Haar jeugd was heerlijk en warm en Rifka kijkt daar met een warm gevoel op terug. Hoe anders dan bij haar man John. Zijn ouders waren altijd druk met de zaak. “Hun geweten susten ze door hem een tientje in zijn handen te duwen terwijl John snakte naar liefde en aandacht van zijn ouders.”
John en zijn broer Aldo komen uit een echt ondernemersgezin. “De ouders van John hebben een zeer goed lopende damesmodezaak. Van heinde en verre komen mensen hun outfit daar shoppen. Ze waren jong toen ze de winkel overnamen die toen op sterven na dood was. Door keihard te werken, de juiste mensen aan te trekken en de schouders eronder te zetten hebben ze er een florerende zaak van gemaakt.” Zes dagen per week werken Johns ouders er en dat betekent dat John en Aldo vroeger veel alleen waren. “Dat vonden de broers natuurlijk helemaal niks, maar zijn vader zei altijd: ‘Ja, jongen, als jij wilt dat we naar Amerika op vakantie gaan, dan zullen we hard moeten werken’ en vervolgens kregen John en Aldo het zoveelste tientje in hun hand gefrommeld. Konden ze dan iets leuks van kopen zodat ze weer wat blijer werden.”
Sorry jongen, ben even druk
Het omkopen van de kinderen vonden vriendjes van John en Aldo geweldig; de broers hadden altijd geld. “Maar John werd er helemaal niet gelukkig van. Hij wilde ouders die thuis waren als hij uit school kwam. Die onder het genot van een kopje thee en koek luisterden naar de avonturen die hij op school had beleefd. Maar dat gebeurde nooit en tijdens het avondeten werd zijn vader regelmatig gebeld of hij at heel gehaast zodat hij daarna aan zijn boekhouding kon gaan.” Het gebrek aan liefde en aandacht werd ook met Sinterklaas gecompenseerd: de jongens kregen idioot grote cadeaus en vriendjes wilden dan ook graag met John en Aldo spelen.
Huis onder de Spaanse zon
Nu Johns ouders ouder worden, hebben ze een heel goede kracht gevonden die de winkel draaiende kan houden, ook als zij er niet zijn. “John veerde op toen hij hoorde dat Jacques werd aangenomen en zelfstandig de winkel kan draaien. Hij dacht dat hij zijn ouders dan weer wat vaker zou zien en verheugde zich daar op. “Kijk, de verloren tijd is nooit meer in te halen, maar het feit dat zijn ouders een stap terug doen, stemde John tevreden.” De stap terug doen hebben Johns ouders niet genomen om de kinderen en kleinkinderen vaker te zien, maar om lekker te genieten in hun huis in Valencia. “We waren met stomheid geslagen. John kreeg een appje van zijn moeder waarin stond dat ze een huis hebben gekocht in de buurt van Valencia waar wij ook welkom zijn. Leuk hoor, maar met schoolgaande kinderen komt daarvan niet zoveel van terecht.”
Waren opa en oma er maar
De schoonouders van Rifka zijn nu dus elke week dat ze vrij zijn naar hun huis onder de Spaanse zon. “Natuurlijk gaan we er ook binnenkort heen, maar dat kan alleen maar tijdens de schoolvakanties. Onze meiden van 8, 10 en 12 vinden het ook zo ontzettend jammer dat opa en oma nooit op hun verjaardag kunnen komen. Voorheen waren ze druk aan het werk en tegenwoordig bivakkeren ze dan in Spanje. Ze laten dan mega grote cadeaus bij ons thuis bezorgen maar ik merk dat vooral onze twee oudsten daar niet zo veel mee hebben. ‘We zouden het pas echt leuk vinden als opa en oma bij ons kwamen, mam’ zei Ilse, de oudste laatst. Mijn hart breekt dan, temeer omdat mijn ouders niet meer leven. De ouders van John zijn de enige opa en oma van de meisjes, maar ja, die hebben het te druk met andere dingen.” Aan het eind van het jaar, meestal zo voor Kerst maken Johns ouders ook een megabedrag over naar de rekeningen van de meisjes.
Het gaat niet om geld
“Tuurlijk zijn we blij met alles wat we krijgen, maar we hebben het samen goed. John heeft een goede baan, ik werk parttime en we leiden een leuk leven met de meisjes waarin aandacht en liefde in overvloed is. Ik ben ook heel blij dat John niet zo is geworden als zijn ouders. Had makkelijk gekund maar hij vindt tijd voor het gezin belangrijk en heilig. In het weekend doen we op zondag iets met zijn allen, lekker wandelen, fietsen of iets anders, maar met zijn vijven. Daar genieten we enorm van. Ik heb te doen met John omdat hij zo hunkert naar liefde en aandacht van zijn ouders. Nog steeds. Hij krijgt het niet, die mensen zijn alleen maar bezig met zichzelf en status en geld. Het spijt me zo voor John, maar ik kan er ook niets aan veranderen.”
Zou dit anders kunnen? Kunnen Johns ouders nog een rol in het leven van het gezin spelen? Of vind je dat iedereen zijn eigen keuzes moet kunnen maken? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Valeria Boltneva via Pexels
astrid -
Wat belangrijk is, is dat je je schoonouders accepteerd hoe ze zijn. Dat je hen altijd positief benaderd. Zij zijn zoals ze zijn. Zij delen van wat zij belangrijk vinden. Dat past niet bij jou. Dat is jouw probleem. Leer daarmee omgaan. En zorg dat jouw kleur niet bij je kinderen terecht komt. Samenleven is niet makkelijk. Als je man veel te kort gekomen is, wat hij als volwassen man nog niet heeft verwerkt, is een bezoek aan een therapeut misschien een tip. Ik hoor niet dat je schoonouders jouw leefstijl afkeuren. Wees daar blij mee. Dat is al heel wat. Kijk om je heen: Het zijn bijna altijd de schoondochters of schoonmoeders die veel tamtam maken omdat dingen anders zijn dan ze gewend zijn. Je man is degene op wiens bord dit ligt. Wat ik me afvraag is waarom jullie de vacanties bij hun doorbrengen als (hun zelfgerichtheid) dat zo’n ding voor je is. Waarom je die gestorte geldbedragen accepteert. Je zou ook kunnen zeggen dat je niet wilt dat geld zo’n groot ding is in jullie relatie. Ook niet voor de meiden. Dat het voor jullie de relatie vertroebelt ( niet dat dat hun intentie is, zij weten niet beter). Dat je je realiseert dat zij geven van wat zij vroeger en nu belangrijk vonden. Dat ze denken jullie voort te helpen. Dat je liever ziet dat zij bij jullie op de verjaardagen komen bv. of dat ze geld voor hun kleindochters op een spaarboekje wegzetten zonder dat jullie daar zicht op hebben. Zorg dat je wat empatie ontwikkelt en ben wat minder aan het oordelen.
Ik ken dit probleem uit eigen ervaring. Heb zelf in jouw positie gezeten. Inmiddels is schoonmoeders overleden en heeft schoonpappa dementie. Ik heb niet het gevoel dat zij mij gekend hebben of zagen wat wij nodig hadden maar wie ben ik om daar over te oordelen. Ik heb wel het gevoel gehad dat zij gaven en deelden om ons te plezieren. En laten we eerlijk zijn, aan liefde komen jullie denk ik niets te kort. Ik ben oké, jij bent oké! zou hier het motto mogen zijn. Leven en laten leven. Allemaal inkoppertjes. Aan jou de grote taak hier wijsheid te ontwikkelen. Succes ermee.