Floris is de oudste zoon van Gertrude en Willem. Over een paar maanden wordt hij 21 en dat betekent in zijn studentenkring maar één ding: een groot 21-diner. “Sinds Floris lid is van een studentenvereniging horen we bijna elke week verhalen over diners die bij vrienden thuis worden georganiseerd. Zijn vrienden nodigen zo’n 20 tot 30 man uit, tafels worden gedekt alsof het een bruiloft is en er worden uitgebreide menu’s met bijpassende wijnen geserveerd. En dat allemaal bij de ouders thuis. Het schijnt traditie te zijn, maar eerlijk gezegd vind ik het een vreemde gewoonte,” vertelt Gertrude.
De traditie van het 21-diner
In veel studentenkringen is het 21-diner een soort ritueel. “Het is voor hen een manier om hun studentenleven en hun vriendenkring te laten zien aan de ouders. De ouders koken, schenken wijnen en zorgen dat alles tot in de puntjes geregeld is. Floris zegt dat het er een beetje bij hoort en dat hij buiten de boot valt als hij het niet doet. Hij noemt het een belangrijk moment voor zijn reputatie binnen de vereniging. Voor mij voelt het echter meer als een dure verplichting die ons wordt opgelegd,” aldus Gertrude.
Grote kostenpost
Want goedkoop is zo’n diner niet. “We hebben het over een diner voor 25 jongens. Dat betekent tafels, stoelen, servies en glazen huren. Een uitgebreid menu samenstellen van meerdere gangen. Goede wijnen schenken, want dat hoort erbij, zegt Floris. De schatting die ik heb gemaakt loopt al richting de 2.000 euro. En dan hebben we het nog niet eens over de aankleding of eventuele muziek. Voor ons gezin is dat gewoon een grote uitgave. We hebben het financieel niet slecht, maar we hebben ook geen geld om dit soort feesten zomaar te bekostigen.”
Schuldgevoel
Toch voelt Gertrude zich schuldig. “Floris keek me met zo’n blik aan, alsof ik hem iets heel belangrijks zou ontnemen. Hij zei: ‘Mam, iedereen doet dit. Het hoort erbij. Straks ben ik de enige zonder 21-diner.’ Ik zie hoe graag hij dit wil en ik wil hem ook niet buitensluiten. Tegelijkertijd voel ik weerstand: waarom moeten wij opdraaien voor een feest dat eigenlijk voor hem en zijn vrienden is? Hij is inmiddels volwassen en zou toch ook zelf een deel moeten regelen of betalen?”
Goed gesprek
Samen met Willem probeerde Gertrude het gesprek aan te gaan. “We hebben gezegd dat hij moet nadenken over een alternatief. Bijvoorbeeld een kleiner diner, of dat hij zelf een bijdrage levert. Misschien samen koken met zijn vrienden in plaats van dat wij alles regelen. Maar Floris reageerde teleurgesteld. Hij vindt dat het dan niet ‘officieel’ is en dat hij door zijn vrienden raar aangekeken zal worden. Ik begrijp dat het voor hem belangrijk is, maar ik vind het lastig om een groot deel van het vakantie spaargeld voor ons gezin uit te geven aan een studentenfeest.”
Vergelijkingen met vroeger
Wat het voor Gertrude extra moeilijk maakt, is dat ze zelf niets van deze traditie kent. “Toen ik 21 werd, vierde ik het met een paar vrienden in de kroeg en dat was het. Er werd niet verwacht dat mijn ouders een groot diner organiseerden of betaalden. Het voelt voor mij gewoon heel overdreven.”
Spanningen thuis
Het onderwerp zorgt inmiddels voor spanning thuis. “Floris praat er bijna dagelijks over. Hij stuurt voorbeelden van menu’s of foto’s van diners van vrienden. Hij probeert ons te overtuigen, maar dat zorgt ervoor dat ik me steeds meer onder druk gezet voel. Willem denkt er hetzelfde over als ik, maar is soms geneigd om toch mee te gaan, omdat hij Floris niet wil teleurstellen. Ik merk dat ik er wakker van lig en dat ik me rot voel, omdat ik het idee heb dat ik mijn zoon iets ontneem. Terwijl ik eigenlijk vind dat hij juist mag leren dat niet alles vanzelfsprekend is en dat je sommige dingen zelf moet regelen.”
Keerpunt
Vorige week sprak Gertrude erover met een vriendin. “Zij zei heel eerlijk: ‘Gertrude, dit is niet jóuw feestje, dit is dat van Floris. Als hij het wil, moet hij het zelf regelen.’ En ze had gelijk. Waarom voel ik me zo verantwoordelijk om dit allemaal te betalen en organiseren? Floris is volwassen, woont op kamers en werkt zelfs een beetje bij. Hij kan prima zelf nadenken over hoe hij dit wil financieren. Misschien moet ik leren het los te laten en hem de verantwoordelijkheid te geven.”
Hoe nu verder?
Toch blijft de twijfel. “Floris blijft zeggen dat hij zo buiten de boot valt. Ik weet dat hij gevoelig is voor groepsdruk en dat maakt het moeilijk. Ik wil hem beschermen, maar ik wil hem ook iets bijbrengen. We overwegen nu om hem een budget te geven: een bedrag dat wij wel willen bijdragen. Als hij meer wil, dan moet hij dat zelf bijleggen. Op die manier doen we toch iets, maar houden we het binnen de perken. Het blijft lastig, want je wilt je kind gelukkig zien, maar je wilt ook niet meegaan in iets dat tegen je gevoel ingaat.”
Lastige keuze
Gertrude zucht diep. “Ik ben trots op Floris, echt waar. Hij doet het goed in zijn studie, hij heeft een fijne vriendengroep en hij staat midden in het leven. Maar dit 21-diner voelt voor mij als een onredelijke verwachting. Het is moeilijk om nee te zeggen, maar soms moet dat gewoon. Misschien is dit wel zo’n moment. De vraag is alleen: hoe vertel ik het hem zonder dat onze band eronder lijdt?”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Hoe hebben jullie 5 jaar geleden zijn Sweet 16 gevierd?