Toen Addie vijfendertig jaar geleden haar derde zoon kreeg, moest ze even wennen aan het idee dat ze nooit een dochter zou hebben. “Natuurlijk zeg je: als het maar gezond is. En dat is ook zo! Maar toch vond ik het best een teleurstelling dat ik geen dochter had gekregen. Een dochter is toch anders dan een zoon… Je band is anders en als ze later kinderen krijgen, ben je als moeder van een dochter vaak meer betrokken dan als moeder van een zoon. Nu twee van onze drie jongens kinderen hebben, merk ik dat laatste goed. En zeker bij Nathan en zijn vriendin Emilie is dat het geval. De irritaties lopen steeds verder op!”
Vijftig uur per week
Nathan is de oudste, 40 jaar, en heeft samen met zijn vriendin Emilie drie kinderen. “Toen ze acht jaar geleden aankondigden in verwachting te zijn, had ik gemengde gevoelens. Ik mag Emilie best, maar ik vind haar eigenlijk helemaal niet Nathan zijn type. Ze is een echte carrièrevrouw en zit veel in het buitenland. Toen ze zwanger was, had ik verwacht dat dit minder zou zijn, maar dat bleek niet het geval. Nu ze drie kinderen hebben, werkt ze nog steeds vijftig uur per week en is veel weg. En dat vind ik niet goed voor de kinderen…”
Gestopt met werken
Addie realiseert zich dat dingen anders gaan dan toen zij moeder werd. “Ik ben gestopt met werken toen de kinderen kwamen. Dat vond ik best een opoffering en ik heb mezelf echt moeten wegcijferen. Achteraf ben ik blij dat ik het gedaan heb. Ik was altijd thuis als de kinderen kwamen lunchen en later uit school kwamen. Nooit hoefden ze alleen naar voetbal, en als ze niet lekker in hun vel zaten, zag ik dat meteen. Ik hielp met het maken van huiswerk en het voorbereiden van proefwerken. En als ze gedoe hadden met docenten of vrienden, gingen we het gesprek aan. Er werd op ze gelet, en nu zijn het alle drie slimme, verstandige en betrokken mannen. Daar heb ik mijn carrière voor laten schieten, maar dat was het meer dan waard.”
Hartstikke zielig
Bij Nathan en Emilie gaat het er flink anders aan toe. “Omdat Emilie en Nathan allebei veel werken, gaan alle kinderen veel naar de crèche en BSO. Alleen op vrijdagmiddag worden ze door Nathan of Emilie uit school gehaald, en de rest van de week gaan ze met het busje mee. In het weekend plant Emilie veel activiteiten met vriendinnen en is hierdoor ook vaak op pad. Als Nathan er ook niet is, zitten de kinderen op zaterdag en zondag ook met een oppas. Ik vind dat hartstikke zielig.”
Weinig opvoeden
Als Nathan en Emilie wél een keer thuis zijn, mag er veel. “Ze zijn dan heel makkelijk en doen weinig aan opvoeden. Ik vind dat mijn schoondochter veel strenger moet zijn. Hun oudste is zeven jaar oud en kan nog steeds niet fatsoenlijk met mes en vork eten. De middelste lust überhaupt niks en de jongste gilt overal doorheen. Gezellig samen eten is onmogelijk! En dan heb ik het nog niet over dingen als hun eigen speelgoed opruimen of beleefd gedag zeggen als opa en oma langskomen. De kinderen doen precies waar ze zelf zin in hebben en luisteren voor geen meter naar Emilie en Nathan.”
Walgelijk
Volgens Addie doet Nathan nog een poging om de kinderen manieren bij te brengen, maar Emilie niet. “Hij zegt er wat van als de kinderen zich misdragen. Hij zet ze in de hoek of stuurt ze naar hun kamer. Maar Emilie is dan zichtbaar geïrriteerd en vindt dat Nathan te streng is. ‘We zien ze al zo weinig, laten we het nou gewoon gezellig houden,’ snauwt ze dan naar hem. Walgelijk als je het mij vraagt. Als zij nou eens wat minder zou werken en zich meer om de kinderen bekommerde, dan zou het heel anders gaan. Ik kan hier echt wakker van liggen…”
Kan ook anders
Bij haar andere zoon Daniël ziet Addie dat het ook anders kan. “Hij en zijn vrouw werken allebei vier dagen per week en hebben allebei een papa- en mamadag. De kindjes gaan drie dagen naar de crèche, maar doen op de andere dagen leuke dingen met mijn zoon en schoondochter. Er is oog voor ze en ze worden gezien en gehoord. Zij gedragen zich heel anders: tevreden, lief en gehoorzaam. Het is dus heus niet zo dat ik verwacht dat Emilie stopt met werken zoals ik. Maar een tikkie minder zal goed zijn voor de kinderen. Ik overweeg er met Emilie over in gesprek te gaan, maar Daniël en mijn man zeggen dat ik me er niet mee moet bemoeien. Maar het gaat om de kinderen… Ik zie het misgaan! Moet ik het maar laten gebeuren?”
Bovenste afbeelding: Unsplash+
Jacqueline -
Jeetje, wat een verschrikkelijke schoonmoeder zeg. Fijn dat je alles zo goed hebt gedaan in de jeugd van je zoons. Ik denk dat het beter is voor de kleinkinderen als je niet meer op bezoek komt. Ook zij voelen je minachtende houding meer dan fijn aan.