in de auto. Allebei de kinderen zaten zonder gordel op de achterbank.”
Wist niet wat ik zag
De volgende dag belt Mae om met haar moeder over het voorval te praten. “Er kwam een warrig verhaal uit. Dat die omleiding niet goed stond aangegeven en dat ze de kinderen heus wel vast had gemaakt. Omdat het mij niet lekker zat, heb ik de woensdag daarop vrij genomen en ben met haar meegegaan terwijl ze de kinderen rondreed. Ik wist niet wat ik zag…”
Niet meer met oma meerijden
Snel is duidelijk dat de moeder van Mae een ramp is op de weg. “Ze zou zo mee kunnen doen aan De Slechtste Chauffeur van Nederland. Ze mist zebrapaden, rijdt door rood en rijdt met een rotvaart over rotondes en door woonwijken. Levensgevaarlijk! Nog diezelfde dag heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik niet meer wil dat ze nog met de kinderen rondrijdt. Dit schoot haar in het verkeerde keelgat en ze werd heel erg boos.”
Nooit in gevaar brengen
Mae begrijpt dat haar moeder teleurgesteld is. “Ik ben haar enige kind en die kleinkinderen zijn haar lust en haar leven. Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat ze nog gewoon welkom is, maar dat we niet meer willen dat ze nog rondrijdt met de kinderen. Zij verdedigde zich door te zeggen dat ze altijd heel voorzichtig is en dat ze nooit iets zou doen om onze kinderen in gevaar te brengen. Het is duidelijk dat ze zelf niet inziet hoe slecht het is gesteld met haar rijvaardigheid en dat maakt zo’n gesprek heel lastig.”
Lijkt niet te landen
De moeder van Mae heeft het gevoel dat haar dochter niet meer wil dat zij nog op de kleinkinderen past. “Dat is grote onzin. Ik wil heel graag dat ze elke week bij ons is. Zij vindt dat leuk, Tom, de kinderen en ik ook. Toch merk ik dat haar angst om mij te verliezen direct weer naar boven komt. Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat het daar helemaal niet over gaat, maar dat we gewoon niet willen dat ze nog rondrijdt met de kinderen. Dit lijkt alleen totaal niet te landen…”
Advies gevraagd
Mae is heel benieuwd hoe andere mensen met deze situatie zouden omgaan? Tot wanneer kan een opa/oma verantwoord met de kinderen de weg op? Is niet meer met oma meerijden een oplossing? En hoe maak je het bespreekbaar als je zelf het gevoel hebt dat dit niet meer veilig is? Praat met ons mee in de reacties onder dit artikel.
Afbeelding: Unsplash+
Ermelo Beach Adventures: hét familie-uitje voor de aller kleinste avonturiers!
Ermelo Beach Adventures is speciaal voor kinderen tussen de 2 en 10 jaar oud. Ze dompelen zich onder in een meeslepend avontuur. Samen leren ze pijl en boog maken, hoog te klimmen, een vlot te bouwen en zoeken naar een schat. En hoe cool is het om vuur te maken of te ontdekken hoe je ’s nachts moet navigeren zonder kompas? Ik weet zeker dat mijn meiden dit ongelofelijk leuk zullen vinden. Ook voor tijdens een partijtje of team-uitje (voor bijvoorbeeld een jeugdteam) is dit een steengoede activiteit… LEES HIER VERDER!
