Als Jill, de beste vriendin van Mila jarig is, hoeft ze niet meer stad en land af te lopen voor een cadeautje. “Nee, daarmee zijn we gestopt: we hebben alles al en het is zonde om prullaria te kopen. In plaats daarvan geven we een lunch cadeau voor elkaars verjaardag.” Meestal een schot in de roos, maar deze keer liep het allemaal anders. “De serveerster gaf mij de slechtste tafel van het restaurant.”
Slappe lach om niks
Mila en Jill kennen elkaar al vijfentwintig jaar en hebben nog steeds een hechte vriendschap. “Jill en ik zijn twee handen op één buik. We hoeven elkaar maar aan te kijken en snappen gelijk wat de ander bedoelt. Ken je dat? Minutenlang de slappe lach om niets? Het gebeurt Jill en mij regelmatig. Heerlijk, Jill is een vriendin uit duizenden en ben heel blij dat ik haar in mijn leven heb.”
Feest bij kroonjaren
Verjaardagen worden gevierd, maar niet meer op de traditionele wijze. “Vroeger nodigde ik iedereen uit: mijn familie, vrienden en kennissen. Maar hoe ouder ik word, hoe minder leuk ik het vind mijn verjaardag op die manier te vieren. De jaren gaan tellen en het hoeft voor mij niet meer zo uitbundig te worden gevierd.” Dus op de verjaardag van Mila komt een klein gezelschap langs en bij kroonjaren geeft Mila een groot feest. “Dat is dus een keer in de vijf jaar, dan vier ik het groots en de andere jaren laat ik voor wat ze zijn.” Een verjaardag vieren zonder Jill kan Mila zich niet voorstellen dus dat doen de vriendinnen nog steeds.
Lunch cadeau
“Een jaar of tien geleden waren Jill en ik klaar met het verzinnen van cadeautjes voor elkaar. Ja, soms weet ik iets, maar eigenlijk koop ik alles wat ik wil als ik het me kan veroorloven. Dus toen Jill met het voorstel kwam om elkaar voortaan een lunch voor de verjaardag te geven, vond ik dat een top idee. Degene die de lunch cadeau geeft, zoekt ook het restaurant uit en dat is al een feestje op zich om te doen.” Dus toen Mila voor een paar weken terug aan de beurt was om een lunch te regelen, speurde ze internet af en las de reviews van verschillende restaurants.
Waar zet ze ons nou neer?
“Ik las over een nieuw restaurant in Amsterdam, super trendy en op hun site stonden allemaal mooie reviews. Online maakte ik een reservering en verheugde me enorm op de feestelijke lunch in deze hippe tent. Maar jeetje, het werd een enorme bummer.” Het begon er al mee toen de vriendinnen uitgelaten binnenkwamen ze door de serveerster naar het slechtste tafeltje van het hele restaurant bracht. “We werden tussen een muur en een grote plantenbak gezet. Waardeloos! Ik vind het altijd juist fijn om bij het raam te zitten of een strategisch tafeltje zodat ik lekker mensen kan kijken en zelf gezien kan worden. Want Jill en ik doffen ons altijd helemaal op voor zo’n lunch dus dan is het ook leuk als we gezien worden toch?”
Alles is gereserveerd
Weinig ‘kijken en bekeken worden’ aan het tafeltje dat de vriendinnen toegewezen kregen. “Aan de serveerster vroeg ik of ze niet een wat gezelliger tafeltje had. Nors schudde ze haar hoofd en zei dat alles gereserveerd was. Dat leek me sterk, want Jill en ik waren de enige in het restaurant. Het is dat ik met Jill was, anders was ik de tent uitgelopen. Maar om nu de verjaardagslunch van Jill te vergallen, dat wilde ik niet.” Met grote tegenzin schuiven Mila en Jill aan en nemen zich voor zich niet uit het veld te laten slaan. Gaandeweg komen er nog wat gasten, maar veel tafeltjes blijven onbezet.
Wat? Waar zijn ze dan?
“Ik zat me echt al een beetje op te vreten. We hadden makkelijk een veel leuker tafeltje kunnen nemen want het restaurant liep helemaal niet vol. “Ik voelde het alweer koken van binnen, ik was zo teleurgesteld. Juist op dit restaurant had ik me verheugd, vooral omdat het bekend staat om het delen van gerechtjes. Dat vind ik super gezellig, lekker proeven van van alles. En ik moet toegeven: wat er uit de keuken werd kwam, was heerlijk.” Perfect was het geweest als ze een ander tafeltje hadden gekregen. “Op een goed moment sprak ik onze serveerster aan en vroeg haar waarom we niet ergens anders mogen zitten nu er zo veel tafeltjes vrij zijn. Ze haalde haar schouders op en antwoordde dat veel mensen die hadden gereserveerd niet kwamen opdagen.”
Nul euro fooi
Jill blijft benadrukken dat het helemaal niet erg is en dat ze haar verjaardagscadeau heerlijk vindt, maar Mila wordt met de minuut bozer. “Ik heb om de rekening gevraagd en nul euro fooi gegeven. Woest was ik.” Boos en teleurgesteld komt Mila thuis. “Gelukkig was mijn vriend Joris thuis aan het werk, dus kon ik mooi even stoom afblazen. Want ik baalde enorm van de hele toestand, maar ook van mezelf. Had ik niet veel eerder moeten ingrijpen? En ik had veel assertiever moeten zijn, maar dat deed ik dus niet en dus deelden Jill en ik exotische hapjes samen gezeten aan het lelijkste en stomste tafeltje ever.” Vriend Joris luistert naar zijn ziedende vriendin en vindt ook dat ze het allemaal veel te veel over haar kant liet gaan.
Ik wil geen stampij maken
“Joor zei ook: ‘dat moet je niet accepteren. Je had een ander tafeltje moeten eisen en anders had je gewoon weg moeten gaan. Dan maar ergens anders een verjaardagslunch. Maar ja, ik wil niet gelijk zo bijdehand doen en op mijn strepen gaan staan, maar dit klopte gewoon niet. Die serveerster was onvriendelijk en onwillig, ze deed nauwelijks moeite. Maar het is toch niet netjes om stampij in een restaurant te maken? Dat druist tegen mijn gevoel in. Echter door niet te reageren was het uiterst teleurstellend allemaal. Een ding is zeker: mij zien ze daar niet meer in die hippe tent.”
Herkenbaar? Wat doe jij als je in een het verdomde hoekje van een restaurant wordt gezet? Maak je onmiddellijk bezwaar en eis je ander tafeltje? Zo niet, dan schrijf je een vernietigende recensie op de site van het restaurant? Of slik je je teleurstelling dapper in en maakt er een gewoon een gezellige lunch van; wat maakt het nou uit waar dat tafeltje staat? We zijn heel benieuwd hoe jij deze situatie aanvliegt…. Praat mee in de comments onder dit artikel, vinden we leuk!
Bovenste afbeelding: Freepik
Joris -
Als een tafeltje me niet bevalt en ik nergens anders mag zitten, ben ik weg. Als ik uit lunch en daar veel geld voor betaal, wil ik ook dat het naar wens is. Als het me niet uitmaakte waar ik zou zitten, zou ik wel de snackbar bezoeken. En Joris is met twee lettergreepjes best een korte naam, die behoeft écht geen afkorting. Jeetje.