9 reacties
Ik begrijp volkomen dat jij niet wilt dat je kinderen nog met oma mee rijden. Is zij altijd zo slecht geweest in rijden of gaat dit gepaard met ouderdom? Ik vind het zand inrijden wel zorgwekkend namelijk dat is niet zomaar laks rijden. Je zou haar rijvaardigheid kunnen laten beoordelen door een rijinstructeur alleen zou er ook meer aan de hand kunnen zijn wat maakt dat dit nu vooral in haar rijgedrag zichtbaar wordt. Daarnaast neemt ze ook beslissingen die onveilig zijn zoals de kinderen los achterin laten zitten en ze is er niet eerlijk over. Hiermee laat ze zien dat t iets zij zich wel degelijk van bewust is dat dat niet goed is en dat het geen incidenten zijn. Hou eens in de gaten hoe het cognitief op andere gebieden gaat. Daarnaast zou het je moeder en jullie rust op kunnen leveren wanner zij eens trauma behandeling ondergaat. EMDR therapie kan hier heel helpend voor zijn. Dit kan ervoor zorgen dat zij haar eigen trauma beter gaat verwerken en dit zal ook effect hebben op haar gedrag. Wanneer je alleen haar gedrag aanpakt doe je eigenlijk aan symptoom bestrijding maar pak je de oorzaak niet aan. Blijf vooral bij jezelf en stel je grenzen, daar heeft zij genoegen mee te nemen of het leuk is of niet en onderbouw het vanuit jou gevoel als moeder zijnde. Daar zal ze zich vast in herkennen. Geruststellen dat ze een hele leuke oma is en jullie daar ook van genieten doen jullie al. Dus dit zit dieper en denk dat het de moeite waard is dit te onderzoeken om het vervolgens in de kern aan te kunnen pakken. Succes!
Het hoeft niet te landen. Het gebeurt niet meer, punt. Wij hebben een vergelijkbare situatie gehad en zijn gewoon duidelijk geweest “Dit zijn onze kinderen en wij willen het niet, dus het gebeurt niet. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, je moet het alleen wel accepteren.” Geen discussie over aan gaan, dat wordt een welles-nietes verhaal en het verandert niks. Als je denkt dat je moeder zal blijven rijden met de kinderen, kan ze woensdag mee blijven eten maar wordt er niet meer zonder toezicht opgepast.
Mijn moeder heeft ‘vroemlessen’gevolgd. Zo heette het bij haar in de buurt: opfrislessen speciaal voor ouderen. Ze heeft dat op eigen initiatief gedaan, toen ze minder frequent autoreed. Om bij te blijven en veilig op de weg. Voor anderen en haarzelf.
Omdat ik zelf geen auto heb, rijd ik ook niet regelmatig en neem nu zelf af en toe een paar losse autorijlessen om een veilige bestuurder te zijn en te blijven. Je kunt dat bij iedere rijschool doen. Handig is wel, een ANWB-erkende rijschool te nemen, of één waarvan je goede recensies hebt uit je omgeving. Je kunt je moeder ook voorstellen om een proefles of proefexamen te rijden om te zien wat een instructeur ervan vindt.
(schrale troost: de meeste chauffeurs ontwikkelen een eigen stijl en komen niet glansrijk door een eerste les. Er sluipen kleine slordigheden in en de theoretische kennis is meestal ook niet up to date)
Natuurlijk laat je je kinderen niet meer met je moeder meerijden. Maar alléén in de auto is ze net zo gevaarlijk voor haarzelf en andere weggebruikers. Zijn er nog ooms of tantes of vrienden van je moeder die je kunnen helpen je moeder te laten inzien dat dit niet kan?
Sterkte met alles. Het autorijden is niet het enige probleem.
Is het een idee om de rijvaardigheid van de moeder te laten beoordelen door een professionele rijinstructeur? Hier eenzelfde soort situatie gehad. Doordat een onafhankelijk iemand met ervaring aangaf dat het rijvaardigheid van mijn moeder niet meer oké was kon ze het aanvaarden en voelde ze zich niet langer persoonlijk aangevallen door mij.
Oudjes zijn eigenwijs. Mijn moeder kon al nooit rijden en zij dacht ook “ik ben door de keuring en ik weet heus wel wat ik doe” Nou het was wel duidelijk dat ze zelf niet inzag hoe slecht het is gesteld met haar rijvaardigheid!”
Ze gaat niet vaak maar soms echt nog de weg op, levensgevaarlijk!
Zij denkt dat ik haar behandel of ze gek is maar ook ik wil niet dat onze kinderen bij haar in de auto stappen. Mijn man en ik stappen ook niet bij haar in de auto. Tevens is haar vriendin net zo’n ramp en kwam zij destijds ook door de keuring. Die vriendin reed dwars door onze voortuin!
Iemand die (jonge) kinderen zonder autogordel op de achterbank neerpleurt en dan nog uit haar strot krijgt dat ze ‘nooit iets zou doen om de kinderen in gevaar te brengen’ is volledig geschift als ze daar niet de totale onlogica van in ziet. Volkomen gelijk dat je haar de kinderen niet meer meegeeft, dit is vragen om ernstige problemen, nog afgezien van het overige slechte rijgedrag. Dan is ze maar boos, dan past ze maar niet meer op; alles beter dan de politie aan je deur te krijgen met een mededeling dat er een ongeluk gebeurd is waar bij een kind is omgekomen. Veiligheid voor alles!
Reageer ook
Lees ook
Jessica is na dertig jaar weer samen met haar jeugdvriendje: “Wist toen al dat hij de ware was”
Als je Jessica anderhalf jaar geleden had gezegd dat ze zou scheiden van haar man en ‘ja’ zou zeggen tegen haar jeugdvriendje, had ze waarschijnlijk smakelijk gelachen. “Hoe dan? Maar inmiddels weet ik dat dat dus kan. Onze levens liepen anders, maar Rob zat altijd in mijn hart. En nu, nu is hij mijn man. […] Lees meer
Huisarts Lonneke wordt gek van medische vragen van vrienden: “Zelfs op verjaardagen en huwelijken”
Als je in Nederland ziek bent, een gek plekje hebt, niet lekker in je vel zit of altijd pijn hebt, ga je altijd eerst naar de huisarts. De huisarts beoordeelt de situatie, kijkt of er actie ondernomen moet worden en of de patiënt eventueel moet worden doorverwezen. Zo ook Lonneke, die sinds zeven jaar als […] Lees meer
Myrthe: “Door een stom ongelukje durf ik niet meer naar de yogales”
Wat was jouw laatste gênante moment? Bij mij zijn het er te veel om op te noemen, maar één is mij toch wel enorm bijgebleven. Een paar jaar geleden stootte ik tijdens het parkeren van mijn fiets op een bomvol plein tegen een scooter aan. Deze scooter viel om en veroorzaakte een dominio van fietsen. […] Lees meer
Eva heeft extreme heimwee: “Mijn huwelijk ging eraan onderdoor”
De 41-jarige Eva is al dertig jaar niet op vakantie geweest. “De meeste mensen zouden dat heel erg vinden, 30 jaar lang thuisblijven. Voor mij is het andersom; ik vind het verschrikkelijk om weg te moeten”, vertelt Eva. “Hoe ouder ik word, hoe moeilijker het is. Ik wil er dan ook graag meer over praten […] Lees meer
N. -
Ik werk in de zorg en zelf herken ik dit gedrag bij mensen die beginnende dementie of vergeetachtigheid krijgen. Ook dan zullen zij die vaak nog ontkennen in het begin stadium en zeker verdoezelen. Hoe is haar huis, nog netjes? En werkt ze veel met briefjes en notities? Rijdt ze de wegen die ze weet wel goed, maar als je ineens een andere weg moet rijden die ze minder kent, gaat het dan lastig? En weet ze de weg dan wel? Zelf zou ik eens de HA van je moeder er bij betrekken. Laat weten dat je om haar geeft, haar gedrag op de weg is voor je vreemd dus heeft ze vroeger niet gedaan? Voor mij persoonlijk rinkelen er dan alarm bellen als ik zoiets zou horen van familie bij cliënten en zou ik voor een geheugentest naar de huisarts gaan. Is nooit weg. Als zij ontkent en eigenlijk niet wil, geef aan dat je net zo bezorgd bent om haar zoals zij met jou altijd is. En dat je ook niet wilt dat haar in het verkeer iets overkomt. Je kinderen niet, maar zij dus ook niet. Misschien krijg je dan meer medewerking. Succes! Ik zou het in jou geval uitzoeken!